فال گرفتن از آثار ادبی، از باورهای کهن این مرز و بوم است. در گذر زمان ساکنان این خاک به ادیبانی که گمان میبردند بهرهای از کلام حق دارند رجوع میشد. با این حال، اما در گذر زمان تنها
تفال به حافظ در فرهنگ عامیانه ما باقی مانده است.
در این مطلب غزلی از حافظ به همراه تعبیر آن که مربوط به دوشنبه ۱۵ آذر ۱۴۰۰ است را می خوانید:
غزل شماره ۳۲۶ حافظ
در نهانخانه عشرت صنمی خوش دارم
کز سر زلف و رخش نعل در آتش دارم
عاشق و رندم و میخواره به آواز بلند
وین همه منصب از آن حور پریوش دارم
گر تو زین دست مرا بی سر و سامان داری
من به آه سحرت زلف مشوش دارم
گر چنین چهره گشاید خط زنگاری دوست
من رخ زرد به خونابه منقش دارم
گر به کاشانه رندان قدمی خواهی زد
نقل شعر شکرین و میبیغش دارم
ناوک غمزه بیار و رسن زلف که من
جنگها با دل مجروح بلاکش دارم
حافظا، چون غم و شادی جهان در گذر است
بهتر آن است که من خاطر خود خوش دارم
تعبیر فال
*در دلت غمی داری که با آن زندگی میکنی، ولی بدان در این دنیا همه چیز فانی است و نمیارزد که بخواهی زندگیت را تباه کنی.
غم دلت را به کسی نگفتهای و در عین غمگینی میخندی. زندگی را هر طوری که بگیری میگذرد. پس امید داشته باش و از نعمات خدا لذت ببر.
*مژده باد بر شما که به زودی روزهای خوش فرا میرسد و بخت و اقبال به شما روی میآورد. از لحظههای خوب زندگی کمال استفاده را بکنید.
از نگرانی و تشویش دوری کنید و مطمئن باشید روزهای سختی خیلی زود خواهد گذشت. با افراد خانواده و دوستان دلسوز اعتماد کنید. تجربههای امروز برای ساختن آینده روشن به شما کمک خواهد کرد.