پنجشنبه گذشته رهبر معظم انقلاب اسلامی نشست تصویری را با نمایندگان مجلس شورای اسلامی در خصوص موضوع انتخابات اخیر داشتند. در این نشست طبق روال همیشه حدیثی بر دیوار محل سخنرانی رهبر انقلاب نصب شده بود که اینبار از نوشته آن سوءبرداشتهایی شد.
در همین راستا، مهدی فضائلی، عضو دفتر حفظ و نشر آثار رهبر انقلاب در مطلبی که در حساب توئیتری خود منتشر کرد، به برخی سوءبرداشتها حول محتوای این تابلو پاسخ داد و نوشت:
"پاسخ سوءبرداشتها از تابلوی حدیث درسخنرانی اخیر حضرت آقا بویژه از واژه رعیت.
آیتالله خامنهای: کسی که سید قوم است و به هرجهت و دلیلی به او سیادت و ریاست در این قوم داده شده است او باید خادم این قوم باشد.. بعضی ایراد میگیرند که این کلمه "نوکر" را نگویید! این کلمه پیغمبر است، خادم یعنی نوکر. "
ترجمه حدیث پشت سر رهبری در سخنرانی ۶ خرداد ۱۴۰۰: «حال "رعیت" نیکو نگردد جز آنگاه که والیان نیکو رفتار باشند»
پاسخ به شبهه درباره واژه رعیت:
اولاً رعیّت، به خودی خود معنای بدی ندارد. در زبان عربی، به حاکم سیاسی، راعی یا والی میگویند و افراد جامعه رعیّت خوانده میشوند. این معنا شامل هر نوع حکومتی میشود. چه حکومت استبدادی و دیکتاتوری چه حکومت دموکراتیک.
کتاب العین، ج ۲، ص ۲۴۰.
آیا گوینده این کلام، یعنی حضرت علی (علیه السلام)، مقصودشان از رعیّت در این حدیث معنای منفی آن بوده؟ حکومت حضرت علی (علیه السلام) از عادلانهترین حکومتها بود که هم مشروعیت الهی داشت و هم مقبولیت مردمی. در آن حکومت بر اساس احکام دین بر مردم حکومت میشد و حاکم، با خودکامگی و هوی و هوس بر مردم تسلّط نداشت.
بنابراین، در اصل حدیث آن معنای منفی مدّ نظر نیست. حال چطور ادعا میشود که رهبری با نصب این حدیث معنای منفی را میخواهد القاء کند؟
* ثانیاً، ما باید به سخنان با صراحت رهبری در این باره مراجعه کنیم.
نمونهای از بیانات ایشان را ببینید:
*«هیچکس در نظام اسلامى نباید مردم، رأى مردم و خواست مردم را انکار کند. حالا بعضى، رأى مردم را پایهى مشروعیّت میدانند؛ لااقل پایهى اعمال مشروعیّت است. بدون آراءِ مردم، بدون حضور مردم و بدون تحقّق خواست مردم، خیمهى نظام اسلامى، سرِپا نمیشود و نمیماند.» (۱۳۷۸/۳/۱۴)
* «در تفکّر دینى، اساس حاکمیّت دین و نفوذ دین و قدرت دین، تکیهى به مردم است. تا مردم نخواهند، تا ایمان نداشته باشند، تا اعتقاد نداشته باشند، دین حاکم نمیشود.... در قانون اساسى، ... همهى مراکز قدرت هم، مستقیم یا غیر مستقیم با آراءِ مردم ارتباط دارند و مردم تعیینکننده و تصمیمگیرنده هستند و اگر مردم حکومتى را نخواهند، این حکومت در واقع پایهى مشروعیت خودش را از دست داده است.» (۱۳۷۷/۱۲/۴)