تنهایی و افزایش ریسک ابتلا به بیماری پارکینسون

تحقیقات جدید نشان می‌دهد تنهایی ممکن است افراد را در برابر بیماری پارکینسون آسیب‌پذیر کند.

در بین بیش از ۴۹۰ هزار نفر در بیوبانک انگلستان که تا ۱۵ سال تحت نظر بودند، به نظر می‌رسد که تنهایی احتمال تشخیص پارکینسون را تا ۳۷ درصد افزایش می‌دهد.

ارتباط بین تنهایی و بروز بیماری پارکینسون

«آنجلینا سوتین»، محقق ارشد از دانشگاه ایالتی فلوریدا، گفت: «ارتباط بین تنهایی و بروز بیماری پارکینسون به دلیل عوامل خطر ژنتیکی، بالینی یا رفتاری مشترک نبود.»

او تاکید کرد: «ما پی بردیم که بین تنهایی و ابتلاء به بیماری پارکینسون ارتباط وجود دارد، نه اینکه تنهایی باعث بیماری پارکینسون می‌شود.»

سوتین پیشنهاد کرد که عوامل متعددی ممکن است با این که چرا تنهایی ممکن است خطر ابتلاء به بیماری پارکینسون را افزایش دهد مرتبط باشد.

تنهایی مغز را بیشتر مستعد تخریب عصبی می کند

او افزود: «ما دریافتیم که مسیرهای رفتاری و بالینی بخش کوچکی از ارتباط را تشکیل می‌دهند. این ارتباط می‌تواند به دلیل سایر عوامل رفتاری و بالینی باشد که ما در نظر نگرفتیم. همچنین ممکن است مسیرهای متابولیک، التهابی و عصبی و غدد درون ریز وجود داشته باشد.»


بیشتر بخوانید:


خواب زیاد نشانه کمبود کدام ویتامین است؟
مشکلات عاطفی از نشانه‌های اولیه بیماری ام اس است
آیا پارکینسون از روده شروع می شود؟

سوتین گفت: «به نظر می‌رسد تنهایی با سلامت کلی بدتر مغز مرتبط است، که شاید به خاطر التهاب بیشتر یا سایر فرآیندهای تخریب کننده عصبی باشد و لزوماً مختص بیماری پارکینسون نیست.»

او توضیح داد: «ممکن است تنهایی مغز را بیشتر مستعد تخریب عصبی کند، که برای برخی افراد می‌تواند منجر به بیماری آلزایمر و برخی دیگر به بیماری پارکینسون شود.»

 ارتباط اجتماعی و نقش محافظت کننده 

برعکس، داشتن ارتباط اجتماعی ممکن است خطر ابتلاء به بیماری پارکینسون را کاهش دهد. سوتین گفت: «ما این ارتباط را در مطالعه فعلی آزمایش نکردیم، اما بله، تصور می‌شود که ارتباط اجتماعی نقش محافظت کننده داشته باشد. تحقیقات بیشتری برای بررسی این سوال نیاز است.»

به گفته محققان، تنهایی ممکن است منجر به احساس استرس یا ناراحتی روانی بیشتر شود که می‌تواند منجر به آسیب پذیری مغز شود.

از سوی دیگر، فعالیت بدنی مغز را سالم نگه می‌دارد و همین را می‌توان در مورد فعالیت ذهنی نیز گفت.