پزشک ایرانی که ازمطبش کرونایی‌های اروپا را ویزیت می‌کند

 

تا اینکه سال‌ها گذشت من با رتبه ۹ رشته پزشکی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی قبول‌شده بودم و حتی دوره تخصصی رادیولوژی را هم گذرانده بودم. سال ۷۸ بود و ۱۵ سال از جانبازی من گذشته بود. کنگره‌ای در دانشگاه شهید بهشتی با حضور رادیولوژیست‌ها و ارتوپد‌ها برگزار شد. یکی از ارتوپد‌هایی که سن و سالی از او گذشته بود تجربه ۳۰ ساله‌اش را در اختیار رادیولوژیست‌ها و ارتوپد‌های جوان می‌گذاشت. وقتی عکس را روی صفحه نور گذاشت و عکس رادیولوژی را تفسیر می‌کرد نگاهم به پایین عکس گرده خورد زیر عکس به زبان فارسی نوشته‌شده بود (حمیدرضا ادراکی) روی پا‌های مصنوعی‌ام بند نبودم تا کنفرانس تمام شود. حالا او را در سالن می‌دیدم جلو رفتم و از او پرسیدم: «این عکسی که نشان دادید برای چه شخصی بود؟» مرد میان‌سال نگاهش روی من لغزید و گفت: «جوانی در بیمارستان صحرایی خرمشهر.» و راهش را گرفت تا برود. به او گفتم: «آن جوان منم.» درجایش میخکوب شد و حالا دیگر چشم از من برنمی‌داشت. مرتب سرتاپایم را برانداز می‌کرد. وقتی متوجه شد تخصص رادیولوژی دارم حالا او روی پا بند نبود. آقای دکتر امامی به‌قدری خوشحال بود که خوشحالی من در بین شادی او گم‌شده بود. از همان موقع با هم رفت وآمد خانوادگی داریم. دکتر امامی بعد‌ها راز دیگری را نیز با من در میان گذاشت یک روز وقتی در گوشه‌ای با هم تنها نشسته بودیم زیر گوشم گفت: «حمیدرضا وقتی زیر عمل جراحی داشتم پاهایت را قطع می‌کردم به دلیل از دست دادن خون زیاد، ایست قلبی کردی و همه آن‌هایی که سر عمل بودیم دیگر امیدی به ماندنت نداشتیم. تو مرده بودی که به‌یک‌باره زنده شدی و برگشتی به دنیا.»

دکتر ادراکی در حالیکه حزن و خنده‌اش یکی شده نگاهش را به در اتاقش می‌دوزد و می‌گوید: «اگر امروزبا جان و دل برای سلامت بیمارانم تلاش می‌کنم به شکرانه زندگی دوباره ایست که خداوند به من ارزانی داشته.»

 

 

منبع: فارس / سودابه رنجبر / کد خبر: ۱۳۹۸۱۲۲۳۰۰۰۷۱۰