در عصر دیجیتال چطور می‌توانید مالک فیلم‌تان باشد؟
به گزارش خبرآنلاین، در خبرها خواندیم که همایش دیجیتال در سینمای ایران با رویکرد گذشت بیش از 2 دهه در سینمای ایران به همت مدرسه ملی سینمای ایران از تاریخ 21 تا 23 آبان ماه در سالن مرکز همایش های کتابخانه ملی ایران برپا می شود و در این راستا قرار است ورود بیش از دو دهه دیجیتال به سینمای ایران، بررسی چشم انداز حضور و گسترش دیجیتال در سینمای ایران در حوزه های مختلف تولید، نمایش و پخش مورد بررسی قرار گیرد.
آنچه مسلم است با توجه به گسترش شبکه های مجازی و آسانی دسترسی به محتوای آثار تولید شده، موضوع مالکیت محصولات سینمایی از منظر حقوقی با ورود دیجیتال به سینمای ایران از گذشته تاکنون مطرح بوده است و کامبیز نوروزی از جمله حقوقدان هایی است که به مسائل حقوقی سینما اشراف کامل دارد. این حقوقدان در گفتگویی کوتاه با خبرآنلاین درباره چگونگی مالکیت محصولات سینمایی در سینمای آنالوگ و دیجیتال توضیحاتی ارائه داده است.
کامبیز نوروزی گفت: موضوع مالکیت محصولات سینمایی چه در زمانی که سینما به شکل آپارات و فیلم های 35 میلیمتری کار می کرد و چه در حال حاضر که تولید و پخش به صورت دیجیتال و یا از طریق اینترنت و یا حامل های دیگر مانند فِلَش، انتقال و جابجایی می شود؛ در هر دو صورت مفهوم مالکیت فیلم تغییر نمی کند و فیلم متعلق به تهیه کننده و سرمایه گذار است. درست مانند زمانی که مالکیت را روی یک کاغذ به عنوان یک سند می نوشتند و اکنون همان سند را از طریق کامپیوتر به معنای عنصری از عصر دیجیتال به ثبت می رسانند.
وی ادامه داد: از موارد مهم در بحث ورود دیجیتال به سینما، نکات مربوط به حوزه اکران آثار سینمایی است به این معنا که ساز و کار اکران فیلم های 35 میلیمتری در گذشته مشخص بود و طبق قواعد تعریف شده پیش می رفت اما با ورود اینترنت و انواع سیستم های پخش حامل، مهمترین اتفاقی که حوزه سینما در عصر دیجیتال رخ می دهد مربوط به نظارت بر پخش و اکران فیلم های سینمایی است.
کامبیز نوروزی حقوقدان آگاه به مسائل روز سینما در ادامه توضیح داد: در واقع با پیشرفت تکنولوژی و ساده شدن شرایط تولید، عملا امکان کنترل و نظارت مستقیم بر آثار به شکل گذشته وجود ندارد و افراد می توانند با موبایل و یا دوربین های پیشرفته خانگی فیلم بسازند و از طریق حامل های گسترده سیستم پخش آثار خود را بدون نیاز به سالن های سینما به سادگی به نمایش بگذارند.
او اظهار داشت: بنابراین نظارت بر روی سیستم تولید و پخش توسط مراکز دولتی عملا وجود ندارد و هر اندازه بخواهند نظارت مستقیم خود را تشدید کنند و نقش کنترل داشته باشند به ایجاد مقاومت های محتوایی کمک می کنند و در نتیجه منازع پنهان صورت می گیرد و می توان گفت دولت بازنده است.
نوروزی بیان کرد: از طرفی دولت به عنوان نماینده حاکمیت ملی نمی تواند به طور کلی عرصه را خالی کند چراکه ممکن است در برخی از آثار هنری و البته سینمایی مواردی وجود داشته باشد که با اخلاق عمومی و امنیت ملی منافات داشته باشد بنابراین این مفاهیم باید در حوزه سینما بازتعریف شود.
این حقوقدان در پاسخ به این سئوال که جایگاه نظام کنترلی و نظارت بر سینما در عصر دیجیتال کجاست گفت: یکی از نکات مهم که در معیارهای نظارتی باید مورد توجه قرار گیرد کم کردن معیارهای خطا در سینما در فرهنگ حکومتی با فرهنگ عمومی است. به این معنا که در تولید و نمایش فیلم برای روابط عادی زن و مرد محدودیت هایی وجود دارد که از اساس غیرقابل باور است. از همین رو فاصله معیارهایی از این دست در فرهنگ رسمی و غیر رسمی باید کم شود.
او تاکید کرد: در شرایطی که سینما به سهولت در دسترس است دولت باید اجازه دهد هر فیلمسازی کار خود را انجام دهد و اگر فیلمی خارج از قانون تعریف شده ساخته شد، به تناسب همان خطایی که انجام داده در چارچوب قانون برخورد شود. از همین رو معتقدم با برشمردن مواردی از این دست که به هر تقدیر آورده سینمای دیجیتال به واسطه پیشرفت تکنولوژی است، باید به یک نظام نظارتی به روز فکر کرد.
نوروزی در پایان گفت: در دورانی که اتومبیل وجود نداشت تمام قواعد حقوقی مربوط به چارپایان بود اما با ورود اتومبیل قوانین چارپایان برای اتومبیل سواری به کار نیامد. در حال حاضرهم همین است فاصله سینمای 35 میلیمتری با آن حلقه های سنگین با سینمای دیجیتال فاصله بسیار دارد و دولت نمی تواند و نباید براساس معیارهای نظارتی سنتی وارد دو جهان دیجیتال شود.