تصاویری جذاب از ایگوانای دریایی

ایگوانا‌های دریایی در ساحل موج زده آفتاب می‌گیرند و طرح بدن تیغ دارشان با تخته سنگ‌های آتشفشانی دندانه‌ای و ناهموار ترکیب می‌شود. آن‌ها نیز مانند دیگر سوسمار‌ها برای تأمین گرمای بدنشان به نور آفتاب وابسته هستند. پیش از شروع جستجو برای غذا باید ابتدا زیر اشعه‌های خورشید آفتاب بگیرند تا دمای بدنشان به قدر کافی بالا برود؛ سپس با گرم شدن ماهیچه‌ها به راحتی می‌توانند حرکت خود را به سمت غذای روزانه آغاز کنند. این همان جایی است که نقطه اشتراک آن‌ها با دیگر سوسمار‌ها به انتها می‌رسد، زیرا ایگوانای دریایی تنها سوسماری است که می‌تواند در دریا زندگی کند و غذای خود را از آب دریا به دست آورد.
ایگوانا‌های دریایی ناشیانه از روی تخته سنگ‌ها خود را در آب پرتاب می‌کنند، ولی به محض ورود به دریا زیبایی خاصی پیدا می‌کنند. در حالی که پاهایشان را در دو سوی بدن خم کرده اند از دم قدرتمندشان مانند پارویی برای شنا کردن استفاده می‌کنند. نر‌های بزرگ می‌توانند به راحتی تا عمق ۱۵ متری در آب شیرجه بزنند تا به جلبک‌های آبداری که در بستر دریا هستند برسند. آن‌ها با پنجه‌های تیزشان خود را به تخته سنگ‌های زیر آب می‌چسبانند و از علف‌های دریایی کوتاه در بستر تغذیه می‌کنند. اگر چه خط استوا از جزایر گالاپاگوس عبور می‌کند، آبی که در سطح دریا جریان دارد خنک است که این نتیجه خیزش‌های آب از اعماق است. خیزش آب یک پدیده اقیانوسی است که به دنبال آن آب متراکم، خنک‌تر و به طور معمول غنی از غذا از عمق پایین‌تر به سوی سطح حرکت می‌کند. هنوز زمان زیادی از شیرجه ایگوانا‌ها نگذشته است که سردی آب را احساس می‌کنند و به ناچار در حالی که خستگی ناشی از سرما دارند باید خود را به سطح آب برسانند و به سوی تخته سنگ‌ها حرکت کنند. این برای یک جانور خونسرد اصلاً کار کمی نیست. پس از بیرون آمدن از آب، ایگوانا‌های تنبل راه قلمرو خود را پیش می‌گیرند تا خود را روی تخته سنگ‌ها در زیر آفتاب رها کنند و گرم شوند.
ایگوانا‌های دریایی در طول رفت و آمد به عمق آب مقدار زیادی نمک را همراه غذای خود می‌بلعند و برای این که به بیماری مبتلا نشوند باید این مقدار نمک زیادی را از بدن خارج کنند. آن‌ها این کار را با کمک غده‌های ویژه‌ای انجام می‌دهند که مواد ترشح شده از این غده‌ها به همراه نمک با عمل عطسه کردن از سوراخ‌های بینی شان خارج می‌شود. پس از این که از گرمای آفتاب بهره گرفتند، دوباره خود را در آب می‌اندازند تا به علف‌های دریایی مورد علاقه شان برسند. بدین ترتیب، زندگی این خزندگان شگفت انگیز با جستجو‌هایی که هر روز برای یافتن غذا انجام می‌دهند و با آفتاب گرفتن‌های طولانی مدت سپری می‌شود. بدون شک، این یکی از بارزترین مثال‌های ساحل نشینی در سلسله جانوران است.
ایگوانای دریایی با نام علمی Amblyrhynchus cristatus جانوری از رده خزندگان است. این ایگوانا مارمولکی بزرگ با ظاهری ژولیده است که جنس نر آن اگر به بلوغ کامل رسیده باشد تا ۳ر۱ متر طول و تا ۵ر۱ کیلوگرم وزن دارد. ایگوانا‌های دریایی بیشتر به رنگ سیاه یا خاکستری هستند. رنگ آن‌ها نسبت به جزیره‌ای که در آن دیده می‌شوند متغیر است. در برخی نقاط، نر‌ها قرمز آجری و سیاه هستند.
در حالی که در نقاطی دیگر، به طور عمده طی فصل جفت گیری، به رنگ قرمز و سبز تیره دیده می‌شوند. دم آن‌ها بسیار بلند است و در اندام‌های حرکتی پنجه‌های کشیده و خم شده به خوبی شکل گرفته اند. در امتداد پشت تاجی از تیغ دارند که باعث می‌شود ظاهری خشم آلود و اژد‌ها مانند پیدا کنند.
ایگوانای دریایی فقط در تعدادی از جزیره‌های آتشفشانی مجمع الجزایر گالاپاگوس، واقع در اقیانوس آرام و ۹۰۶ کیلومتری کشور اکوادور یافت می‌شود. معمولاً در نواحی صخره‌ای خط ساحلی دیده می‌شود، ولی گهگاهی در نواحی باتلاقی و مانگرو هم زندگی می‌کند.
ایگوانا‌ها در زمره بزرگ‌ترین سوسمار‌ها هستند و در سراسر دنیا در زیستگاه‌های استوایی و نیمه استوایی پراکندگی دارند. ایگوانای دریایی جزایر گالاپاگوس زیستگاه خود را با یکی از نزدیک‌ترین ‌خویشاوندانش، یعنی ایگوانای خشکی‌زی گالاپاگوسی تقسیم می‌کند.وجود ایگوانا‌های دریایی در مجمع الجزایر گالاپاگوس یک معمای جانورشناختی است.
این جزایر حدود ۱۰۰۰ کیلومتر از ساحل غربی اکوادور فاصله دارند، ولی از زمان شکل گیری آن‌ها یعنی ۵ تا ۱۰ میلیون سال پیش، جانوران زیادی که بیشترشان به عنوان گونه‌های منحصر به فرد تکامل یافته اند، در آن‌ها ساکن شدند. این که چگونه این گیاهان و جانوران به این جزایر دورافتاده آتشفشانی رسیدند هنوز معمایی بحث برانگیز است.
یکی از نظریه‌های رایج در این باره این است که دسته‌های گیاهان شناور که در اثر طغیان‌ها و سیل‌ها از کرانه رودخانه‌ها جدا شده اند، به دریا راه پیدا کردند و در نهایت به خشکی جزایر بکر گالاپاگوس رسیدند. در میان این گیاهان شناور، جانورانی هم بوده اند که پس از تحمل دشواری‌های یک سفر دریایی طول و دراز و طاقت فرسا وارد این جزایر شدند. بعضی از این جانوران می‌توانسته اند اجداد ایگوانا‌های دریایی باشند که امروزه ما را به شگفتی وا می‌دارند.
این واقعیت که این ایگوانا‌ها در اصل دریایی هستند به تنهایی قدرت سازگارپذیری را در طبیعت ثابت می‌کند. اجداد آن‌ها شاید خود را با تغذیه از گیاهان خشکی وفق داده بودند، ولی با گذشت هزاران سال به تدریج توانایی رفت و آمد در آب را به دست آوردند، چرا که می‌توانستند از جلبک‌ها و علف‌های دریایی فراوان که در آب‌های مملو از غذای این جزایر رشد می‌کردند بدون دغدغه تغذیه کنند. تجمع بی نظیر جانوران و گیاهان مختلفی که در جزایر گالاپاگوس زندگی می‌کنند و تنوع آن‌ها از یک جزیره به جزیره دیگر از جمله عواملی بودند که چارلز داروین، دانشمند نامدار بریتانیایی را ترغیب کردند تا نظریه تکامل خود را پایه ریزی کند.
امروزه، جزایر گالاپاگوس به خاطر اهمیت اکولوژیکی شان بسیار حائز اهمیت هستند. بیشتر خشکی‌های این منطقه و نوار‌های وسیعی از آب‌های اقیانوسی که این خشکی‌ها را احاطه کرده اند به عنوان پارک ملی، میراث جهانی و ذخیره گاه زیست کره تعیین شده اند. جمعیت انسانی در این جزایر به شدت در حال افزایش یافتن است که این امر فون و فلور را در این منطقه تحت الشعاع قرار می‌دهد؛ به ویژه به دلیل این که جانوران غیر بومی نیز توسط انسان‌ها به این جزایر راه پیدا می‌کنند.