زندگی شیرین رسانه ای ، دروغ یا واقعیت؟

سوئیت هوم یا خانه شیرین در ابتدا یک حقه بازاریابی برای فروش کالا و خدمات مرتبط با سبک زندگی بود.

در این روش، بازاریابان برندهای عمدتا بنجل و فیک، با راه‌اندازی صفحاتی که ظاهرا بازتاب زندگی شخصی آنهاست اما در واقع یک مجموعه کرایه‌ای برای جلب نظر دیگران است یک زندگی خوشبخت شاد و موفق را بازنمایی می‌کردند و سپس با استفاده از میکاپ ، جلوه‌های ویژه و البته کودکان کرایه‌ای بزک شده، برخی وسایل را آشکار و پنهان تبلیغ می‌کردند.

در مطالعه دقیق این صفحات به مواردی می‌شد رسید که حتی زن و مرد داستان زن و شوهر نیستند و برخی صحنه‌ها در امکانات عمومی مثل پارک‌ها تصویربرداری شده است.اما واقعیت آن بود بسیاری از کاربران این خانه‌های بیسکوییتی را باور می‌کردند و حتی به بهانه آشنایی با آخرین مد لباس و مد فشن آنها را دنبال می‌کردند.اثر بلند مدت این نوع هواداری‌ها به ویژه در فیس بوک و اینستاگرام تولید یک نارضایتی پنهان، کاهش تاب آوری و در نتیجه کمال گرایی در افراد مجرد ، اختلافات زوجین، فرزندان و والدین و حتی طلاق و افسردگی و خلافکاری نوجوانان بود‌.

اما قصه اپیدمی خانه‌های شیرین و خوشبخت‌نمایی به همین جا ختم نشده است. خوشبخت‌نمایی از یک حقه بازاریابی تبدیل به واکنش انسان رسانه‌ای به من خوب نیستم هایی شد که در رفتار متقابل و ارزیابی‌های خودیابانه با آن روبرو می‌شدند.

نمی‌توان با قاطعیت هر عکس یادگاری یا عکس پروفایل دو نفره و عکس‌هایی که از روابط عاشقانه در شبکه‌های مجازی منتشر می‌شود را یک نوع خوشبخت‌نمایی با درون‌مایه ترس و سرکوب رقبای احتمالی دانست اما در بررسی فرهنگی - رسانه‌ای می‌توان به موارد بسیاری از تکرار رفتار خوشبخت‌نمایان برای بازاریابی فردی یا خانوادگی برخورد. مواردی مانند:
-اضطراب از طمع دیگران به زندگی زناشویی
- اضطراب از برداشت دیگران از ضعف ارتباطات خانوادگی
- اثبات محبت در رابطه‌های متزلزل‌ شده زوجین و والد و فرزند
- اعلام موجودیت برای رقبای خانوادگی و عشقی
- جلب توجه طرف مقابل یا افرادی که در محیط زندگی ذی‌نفع و ذی ضررند
- پوشاندن ضعف شدید روابط
- عقده‌های مربوط به سرکوب احساسات درونی که موجب ضعف عزت نفس و اعتماد به نفس شده
- انتقام از کیس‌های عشقی پیشین و یا افرادی فرد را تحقیر و سرکوب و مقایسه کرده اند
- ضعف ارتباط واقعی و حضوری و فقدان زبان مشترک بین افراد
باعث خوشبخت‌نمایی افراطی و حتی رفتارهای نمایشی مشترک در زندگی دوم شده است و الا چه نیازی است زوجین که در نزدیک‌ترین فاصله یکدیگرند به مناسبت‌های مختلف در مقابل دیگران در شبکه‌ اجتماعی به هم نامه بدهند و یا علیرغم کهن‌الگوهای فکری ایرانی که نمایش هر نوع نعمت و مکنت و خوشبختی می‌تواند به چشم‌زخم خوردن و جذب حسد و انرژی منفی دیگران شود؛ افراد بخواهند یک چای و قهوه و پیتزای مشترکشان را به رخ هم بکشند.
در واقع در این مرحله شبکه‌ اجتماعی به کمک قوای فرافکنی ناخودآگاه می‌اید تا بصورت غیرارادی فرد بتواند به کمک تصاویر ضعف‌های توجهی زندگی خود را پوشش بدهد و تایید و تشویق دیگران را در یک امر خصوصی یا حتی بسیار خصوصی کسب نماید.سبک زندگی مبتنی برای نمایشات رسانه‌ای حتی اگر در عداد مواردی که ذکر شد نباشد، یک نشانه نسبتا قوی از ترکیب چند نوع ناهنجاری است که می‌تواند در تحلیل رفتار متقابل یا درمان اختلالات و حتی تشخیص و درمان تنهایی به عنوان نشانگان معاینه مورد تحلیل قرار گیرد.

دکتر محمد صادق دهنادی