قصه عجیب دوقلوهای سنگی تهران

داستان این دوقلو‌های سنگی که حالا دیگر به یکی از نماد‌های هویتی گلابدره تبدیل شده اند، انگار روایت وفاداری و دلبستگی است. سال هاست این دو سنگ غول پیکر مثل دوقلو‌های به هم چسبیده در میانه محله گلابدره جا خوش کرده اند. روزگاری از کیلومتر‌ها دورتر، روی تپه‌ای برهوت خودنمایی می‌کردند و حالا مثل صندوقچه‌ای سنگی، اما پر از خاطره در محاصره آپارتمان‌ها و خانه‌های فرسوده اطراف می‌درخشند. در این گزارش، پای روایت‌های جالب همسایه‌ها از دوقلو‌های سنگی گلابدره و خاطره بازی آن‌ها با این نماد عجیب و غریب نشستیم.

مثل دو غول سنگی در محاصره آپارتمان‌ها به خواب رفته‌اند. چنان هیبت باورنکردنی‌ای دارند که اگر از فرط خستگی کش و قوسی به تنشان بدهند، هر آن ساختمان‌های اطراف فرو می‌ریزند. دوقلو‌های سنگی گلابدره، دو تخته سنگ گرد به ارتفاع یک ساختمان سه طبقه و با محیطی بیش از ۳۰‌متر هستند. این دو غول سنگی آرام، از فراز تپه‌ای که به نام آن‌ها معروف شده، تمام این سال‌ها نظاره‌گر رشد و توسعه محله گلابدره بوده‌اند؛ قلب سنگی‌شان انگار پر است از خاطرات چند نسل از اهالی گلابدره.
سکوت کوچه نسترن را صدای خنده بی‌امان بچه‌ها در هم می‌شکند؛ بچه‌هایی که هر روز روی سطح صاف سنگ‌ها به تماشای دورنمای شهر می‌نشینند. تهران از فراز سنگ‌دوقلو به فرشی دودگرفته می‌ماند با نقش برجسته‌ای از برج و آپارتمان؛ منظره‌ای سوررئال که تماشای آن سرگرمی چند نسل از گلابدره‌ای‌ها بوده. میان همهمه بچه‌ها، پنجره یکی از آپارتمان‌های اطراف باز می‌شود؛ پنجره چنان به سنگ نزدیک است که می‌شود از لبه آن جستی زد و روی سطح صاف سنگ نشست.
صدای خش‌دار مردی میانسال از آن بالا به گوش می‌رسد: «من صاحب سنگم.» بچه‌ها به این شوخی می‌خندند و عمو سلام‌الله که پای سنگ‌ها را گلکاری کرده و حسابی به آن‌ها می‌رسد، ادامه می‌دهد: «در همین خانه و کنار همین سنگ به دنیا آمدم. ما هم وقتی بچه بودیم تفریحمان این بود که روی سنگ بایستیم و غروب‌ها چراغ‌های روشن شهر را از این بالا تماشا کنیم.» بچه‌ها از شیب تخته‌سنگ پایین می‌آیند تا در کوچه‌های تودرتوی اطراف و شکاف‌های میان سنگ‌ها قایم‌باشک بازی کنند.

 

راز جاودانگی دوقلو‌ها