پس از حسین چه باید کرد؟

این سال‌ها اربعین از همه‌ی مناسبت‌های شیعی و حتی اسلامی معروف‌تر شده است.
اربعین حالا از عاشورا نیز مشهور‌تر است و این بی‌شک برای آنان که به تشیع فراتر از یک میراث فرهنگی و مسئله تاریخی و اجتماعی می‌نگرند، بارزترین نشانه‌ی حقیقت مهدویت است.

اما اگر یک نوجوان یا حتی غیر مسلمان از ما سوال کند که اربعین چیست و این هنگامه‌ی بزرگ که در آن میلیون‌ها نفر پای پیاده یا سواره خودشان را به کربلا می‌رسانند؛ یعنی چه؟ و چرا این بزرگداشت امام حسین علیه‌السلام عظیم‌تر از عزای شهادت او شده، چه باید گفت؟

چرا واپسین امام پیش از غیبت زیارت اربعین را مانند انگشتر عقیق "نشانه‌ی پیشانی" شیعه قرار دادند و جای این حرکت در هندسه معرفت و شعائر شیعه کجاست؟

شاید یکی از راز‌های مهم اربعین نسبت آن با حال و آینده است. به این مفهوم که وقتی عاشورا مویه بر جنایتی است که نه اهل کوفه بلکه بشریت در برابر تاریخ ولایت روا داشته و در صحرای نه فقط  حسین ابن علی (ع) بلکه تمام انبیاء را سر بریدند. اگر عاشورا ناله بر گذشته‌ای است که نه انتحار بی‌ثمر توابین و نه انتقام سخت و خشن مختار آن را جبران کرد.

اگر این فغان‌ها و اشک‌ها نتوانست کفاره‌ی آن‌هایی شود که حسین را دوست داشتند، اما از منافع و ترس‌های خود نگذشتند. اربعین طرحواره‌ای از این حقیقت است که پس از حسین باید چه کرد؟

نسل‌هایی که حسین را ندیده بودند. جماعتی که صدای مظلومیت او تازه بیدارشان کرده و سرگردان نمی‌دانند که عصرعاشورا چه وظیفه‌ای دارند؟ یک چله بزرگ برای تامل و سپس راه افتادن فرصت دارند.

اربعین در حقیقت جاری، فرا‌زمان و فرا‌مکانِ کل یوم عاشورا، محل اتصال بین عاشورایی که رخداده و ظهوری که رخ می‌دهد ایستاده است.

اربعین همین جا دست عاشورا به عنوان یک واقعیت غم‌انگیز تاریخ، با رمز #حرکت به دست حال و آینده‌ی بشریت می‌دهد تا مویه‌ای که انسانیت بر قتل وارث آدم می‌کند، تبدیل به یک افسردگی جامد و شکل‌گیری یک جامعه فسرده‌ی سراسر غم‌پرور نشود.

---

بیشتر بخوانید: راهپیمایی اربعین و شکل گیری پارادایس شیعی 

---

اربعین نه زائران اباعبدالله الحسین ع را، بلکه تاریخ را با خود به حرکت در می‌آورد تا کاروان حسینی بتواند آزادگان جهان را از گودال قتلگاه تا جایی که حضور دل‌ها و عقل‌ها بتواند طلیعه‌ی ظهور انسان کامل شود، به راه بیفتد.

زیرا اربعین سالروز جوانه زدن نهال عقل سرخ پرعظمتی است که، چون خورشید از دل انهار اشک شیعیان داغدار عاشورا آبیاری شد و تا سایه‌سار ظهور سر بر آسمان برداشته و تا عرش خداوند شکوه انسان به خون خفته‌ی طف را به رخ همه آسمانیان و زمینیان خواهد کشید.