مادربزرگ 76 ساله تهرانی، ورزشکار پرانگیزه بین‌المللی

عشق به ورزش دو، خانم عقیلی را در آستانه ۶۰ سالگی‌اش به میادین ورزشی کشاند. بانوی سالمندی که در دو دهه گذشته زندگی خود تاکنون در مسابقات مختلف بدون آن که سن‌وسال را مانع موفقیتش بداند، مدال‌های زیادی دشت کرده و چنان توانایی از خود نشان داده که دو بار هم به نمایندگی از کشورمان به مسابقات بین‌المللی اعزام شده است. در صفحه مثبت شصت امروز با این سالمند قهرمان هم‌کلام شدیم تا برای ما از زندگی، راز موفقیت و دستاورد‌های ورزشی‌اش بگوید.

خانم عقیلی متولد سال ۱۳۲۴ و صاحب شش فرزند و ۱۰ نوه است. او از روزی می‌گوید که تصمیم گرفت به‌صورت جدی و حرفه‌ای به ورزش دو رو بیاورد:«۱۷ سال است که به‌صورت حرفه‌ای در حال ورزش دو هستم و در کنارش کوهنوردی و دوچرخه‌سواری هم می‌کنم. روزی دو ساعت می‌دوم و یک ساعت را هم به دوچرخه‌سواری اختصاص می‌دهم. اولین مسابقه رسمی‌ام ۱۶ سال پیش در زمین خاکی ورزشگاه تختی تهران بود که ۱۲ دور دویدم و مقام اول را کسب کردم. البته چندین سال است به‌صورت پیاپی در مسابقات استان تهران اول می‌شوم و در اولین مسابقات کشوری‌ام هم ۱۶ سال پیش مدال طلا را از آن خودم کردم. سال ۲۰۱۷ در مسابقات بین‌المللی دوی سرعتی ۴۰۰ متر چین چهارم و در رقابت‌های ۲۰۱۹ مالزی هم پنجم شدم که از همه رقیبانم پنج سال بزرگ‌تر بودم.»

جالب است بدانید خانم عقیلی تا دو سال پیش قادر به رکاب‌زنی با دوچرخه نبود و به یک‌باره تصمیم به دوچرخه‌سواری می‌گیرد. او در این باره می‌گوید: «خودم برای فرزندان و نوه‌هایم دوچرخه خریدم و کمک‌شان کردم تا رکاب بزنند. یک روز گفتم چرا خودم دوچرخه‌سواری نکنم؟ بالاخره دوچرخه‌سواری هم یاد گرفتم و هم‌اینک به سالمندان دیگر هم آموزش می‌دهم. همسالانم مرا الگوی ورزشی‌شان قرار داده و مدام می‌گویند از شما انگیزه می‌گیریم.» این بانوی سرزنده درباره تاثیر کرونا بر ورزش روزانه‌اش هم می‌گوید: «روز‌های اول کرونا از خانه بیرون نمی‌رفتم، طوری که افسردگی گرفته بودم. بعد دیدم کرونا یک روز دو روز که نیست. برای همین به ورزشم ادامه دادم، اما هر روز از دو ماسک استفاده می‌کنم. این را هم بگویم که بستگان و فامیل از حساسیتم به برنامه‌های ورزشی‌ام مطلع هستند یعنی اگر مجلس و مهمانی دعوت باشم که با ورزشم تداخل داشته باشد، ورزش را انتخاب می‌کنم.»

خانم عقیلی صحبت‌هایش را خطاب به جوانان و سالمندان به پایان می‌رساند: «به جوانان توصیه می‌کنم نهایتا ساعت ۱۰ شب بخوابند و ۵ صبح هم برخیزند تا در طول روز نشاط بیشتری داشته باشند، وگرنه مغزشان به کارکردن فرمان نمی‌دهد. خودم از جوانی ساعت ۱۰ شب می‌خوابم و ۴ صبح هم بیدار می‌شوم. به همسن‌وسالانم هم توصیه می‌کنم ورزش را جدی بگیرند و از دویدن غافل نشوند. به‌نظر من راه‌رفتن معمولی فایده ندارد. همچنین معتقدم ورزش بهتر از دارویی است که آیا به بدنشان بسازد یا نه؟ علاوه بر این با ورزش‌کردن احساس سالمندی نمی‌کنند. خودم خیلی زمین خوردم، اما ناامید نشدم. از سالمندان می‌خواهم مدام بهانه نیاورند که سن‌وسالی از ما گذشته است و سرمان درد می‌کند. فراموش نکنند سبزیجات را در برنامه غذایی‌شان قرار دهند، پرخوری نکنند و آب هم زیاد بنوشند.»