به گزارش تابناک جوان ، هیچ کس نمی‌دانست که ارگانیسم‌های تک سلولی می‌توانند اینقدر عمر کنند.میکروب‌ها ۱۰۱.۵ میلیون سال پیش خود را در خاک دفن کردند، حتی قبل از هنگامی که بزرگترین دایناسور گوشت خوار زمین، به نام تیرکس در این سیاره پرسه می‌زد. زمان گذشت، قاره‌ها جابجا شدند، اقیانوس‌ها برخاستند و سقوط کردند، میمون‌های بزرگی ظهور پیدا کردند و سرانجام انسان با کنجکاوی و مهارت در حفر سلول‌های باستانی تکامل یافت. اکنون، در یک آزمایشگاه در ژاپن، محققان موجودات تک سلولی را دوباره زنده کرده‌اند.
محققان ۱۰ سال پیش نمونه‌های رسوبی را از کف اقیانوس جمع‌آوری کردند. این نمونه‌ها از ۳۲۸ فوت (۱۰۰ متر) زیر عمق ۲۰ هزار فوت (۶ هزار متر) پایین بخش جنوبی اقیانوس آرام به دست آمدند. این منطقه در اقیانوس آرام با مواد مغذی بسیار کم و اکسیژن کمی برای زنده ماندن برای زندگی در دسترس است و محققان به دنبال داده‌هایی در مورد چگونگی زنده ماندن میکروب‌ها در چنین نقطه دور از جهان بودند.
یوکی مورونو دانشمند آژانس تحقیقاتی ژاپن در علم و فناوری دریایی و زمین، نویسنده اصلی مقاله جدید میکروب‌ها، در بیانیه‌ای اعلام کرد: " ما می‌خواستیم بدانیم که میکروب‌ها چه مدت می‌توانند زندگی خود را در صورت کمبود غذا حفظ کنند. "

 

 

نتایج آن‌ها نشان می‌دهد حتی سلول‌هایی که در نمونه‌های رسوبی ۱۰۱.۵ میلیون ساله یافت شده‌اند، با دسترسی به اکسیژن و مواد مغذی قادر به بیدار شدن هستند.
مورونو بیان کرد: "در ابتدا، من تردید داشتم، اما ما دریافتیم که ۹۹.۱ درصد از میکروب‌های رسوبی که ۱۰۱.۵ میلیون سال پیش رسوب کرده‌اند، هنوز زنده هستند و آماده تغذیه و ادامه زندگی هستند. "
میکروب‌ها همه فعالیت‌های قابل توجه را متوقف کرده بودند. اما وقتی مواد مغذی و سایر ملزومات زندگی به آن‌ها داده شد، دوباره فعال شدند.
محققان برای اطمینان از اینکه نمونه آن‌ها به میکروب‌های مدرن آلوده نشود، رسوب را در یک محیط بسیار استریل شده قرار داده و مواد مغذی را به آن‌ها منحصراً با یک لوله کوچک که برای جلوگیری از آلودگی‌ها ساخته شده، می‌دهند.
سلول‌ها خیلی سریع واکنش نشان دادند. آن‌ها به سرعت نیتروژن و کربن را مصرف کردند. طی ۶۸ روز، تعداد کل سلول‌ها از ۶، ۹۸۶ مورد اولیه چهار برابر شده بود.
باکتری‌های هوازی (تنفس کننده اکسیژن)، سخت‌ترین و مقاوم‌ترین سلول‌ها بوده و به احتمال زیاد از خواب بیدار می‌شوند. این موجودات کوچک فقط با حباب‌های ریز هوا زنده مانده بودند که در مقیاس‌های زمانی علم زمین شناسی به سمت رسوب فرو می‌رفتند. به نظر می‌رسد سرعت متابولیسم باکتری‌های هوازی به اندازه کافی آهسته است و به آن‌ها امکان زنده ماندن برای چنین دوره‌های طولانی را می‌دهد.