تابناک جوان : در یادداشت "امام‌صادق (ع) و انحراف زیدیه" به طور مفصل توضیح دادم که یکی از مهم‌ترین رنج‌های رهبری امامان ،علوی‌های عجول بود که از نظرشان تقیه یعنی سازشکاری .
از نظر آنها تنها کسی شایستگی امامت داشت که علاوه بر سیادت با شمشیر قیام کند . این‌گونه فردی یا پیروز می‌شود ، یا شهید و یا غایب و راه چهارمی هم وجود ندارد.
در دوره‌ی امام ششم این طایفه پا را فراتر نهاده و حتی تصمیم گرفتند که خودشان مهدی موعود بسازند.
عبدالله محض، بزرگ سادات حسنی و پدر نفس زکیه (محمد ابن عبدالله حسنی) در سالهای ضعف مروانیان نام پسرش را همنام پیامبر انتخاب کرد .از نوجوانی به طور غیرمستقیم برای او به عنوان مهدی امت تبلیغ می‌کرد و بیعت می‌گرفت.
تاریخ روایت می‌کند که در آن سالهای بی‌ثبات سیاسی حتی خلیفگان نخست بنی‌عباس به بیعت این سید در آمده بودند و پروژه‌ی امام زمان سازی و استعجال این طایفه برای ظهور را باور کرده بودند.
با این حال امامان واقعی که نه از منظر سیاسی بلکه از نگره وحی به مهدویت نگاه می‌کردند ؛ از همان آغاز منتظر امر خدا بوده وبرای فرارسیدن لحظه‌ی موعود جامعه را آماده می‌کردند.
معنای انتظار برای امامان بر خلاف مستعجلون و رمالان و پیشگوها فهمیدن زمان ظهور نبود.حتی آنها مانند برخی به دنبال دستکاری وقایع برای پیش کشیدن امر خدا نبودند. امامان داعیه‌ی انتظار را گسترش دادند. یک راهبرد صبورانه که در آن شیعه‌ی محب به جای دنبال امام زمان گشتن، در پی خوشنودی او با دعای فرج و زندگی مومنانه است.زیرا زندگی مومنانه و شکل‌گیری جامعه (و چه بسا در وجه عالی‌تر آن نظام اجتماعی مومنان) بهترین اسباب جذب رحمت الهی و تعجیل در فرج بود.
زیرا کسانی که فقط خواهان خروج امام هستند ولی خودشان را برای فداکاری در راه او آماده نکرده‌اند فراتر از اهل کوفه در قرن نخست هجرت عمل نخواهند کرد.
توقیع آخر حضرت حجت (ع) نیز بر همین امر تاکید داشت:
کذب الوقاتون و هلک المستعجلون...
البته در تاریخ کم نبودند کسانی که طبق معمول به جای تبعیت و انتظار و دعا ، با چله‌نشینی و درویش مآبی به شوق دل‌شان فقط دنبال رویت بودند و به شوق فهم زمان ظهور ، حقیقت حضور امام را فراموش کردند و به انحراف رفتند و جامعه‌ی مشتاق امام عصر عج را به کژراهه بردند.
دور هم جمع شدند و به جای فهم نقش شان در شاد کردن دل امام، نقشه‌ی جاده‌ی عبور ایشان را ترسیم نمودند.
این مشکل، البته دشمنان اسلام را بارها به طمع انداخته است.فتنه داعش یکی از آخرین توطئه‌ها علیه مهدویت اصیل بود.
وقتی قرار باشد گروهی با رمل و اسطرلاب بنشییند و به فکر محاسبه وقت ظهور آدم‌ها را با نشانه‌های آخرالزمان تطبیق دهند و هر از چند گاهی گروهی را امیدوار و سپس ناامید و سرخورده نمایند؛ هیچ بعید نیست که دشمن هم با ایجاد آخرالزمان بدلی و سفیانی قلابی و احمد الحسنی و نفس زکیه و یمانی خودخوانده و در نهایت امام دروغین ضمن سقوط سرزمین‌های اسلامی در دست صهیونیست‌ها با زمینه سازی حجتیه‌ای زود باور و فلان طلبه‌ی درس‌نخوانده‌ی اهل علوم غریبه‌ی خیال‌‌پرداز که برخی سیاستمداران را به انحراف کشاند،دست جامعه را از روحانیت کوتاه نماید تا بتواند با یک سناریوی پیچیده اعتقاد مسلمانان به قلب عالم امکان حضرت حجت ابن الحسن روحی فداه را به بازی بگیرد.
کسی که انتظار را فهمیده باشد ؛ اسیر چنین توطئه‌هایی نیست زیرا اگر کسی اعتقاد به حضور همیشگی امام داشته باشد ، غیبت و ظهور آن حضرت در سبک زندگی او تفاوتی ندارد و چنین فردی به نص احادیث حتی از دیدار این ذخیره الهی محروم نخواهد بود و الا این دل ماست که دچار نفاق است و حتی اعتقاد به مهدویت نیز برایمان یک بازی برای گذران روز و روزگار خواهد بود.