در سال ۱۹۵۵ میلادی بود که نیروی هوایی ایالات متحده آمریکا هواپیمای جاسوسی بلند برد U۲ را به خدمت گرفت، اما U۲ هواپیمایی پنهانکار نبود و آمریکا به یک هواپیمای پنهانکار نیاز داشت تا بر فراز شوروی پرواز کند و به همین دلیل در سال ۱۹۵۷ پروژه جایگزینی U۲ کلید خورد که به ساخت سریع ترین هواپیمای جهان انجامید.
شرکت لاکهید در بخش WORKS SKUNT با طراحی منهدس کلی کلارنس جانسون از سال ۱۹۵۷ کار بر روی پروژه جدید را شروع کرد و طراحیها arcangel نام گرفتند. به اولین طرح archangel۱ و به طرح دوم که نام مخفف شد تنها A۲ نام گرفت تا در نهایت آخرین طرح که وارد بخش ساخت شد ۱۲-A نام داشت که به دلیل دوازدهمین بار از طراحی این هواپیما انتخاب شده بود.
سریع ترین هواپیمای جهان اولین پرواز خود را در آوریل سال ۱۹۶۲ در پایگاه هوایی در ایالات نوادا آمریکا در نزدیکی لاس و گاس انجام داد. لاکهید A۱۲ یک پرنده جاسوسی راهبردی است که قابلیت رسیدن به سرعت ۲.۳ ماخ را دارد و با این سرعت سریعترین هواپیمای جهان میشود که میتواند تا ارتفاع ۸۵۰۰۰ تا ۹۵۰۰۰ پایی بالا رود که برابر ۲۴ کیلو متری سطح زمین است و این خود یک رکورد محسوب میشود
از A۱۲ تنها فروند ۱۳ تولید شد. در این پرنده موتور توربین گازی توربوجت هوا از ورودی وارد موتور میشود که این ورودی دو نوع همگرا و واگرا است، همگرا نوعی است که سرعت را افزایش داده و فشار را کاهش میدهد و واگرا نوعی است که فشارا را افزایش و سرعت را کاهش میدهد.
با توجه به اینکه لاکهید A۱۲ برای این ساخته شده بود که با سرعت ۲.۳ ماخ پرواز کند و سریع ترین هواپیمای جهان باشد و با توجه به اصطحکاک هوا، دمای برخی نقاط بدنه این پرنده حتی به ۲۵۰ درج سانتیگراد هم میرسید بنابراین آلومینیوم برای این پرنده مناسب نبود و نیاز به فلز مقاوم و گرانبهای تیتانیوم داشتند. با وجود جنگ سرد و این مسئله که در آن زمان تنها صادر کننده این فلز گرانبها شوروی بود تهیه این فلز امری محال به نظر میرسید، اما با توجه به کتاب سالهای خدمت من در لاکهید که نوشته آقای بن ریچ (پدر فناوری رادار گریزی) است این تیتانیومها از طریق شرکتهای سوری که CIA تاسیس کرده بود از شوروی خریداری شدند و به آمریکا تحویل داده شدند و سپس در بدنه سریع ترین هواپیمای جهان از تیتانیوم استفاده شد تا قابلیت تحمل دمای بالا را داشته باشد.
هر چند در ابتدا یو-۲ها بر فراز اتحاد جماهیرشوروی و کوبا پروازهای موفقی انجام داد، مأموریت اِی-۱۲ها نیز در همین راستا بود. پس از سقوط یک فروند یو-۲ بر فراز اتحاد جماهیرشوروی در سال ۱۹۶۰ میلادی، این نوع مأموریت جز در موارد ضروری، بسیار خطرناک تلقی شد و عبور از مرزهای هوائی بعلت وجود نظارت ماهوارهای دیگر لازم بنظر نمیرسید ضمن اینکه خدمه آموزش دیده برای پرواز بر فراز کوبا با یو-۲اس به تعداد کافی آماده مأموریت بودند.
مدیر سازمان سیا تصمیم به استقرار برخی از هواپیماهای اِی-۲اس به آسیا گرفت و در ۲۲ مه سال ۱۹۶۷میلادی اولین اِی-۲ وارد پایگاه هوایی کادنا در اُکیناوا ژاپن شد. با ورود دو هواپیمای دیگر در ۲۴ و ۲۷ ماه مه، واحد تجسس هوایی در ۳۰ مه ۱۹۶۷ میلادی آماده مأموریت شد و در ۳۱ مه بهرهبرداری از واحد «سپر سیاه» آغاز شد.
مل وُجوودیچ اولین مأموریت پروازی واحد «سپر سیاه»، بر فراز ویتنام شمالی را انجام داد و عکسبرداری از پایگاه موشکهای سطح به هوا (SAM) را از ارتفاع ۲۴٬۰۰۰ متری و در سرعت ماخ ۳٫۱ با موفقیت به پایان رسانید. در ۱۹۶۷ میلادی هواپیماهای اِی-۲اس، ۲۲ سورتی پرواز از پایگاه هوایی کادنا، در حمایت از جنگجویان جنگ ویتنام انجام دادند. سپس در سال ۱۹۶۸ میلادی، سپر سیاه مأموریت پروازی متعددی در ویتنام و همچین در کره شمالی در طول بحران پوئبلو انجام داد
اگر از اغلب مردم جهان این سوال را بپرسند که در خصوص تاریخچه پیدایش اولین هواپیما چه اطلاعاتی دارید به احتمال بسیار زیاد پاسخ می دهند که برداران رایت مخترعین اولین هواپیمای جهان بوده اند. ما نیز این واقعیت را انکار نمی کنیم، اما این امر تنها گوشه ناچیزی از تاریخچه پیدایش اولین هواپیما در جهان است.
هر اختراعی پیش از آنکه به مرحله خلق و تولید برسد از ذهن بشر می گذرد. گاهی بشر از قلم و کاغذ برای طراحی افکار خود استفاده می کند. این امر باعث می شود دریافت اندیشه مخترع برای دیگران راحت تر باشد. زمانی هم که داوینچی، نقاش معروف ایتالیایی مبادرت به طراحی یک هواپیما با عنوان ماشین پرنده نمود کسی تصور نمی کرد این رویا زمانی به واقعیت مبدل شود، با این حال انسان از دیرباز رویای پرواز در آسمان را در ذهن خود داشته است.
طراحی این هواپیما در قرن پانزدهم صورت گرفت، اما تعصبات وحشیانه و مذهبی حاکم در اروپا باعث شده بود بسیاری از طرح ها و ابداعات بشری در سایه شوم قرون وسطی به مرحله آزمایش و تولید نرسند. با این حال رویای پرواز انسان در آسمان که توسط داوینچی طراحی شده بود مورد توجه بسیاری از محققان قرار گرفت و در نهایت برای خلق اولین هواپیما نیز بکار گرفته شد. این مبحث را در ادامه به صورت شفاف تر تشریح می کنیم.
طرح داوینچی در قالب ساخت ماشین پرنده توسط شاگردان او دنبال گردید تا اینکه در سال ۱۷۹۷ فردی به نام وانتوری مقاله ای از نظریات داوینچی تنظیم کرد و آن ها را منتشر نمو، اما تا پیش از انتشار این مقاله بسیاری از مخترعین سعی کرده بودند با استفاده از برخی نظریات علمی، ماشین پرنده را بسازند؛ به عنوان مثال می توان به موارد ذیل اشاره نمود:
گوسمائو به عنوان یک مخترع پرتقالی، در سال ۱۷۰۹ یک بالون ساخت که پرواز ناموفقی داشت.
بسیاری از دانشمندان سعی کردند به دنبال طراحی اولین بالون گوسمائو، طراحی او را ارتقا دهند و نظریات علمی بسیار زیادی در خصوص صعود گازها و اجسامی که توسط این گازها پر می شوند ارائه دادند.
به دنبال این نظریات، شارل فرانسوی توانست بالنی را بسازد که ۹۰ دقیقه در آسمان بود.
در سال ۱۸۷۳ اولین بالونی که قابلیت حمل انسان را داشت ساخته شد.
قواعد مربوط به ساخت بالن ها منجر به ارائه مقالاتی گردید که پرواز با هواپیما را ممکن می دانست.
این کتاب که حاصل جمع آوری نظریات صدها نفر از دانشمندان و مخترعان چند قرن اخیر بود توسط فردی به نام اوکتاو شانوت تهیه و منتشر گردید. در این کتاب تمامی نتایج موفق و غیر موفق به همراه آزمایشات صورت گرفته در چند قرن اخیر به همراه نام دانشمندان ذکر شده بود. این کتاب در سراسر امریکا منتشر گردید و در دسترس همگان قرار گرفت. نظریات موجود در این کتاب بیشتر به ارائه روش هایی برای ساخت بالن های بخار یا گازهای صعود کننده اختصاص داشت اما این امر می توانست در ساخت هوایپمای های موتوردار نیز مورد توجه قرار گیرد.
دو برادر به نام های ویلبر و ارویل رایت در اوایل قرن بیستم موفق شدند رویای انسان برای پرواز در آسمان را با شباهت بسیار زیادی به طرح داوینچی به واقعیت مبدل کنند. در ۱۷ دسامبر ۱۹۰۳ توانستند بعد از چند آزمایش ناموفق، هواپیما را برای مدت قابل توجهی در آسمان نگه دارند. نقطه عطفی که در این اختراع وجود داشت این بود که پرواز هواپیمای برادران رایت با کنترل هوپیما توسط فرد در داخل هواپیما صورت می گرفت. این اتفاق در کارولینای شمالی رخ داده بود و از آنجا که توانستند این اختراع را به نام خود ثبت کنند از آن زمان تا کنون به عنوان مخترعین هواپیما شناخته می شوند.
ثبت این هواپیما به سال ۱۹۰۳ باز می گردد. برادران رایت در همان سالی که موفق به آزمایش هواپیمای موتوری خود شدند در تاریخ ۲۳ مارس مبادرت به ثبت درخواست خود برای طراحی ساختار «Wing Warping» و سکان هدایت هواپیما در دفتر ثبت اختراعات و علائم تجاری آمریکا نمودند. این اختراع که امروزه تحت عنوان پتنت شناخته می شود، تحت عنوان ماشین پرنده نام گذاری شد و بعد از ارزیابی توسط USPTO، گواهی ثبت خود را به شماره US821393 دریافت کرد. این اقدام آغاز انقلاب عظیم در صنعت حمل و نقل بود.
از آنجا که اختراع برادران رایت پس از سال ۱۹۰۳ با افزایش کیفیت هواپیماها توسط این دو برادر و برخی از کشورهای قدرتمند جهان همانند امریکا، آلمان، انگلستان و فرانسه همراه بود لازم گردید تا مقرارت خاصی در خصوص پروازهای هواپیمایی تدوین گردد. به این منظور کنفرانس های و کنوانسیون های متعددی برگزار شد و امضا گردید. در این خصوص می توان به موارد ذیل اشاره کرد:
جهان در قرن بیستم شاهد تحولات عمیقی در سیستم حمل و نقل بین المللی بود. دولت آلمان در آن زمان برای برپایی جنگ های جهانی خود را مصمم به طراحی و ساخت هواپیماهایی کرد که قابلیت حمل مسافر در مسافت های طولانی را داشته باشد. این صنعت به اهداف نظامی محدود نشد و امروزه بیشترین میزان حمل و نقل بین المللی در میان کشورهای مختلف از طریق هواپیماهای مسافربری صورت می گیرد. یکی از مهم ترین مواردی که در طول زمان مورد توجه دانشمندان قرار گرفته است افزایش امنیت ناشی از مسافرت های هوایی نام دارد که امروزه با موفقیت های بسیار زیادی نیز همراه بوده است.
منبع:پارسینه