جمعیت مهاجر کدام کشور از جمعیت بومیان آن بیشتر است؟!

بر اساس نقشه فوق، درصد جمعیت عرب‌ها در کشور‌های منطقه به‌صورت زیر است:

یمن ۹۹ درصد
اردن ۹۸ درصد
لبنان ۹۵ درصد
نوار غزه ۸۶ درصد
سوریه ۸۲ درصد
عربستان ۷۵.۴ درصد
عراق ۷۵ درصد
کویت ۵۹ درصد
عمان ۵۵ درصد
بحرین ۵۰ درصد
قطر ۳۰ درصد
امارات ۲۲ درصد
رژیم صهیونیستی ۲۱ درصد
ایران ۲ درصد
ترکیه ۱.۱ درصد

میان کشور‌های فوق، امارات با ۲۲ درصد جمعیت عرب‌زبان کمترین میزان جمعیت بومی را داراست، به‌طوری که تعداد اتباع این کشور از مهاجران کمتر است! دولت این کشور قصد دارد تا سال ۲۰۲۱ میان جمعیت بین اماراتی‌ها و مهاجران تعادل برقرار کند.

رشد اقتصادی امارات متحده عربی منجر به هجوم کارگران با پیشینه فرهنگی و مذهبی متنوع شده است، این پدیده همچنین به گسترش آسیب‌های اجتماعی در این کشور منجر شده است؛ بر این اساس، جمعیت امارات از ۴.۱ میلیون نفر در سال ۲۰۰۵ به ۹.۵ میلیون نفر در سال ۲۰۱۸ افزایش یافته است.

از این تعداد، تعداد شهروندان امارات متحده عربی حدود ۱۱.۵ درصد و ۸۸.۵ درصد باقی‌مانده را کارگران مهاجر تشکیل می‌دهند؛ بزرگترین گروه اتباع غیراماراتی با ۵۹.۴ درصد جمعیت از آسیای جنوبی هستند (شامل ۳۸.۳ درصد هندی‌ها، بنگلادشی ۹.۵ درصد، پاکستانی ۹.۴ درصد، سایر اتباع آسیای جنوبی ۲.۳ درصد)، مصری ۱۰.۲ درصد، فیلیپینی ۶.۱ درصد و ۱۲.۸ درصد دیگر اتباع هستند.

میزان رشد اقتصادی کشور‌ها ارتباط مستقیمی با میزان جمعیت نیروی کار دارد؛ بر اساس پیش‌بینی‌های جمعیتی، تا سه دهه آینده بیش از ۳۰ درصد جمعیت ایران را سالمندان تشکیل خواهند داد!

این به‌معنای معضل فقدان نیروی کار در آینده است؛ کشور‌های مشابه در سطح جهان به سیاست‌های جمعیتی مهاجرتی روی آورده‌اند، این درحالی است که مهاجرت نیروی کار خارجی، آسیب‌های فرهنگی و اجتماعی عدیده‌ای را به‌دنبال دارد؛ حال با توجه به کاهش موالید و کاهش جمعیت کشور، قبل از آنکه برای تأمین نیروی کار مجبور به استفاده از مهاجران شویم، مسئولان ذی‌ربط باید چاره‌ای بیندیشند و با اعمال سیاست‌های تشویقی، شرایط را برای ازدواج و فرزندآوری جوانان فراهم کنند.