فراموش شده‌ترین بابا‌های دنیا

نیروهای خدماتی آموزش و پرورش را می‌توان فراموش شده‌ترین نیروهای خدماتی نامید، زیرا نسبت به نیروهای خدماتی دیگر ارگان‌های دولتی حقوق کمتری می‌گیرند. افرادی که با حداقل حقوق به جای چند نفر کار می‌کنند و تلاش‌های مسئولان نیز برای برطرف شدن مشکلات آنها تاکنون از مقام وعده فراتر نرفته است.

چند دقیقه‌ای است که زنگ تفریح تمام شده است. آخرین دانش آموزان نیز از کنار آبخوری و بوفه به سمت ساختمان مدرسه می‌دوند. در این بین بابای مدرسه که مرد میانسالی است، جاروی خود را در دست می‌گیرد و مشغول تمیز کردن حیاط مدرسه می‌شود. حدود 15 سال سابقه کار دارد. اما ‌می‌گوید ‌چرخ زندگی‌اش نمی‌چرخد.

حدود پنج میلیون و 500 هزار تومان دریافتی اوست، آنقدر ناچیز که نیازی به ماشین حساب نیست تا نتیجه بگیرید که این رقم پاسخگوی نیازهای یک زن و شوهر هم نیست، چه برسد به او که سه بچه مدرسه‌ای هم دارد.

مرد میانسال در حالی که جارو را به شانه‌اش تکیه داده است، می‌گوید: کار من و همکارانم به عنوان سرایدار تمامی ندارد، زیرا شبانه ‌روز باید از مدرسه مراقبت کنیم و از هر فرصت ‌هم برای تمیز کردن قسمت‌های مختلف مدرسه استفاده کنیم.

آن طور که بابای مدرسه توضیح می‌دهد به دلیل کمبود نیرو او و همکارانش باید به جای چند نفر کار کنند و از حق داشتن مرخصی هم برخوردار نیستند.

مرد میانسال در این باره می‌گوید: به همین دلیل گاهی فرزندانم در تمیز کردن مدرسه به من کمک می‌کنند، باور کنید، تمیز کردن سرویس‌های بهداشتی، حیاط، کلاس‌های درس، راهروها و دفتر مدیر و معاونان کار کمی نیست.

این در حالی است که کار او به عنوان بابای مدرسه به مراقبت و نظافت محدود نمی‌شود. مرد میانسال در این باره می‌گوید: باید نامه‌ها را از مدرسه به اداره آموزش و پرورش ببرم یا از اداره به مدرسه برسانم. علاوه بر این هر وسیله‌ای که در مدرسه خراب شود و تعمیر آن از عهده‌ من بر بیاید باید دست به کار شوم. در واقع بیشتر کارهای تاسیسات را هم خودم انجام می‌دهم.

به این ترتیب می‌‌توان گفت بابای مدرسه حکم آچار فرانسه مدرسه را دارد. اما مشکل اینجاست که حقوقی که می‌گیرد، تناسبی با وظایف او ندارد.

آن طور که این بابای مدرسه توضیح می‌دهد، چند سالی است که حق سرایداری را‌ نیز از فیش حقوقی او و همکارانش حذف کرده‌اند.

فراموش شدگان آموزش و پرورش

در چند سال اخیر موارد زیادی از فیش حقوقی نیروهای خدماتی مدارس حذف شده است از حق سرایداری بگیرید تا حق لباس و اضافه کار.

این درحالی است که شرایط برای نیروهای قراردادی و پیمانی سخت‌تر نیز هست. خدمتگزار یکی از مدارس دراین باره می‌گوید: هر چند با من قرارداد کار ‌ بسته‌اند و‌ بیش از ده سال سابقه کار دارم. اما کمتر از پنج میلیون تومان حقوق می‌گیرم.

او ادامه می‌دهد: هر مزایایی که برای همکاران‌ دیگرمان در آموزش و پرورش در نظر گرفته شده است، برای ما لحاظ نمی شود، مانند‌ فوق العاده ویژه و قانون رتبه بندی که سبب افزایش حقوق معلمان ‌ شده است. اما شامل حال نیروهای خدماتی مدارس نمی شود.

آن طور که این مرد جوان توضیح می‌دهد در بیشتر مواقع اضافه کار شامل معلمان و مدیران و معاونین‌ می‌شود اما اضافه کار به نیروهای خدماتی تعلق نمی‌گیرد یا پرداخت آن تا زمان تامین بودجه به تعویق می‌افتد.

او این پرسش را مطرح می‌کند که چرا در دیگر ارگان‌ها برای نیروهای خدماتی کف حقوق بیشتری در نظر گرفته شده است؟ اما در آموزش پرورش نیروی خدمتگزار و سرایدار ‌حقوق خیلی پایینی می‌گیرند.

یکی دیگر از نیروهای خدماتی آموزش و پرورش به ما می‌گوید: مساله دیگری که این روزها به فراموشی سپرده شده است، بحث ‌تبدیل وضعیت است. برای نمونه بسیاری از نیروهای خدماتی شرکتی، قراردادی و یا پیمانی هستند. اما برای تبدیل وضعیت آنها اراده‌ای وجود ندارد‌.

این درحالی است که برخی از این نیروها ‌ مدرک کارشناسی یا کارشناسی ارشد نیز دارند.

مرد جوان ادامه می‌دهد: مشکلی که این روزها بیش از گذشته نیروهای خدماتی را تحت فشار گذاشته بحث کمبود نیرو است، شرایطی که سبب شده این روزها هر یک از نیروهای خدماتی دست‌کم به اندازه دو نفر کار کنند. اما دستمزد یک نفر هم به آنها پرداخت نشود.

او ادامه می‌دهد: مسئولان زیادی تا به حال به ما وعده بهبود شرایط را داده‌اند، افرادی مانند وزیران آموزش و پرورش، معاونان و نمایندگان مجلس. اما مشکل اینجاست که آنها خیلی زود این وعده‌ها را فراموش می‌کنند و نمی‌دانند ما نمی‌توانیم این وعده‌ها را سر سفره جلوی زن و بچه‌هایمان بگذاریم.

وعده‌های بی‌سرانجام

شرایط نامناسب نیروهای خدماتی آموزش و پرورش این روزها با افزایش مشکلات اقتصادی بیش از گذشته نمایان شده است. به همین دلیل نیاز است که مسئولان توجه ویژه‌ای به شرایط این افراد داشته باشند. با این حال بررسی‌ها نشان می‌دهد مسئولان زیادی در چند سال گذشته درباره لزوم بهبود شرایط این افراد صحبت کرده‌اند. اما مشکل اینجاست که سخنان آنها هیچ وقت از مقام وعده فراتر نرفته است.

برای نمونه مدتی پیش روح الله نجابت، یکی از نمایندگان مجلس‌ از این خبرداد که تعدادی از نمایندگان مجلس برای بهبود شرایط نیروهای خدماتی آموزش و پرورش به اعضای شورای حقوق و دستمزد نامه نوشته‌اند.

این نماینده مجلس درباره سرنوشت این نامه می‌گوید: تلاش‌های بسیاری به این منظور انجام شد. اما متاسفانه اعلام کردند که شعل این افراد در گروه طبقه بندی مشاغل قرار نمی‌گیرد و نمی‌توان حقوق آنها را افزایش داد.

این درحالی است که برخی از نیروهای خدماتی آموزش و پرورش تاکید می‌کنند که حقوق نیروهای خدماتی وزارت بهداشت و درمان با چنین رویکردی افزایش پیدا کرده است.

نجابت در این باره می‌گوید: چنانچه حقوق نیروهای خدماتی وزارت بهداشت و درمان افزایش یافته باشد. می‌توان حقوق نیروهای خدماتی آموزش و پرورش را نیز افزایش داد. البته باید بررسی کرد که بر چه اساسی این افزایش حقوق اتفاق افتاده است.

این درحالی است که او تاکید می‌کند برای افزایش حقوق نیروهای خدماتی آموزش و پرورش نیاز به بودجه قابل توجهی نیست و می‌توان آن را در بودجه لحاظ کرد.

 مهدی اسماعیلی، نایب رئیس کمیسیون آموزش و تحقیقات مجلس نیز در این باره عنوان می‌کند: وزیر آموزش و پرورش قول داده بود که حقوق  نیروهای خدماتی مدارس و سرایداران را افزایش دهد. اما این اتفاق نیفتاده است و باید از وزیر پرسید، چرا در این خصوص تعلل کرده‌ است؟‌

 حسین حق وردی، عضو کمیسیون آموزش و تحقیقات مجلس نیز تاکید می‌کند که باید به شرایط معیشتی نیروهای خدماتی و سرایداران مدارس توجه کرد‌، زیرا آنها در مقایسه با دیگر کارکنان دولت کمترین حقوق دریافتی را دارند و برای تامین نیازهای اولیه خود نیز با مشکل رو به رو هستند‌.

‌ بنابراین لازم به یادآوری است که نیروهای خدماتی آموزش و پرورش درخواست‌های عجیبی ندارند، درخواست‌هایی که می‌توان آنها را حقوق اولیه این افراد دانست، زیرا در بسیاری از ارگان‌های دولتی به آنها توجه شده است. برای نمونه‌ آنها خواستار اجرای طرح رتبه‌بندی نیروهای خدماتی، برقراری حق سرایداری، اضافه‌کار، حق لباس و حق مسکن،  جذب و استخدام نیروهای جدید،  افزایش حقوق، ارتقای شغلی‌ و همسان‌ سازی حقوق هستند.

منبع:جام جم