شاید جالب باشد بدانید حس چشایی کدام حیوان قوی است؟ قبلا در مطالبی درباره حیوانات پاسخ سوال شنوایی کدام حیوان قوی است؟ را دادیم. در مطلب دیگری که در تابناک جوان منتشر شد گفتیم حس بینایی کدام حیوان قوی است؟. اگر علاقمند به موضوعات دنیای حیوانات هستید، می توانید مطلب قوی ترین حس بویایی بعد از سگ کدام است؟ را بخوانید. در این مطلب به حس چشایی حیوانات و قوی ترین و ضعیف ترین چشایی حیوانات پرداخته ایم.
قبل از خواندن مطلب حدس میزنید حس چشایی کدام حیوان قوی است؟
گوشتخواران یا حیواناتی که فقط گوشت را به عنوان بخشی از یک رژیم غذایی معمولی میخورند، معمولا جوانههای چشایی کم تری نسبت به همه چیزخواران دارند. به عنوان مثال، شیرها حدود چهار صد و هفتاد جوانه چشایی بر روی زبان خود دارند، در حالی که انسانها که علاوه بر این موضوع که گوشت، میوه، سبزیجات غلات هم میخورند، به طور متوسط حدود ۱۰۰۰۰ جوانه چشایی دارند که باعث درک بیشتر مزهها نسبت به برخی از موجودات در آنها میشود.
بیشتر گوشتخواران میتوانند طعمهای تلخ را تشخیص دهند، که به آنها کمک میکند از گوشت گندیده دوری کنند، اما برخی از آن ها، از جمله گربههای بزرگ و پستانداران آبی مانند دلفین ها، نمیتوانند طعمهای شیرین را بچشند، زیرا آنها فاقد جوانههای چشایی مناسب هستند.
در بین حیوانات گربه ماهی حس چشایی خیلی قوی دارد و بعد از آن برخی حیوانات مانند حشرات نیز چشایی قوی دارند.
گربه ماهیها هشت درصد ماهیها را تشکیل میدهند. یکی از قابل توجهترین جانوران روی زمین محسوب میگردند. همه بدنشان پوشیده از این جوانه هاست. یک گربه ماهی ۱۵ سانتیمتری میتواند بیش از ۲۵۰/۰۰۰ جوانه چشایی در پوشش بدنش داشته باشد. این جوانهها تنها در دهان وآبشش این ماهی قرار نگرفته اند بلکه در سبیلهای گونه، باله ها، پشت، شکم، در قسمت کناری بدن ودم آنها نیز قرار دارند. گربه ماهی در میان همه مهره داران قویترین حس چشایی را دارا است.
گربه ماهی از گونههای مهم جانوری در دنیا به حساب میآید و به دلیل حضور در بخشهای مختلف جهان تنوع گوناگونی دارند. مدلهای مختلف گربه ماهیها به صورت گستردهای در اقیانوس هند، مجمع الجزایر مالاریا و در سراسر سواحل شمالی دریای عمان و بخش شرقی خلیج فارس تا بوشهر مستقر میباشند.
سایز این ماهی متوسط میباشد و بستر آنها در آبهای نزدیک به سطح دریا وجود دارد. این گونه از ماهیها در دریاهای گرمسیر و نیمه گرمسیر، رودخانههای گلی و لجنی، سواحل گرمسیری و آبهای معتدل پراکنده هستند.
در پاسخ حس چشایی کدام حیوان قوی است؟ می توان سایر حیوانات را هم نام برد. برخی حشرات مانند پروانه و مگس از حس چشایی قوی برخوردارند.
بیشترین گونههای حشرات را پروانهها تشکیل میدهند. پروانهها دارای بالهایی زیبا هستند که با پولکهای ظریف به طرز ماهرانهای خلق شده اند. خوب است بدانید که زیباترین پروانهها گونههای نر آنها هستند.
همین که پایینترین مفصل پای پروانه به یک چیز شیرین برخورد کند، خرطومش را فوری دراز میکند و آن را میمکد. پروانه با کف پای خود طعم خوراک را میچشد. پروانه بسیار حس چشایی قوی دارد میتواند مزهها رابه خوبی تشخیص دهد.
پروانهها با پاهای خود طعم را حس میکنند و وقتی مادهها آماده تخم گذاری میشوند از گلی به گل دیگر میروند و طعم آنها را میچشند.
ما معمولاً پروانهها را میبینیم که از گل دیدن میکنند و از برگی به برگ دیگر میروند. پروانههای بزرگسال برای تولید مثل، ماموریت دارند. بله، آنها در طول مسیر شهد گل را مزه میکنند، اما نرها به دنبال ماده هستند و مادهها به دنبال گیاهان میزبان هستند که بر روی آنها تخمهای خود را بگذارند. هنگامی که تخم ریزی میکنند، لارو برگهای میزبان را میخورد و به کاترپیلارهای بزرگتر تبدیل میشود. هر گونه یک یا چند میزبان برای لاروهای خود دارد.
بله، پروانهها با پاهای خود طعم میدهند. یک پروانه دارای سنسورهای چشایی در پاهای خود است که از طعم گیاهانی که روی آن قرار دارد، آن را مطلع میکند ذائقهها نیز میتوانند بسیار ظریف باشند.
هنگامی که غذای خود را میخورند، بسته به نوع طعم آن، میتوانند تصمیم بگیرد که دوست دارند یا نه.
حس چشایی درپروانهها کاملاً متفاوت هست، بنابراین اکنون که میدانیم پروانهها چگونه غذای خود را طعم میدهند، سوال طبیعی این است که آنها چگونه آن را میخورند؟ آنها در واقع نمیتوانند غذای خود را جویده یا گازبزنند، اما درعوض مایعات به شکل شهد، شیره، آب میوهها و مواد معدنی خاص مینوشند.
آنها یک ساختار بلند مانند نی به نام یک خرطوم دارند که این وظیفه مهم را انجام میدهد. در ابتدا، هنگامی که پروانهها از شفیره بیرون میآیند خرطوم یا پروبوسک در دو بخش جدا میشود.
حس چشایی کدام حیوان قوی است؟ مگسها گیرندههایی دارند که به آنها این امکان را میدهد که مانند انسانها طعم غذاها را بچشند و خوب یا بد بودن آنها را تشخیص دهند. اما یک تفاوت بزرگ میان ما و آنها وجود دارد: تصور کنید قرار است غذای مورد علاقه تان، مثلاً یک پیتزا بخورید. شاید بوی آن برایتان دلپذیر باشد، اما تا زمانی که آن را امتحان نکنید نمیدانید که چه مزهای دارد.
گرچه ما با خوردن پیتزا میتوانیم به طعم آن پی ببریم، اما مگسها میتوانند با بالها و پاهایشان آن را مزه کنند. دلیلش این است که مگسها از گیرندههای چشاییای برخوردارند که در سرتاسر بدن شان پراکنده است. میتوانید تصور کنید که با دست هایتان از پیتزای خود لذت ببرید؟ این دقیقاً همان کاری است که مگسها میکنند.
اگر مگسها حس چشایی خوبی داشتند، از بیشتر چیزهایی که روی آن مینشستند نمیخوردند، اما این کار را میکنند. دلیلش این است که حس چشایی آنها برای لذت بردن از غذا نیست، بلکه برای این است که متوجه شوند غذایی برای آنها قابل خوردن است یا خیر. نورونهای چشایی مگسها به آنها میگوید که آیا غذایی برایشان مضر است یا خیر.
حس چشایی کدام حیوان قوی است؟ حالا می خواهیم بگوییم حس چشایی کدام حیوان ضعیف است؟ پرندگان در مقایسه با پستانداران از حس چشایی ضعیفتری برخوردارند، زیرا غدد چشایی کمتری روی زبان آنها وجود داشته و همچنین فاقد دندان برای جویدن غذا هستند.
تحقیقات ژنتیکی پیشین نشان داد که ژن گیرنده طعم شیرین در ژنوم همه پرندگان بررسیشده تا به امروز غایب بوده است.
درباره آن ها جالب است بدانید اگرچه چشایی ضعیفی دارند اما پرندگان جفت مورد نظر خود را از طریق حس بویایی انتخاب میکنند.
نتایج یک پژوهش جدید بر روی پنگوئنها نشان داده که این موجودات طی دورههای تکاملی، سه طعم از پنج طعم اصلی قابل درک برای مهرهداران پایه را از دست داده و تنها طعمهای شور و ترش را درک میکنند.
محققان دانشگاه میشیگان بر این باورند که تغییرات آبوهوایی طی ۲۰ میلیون سال باعث شده این موجودات نتوانند طعمهای شیرین، تلخ و خوشمزه – مرتبط با طعم گوشت – را حس کنند.
به گفته محققان، ژنهای پنگوئنها پس از آنکه دمای سرد قطبی با درک طعمها تداخل پیدا کرد، از بین رفتند. از آنجایی که پنگوئنها از ماهی تغذیه میکنند، فقدان طعم اومامی یا خوشمزه بسیار گیجکننده بوده و دانشمندان را سردرگم کرده است.
مهرهداران معمولا قادر به درک پنج طعم پایه شیرین، شور، ترش، تلخ و خوشمزه هستند. در ۱۵ سال گذشته، پیشرفتهای انجام شده در درک مبنای مولکولی طعمها، راه را برای استنباط قابلیتهای چشایی از طریق دادههای ژنتیکی بدست آمده توسط بررسی ژنهای گیرنده طعم هموار کرده است.
این پژوهش به درخواست موسسه ژنومی BGI در چین انجام شد. در آنجا دانشمندان به تعیین توالی ژنوم پنگوئنهای آدلی و امپراطور پرداخته و نتوانسته بودند برخی ژنهای چشایی را شناسایی کنند.
محققان دریافتند، هر پنج گونه پنگوئن فاقد ژنهای کاربردی برای گیرندههای طعم شیرین، تلخ و خوشمزه هستند. در پنگوئنهای آدلی و امپراطور ژنهای گیرنده طعمهای تلخ و خوشمزه به شبهژن تبدیل شدهاند که فاقد توانایی رمزگشایی پروتئین هستند. شبهژنها اغلب در نتیجه تجمع جهشهای متعدد شکل میگیرند.
این در حالیست که همه پرندگان غیر پنگوئن مورد بررسی از جمله مرغ ماهیخوار، فنچ، مرغ مگسخوار، طوطی، شاهین، مرغ و مرغابی وحشی از ژن مرتبط با غدد چشایی خوشمزه و تلخ برخوردار هستند، اما گیرنده طعم شیرین در آنها وجود ندارد. در نتیجه این بررسیها، محققان دریافتند که پنگوئنها هر سه طعم را از دست دادهاند.
این موجودات حدود ۶۰ میلیون سال پیش از مرغهای دریایی جدا شده و گروههای اصلی پنگوئنها حدود ۲۳ میلیون سال قبل از یکدیگر جدا شدند. فقدان حس چشایی احتمالا طی یک دوره ۳۷ میلیون ساله رخ داده که شامل دورههای سرد شدن چشمگیر هوا در قطب جنوب بوده است.
دانستیم حس چشایی کدام حیوان قوی است و کدام ضعیف. حس چشایی بین حیوانات و انسانها بسیار متفاوت است و این موضوع باعث متمایز شدن آنها از یکدیگر شده است. اما میشود گفت که این حس گاهی در حیوانات بیشتر از انسانها است و گاهی کمتر از انسانها است.
گردآوری: تابناک جوان
منابع: تبیان / ایسنا / باشگاه خبرنگاران جوان / عصرایران / بیتوته / هپی پت.