راز عجیب و شگفت انگیز جنازه دو خون آشام !+ عکس

باستان شناسان اخیراً نمونه‌ای از دفن "خون آشام" را در لهستان کشف کرده اند که داسی در گردن جسد دارد تا از برخاستن از قبر جلوگیری کند. کارشناسان به اینسایدر گفتند، اما راه‌های دیگری هم وجود داشته که مانع از بازگشت «خون آشام‌های» مرده و حمله به زنده‌ها می‌شوند. راه‌هایی که یکی از آن‌ها قرار دادن سنگ یا آجر در دهان جنازه بوده است.

کیس اول متعلق است به جسد یک زن در یک قبر قرن شانزدهمی در Lazzaretto Nuovo، در حدود ۲ مایلی ونیز، ایتالیا کشف شد. دانشمندانی که جسد او را کشف کردند، نام "کارمیلا" را بر او گذاشتند. جسدی با آجری در دهان که در داخل یک گور دسته جمعی پیدا شد، مراسمی عجیب و غریب برخلاف دیگر تدفین‌های رایج آن زمان.
اطلاعات زیادی در مورد هویت او در زندگی وجود ندارد، اما باستان شناسان می‌دانند که علت مرگش شیوع مرگبار طاعون بوبونیک و ابتلاء به این بیماری بوده است!
متئو بورینی، مدرس اصلی انسان‌شناسی قانونی در دانشگاه جان مور لیورپول، به اینسایدر گفت: «من باید توضیحی برای کسی پیدا می‌کردم که بدن یک فرد مبتلا به یک بیماری کشنده را دستکاری می‌کند. برای دانستن رازی که باعث شده این جنازه را با چنین وضع عجیبی در گور بگذارند: جمجمه‌ای با یک آجر بزرگ در دهان!» بورینی محقق اصلی در این حفاری بود. او با معاینه دقیق پزشکی تلاش کرد تا موفق شود بداند چه اتفاقی افتاده است؟
مطالعات او را به یک نتیجه قانع کننده رساند، کارملیا یک نچزهرر بوده است، یک خون آشام در فرهنگ بومی محلی آن سال‌های این منطقه از اروپا. این محقق درباره نتایج تحقیقش بر روی جمجمه کارمیلا: "این ایده کلاسیک نیست که خون آشام بیرون می‌رود و خون مردم را می‌مکد. بیشتر کسی است که قبل از اینکه بتواند به عنوان یک خون آشام کامل برخیزد، مردم را از قبر می‌کشد. "
بورینی با تشریح باور‌های قدیمی گفت: "آنچه من دریافتم این بود که این سنت وجود دارد که می‌گوید اجسادی وجود دارد که مردم معتقدند مسئول انتشار طاعون در اطراف هستند. این اجساد کاملاً نمرده بودند و تحت تأثیر شیطانی قرارمی گرفتند. بر اساس این افسانه رایج در آن دوران این خون آشام‌ها کفن خود را در داخل قبر‌های خود می‌جویدند و طاعون را به نوعی جادوی سیاه پخش می‌کردند. "قرار دادن آجر در دهان کارمیلا، طبق این باورها، نچزهرر را از جویدن راه خود باز می‌دارد و از این رو، از افراد زنده در برابر بیماری محافظت می‌کند.
با این حال، کارمیلا در طول زندگی خود یک خون آشام در نظر گرفته نمی‌شده است. کار بورینی نشان داد که گور دسته جمعی پس از دفن کارمیلا دوباره باز شده است. در آن زمان، بدن او، که هنوز در یک کفن پیچیده شده بود، احتمالاً در زمان نبش قبربه طور کامل تجزیه نشده بود. گورکنان با شکافتن گور، کفن جویده شده کارمیلا را که هنوز جسدش تازه بوده و تجزیه نشده بوده را بهانه‌ای برای گذاشتن آجر بزرگی در دهانش و محافظت از سایرین در مسیر انتشار بیماری طاعون قرار داده اند.

محققان دانشگاه آریزونا و دانشگاه استنفورد نمونه دیگری از "خون آشام" را پیدا کردند. این یکی در گورستان کودکان درمنطقه به جای مانده از روم باستان در پوجیو گرامینانو در تورینو ایتالیا به خاک سپرده شده بود. این کودک که در زمان مرگ حدوداً ۱۰ سال داشته، در قرن پنجم میلادی در جریان شیوع مرگبار مالاریا به خاک سپرده شده است. تشابه این جسد با جسد کارمیلا در سنگی است که در دهان این بچه قرار داده اند.
جردن ویلسون، باستان‌شناس ارشد پروژه باستان‌شناسی ویلا رومانا دی پوجیو گرامینیانو، به اینسایدر گفت: «این سنگ احتمالاً وجود داشته تا روح کودک نتواند از بدنش خارج شود و دوباره برگردد!»
او می‌گوید: «ایده‌ای بسیار قدیمی وجود دارد که نفس با زندگی و روح مرتبط است، و به‌ویژه دهان به‌عنوان دریچه‌ای است که روح پس از مرگ از آن خارج می‌شود. سنگ ممکن است راهی برای حفظ جسم یا روح کودک از گسترش بیماری یا به طور کلی آزار دادن زنده‌ها باشد. همچنین ممکن است راهی برای در امان نگه داشتن کودک از جادوگران باشد که تصور می‌شد می‌توانند کودکان را از مردگان زنده کنند و از روح آن‌ها استفاده کنند.»

افسانه‌های "خون آشام" قرن هاست که با مرگ انسان‌ها همراه بوده اند. بورینی معتقد است، آن‌ها راه‌هایی برای درک آنچه که نمی‌توان با دانش آن زمان توضیح داد، یافته اند. مانند مرگ‌های مرموز در طول یک شیوع مسری بود. او گفت: "این "خون آشام ها" ابتدا شروع به شکار و کشتن اعضای خانواده، سپس همسایه‌ها و سپس تمام روستا‌های دیگر می‌کردند. این الگوی کلاسیک بیماری مسری است. "بورینی "خون آشام" را به عنوان مرده‌ای توصیف می‌کند که از بدن یک جسد بر می‌خیزد. او وجود خون آشام‌ها را رد نکرده، اما ویلسون می‌گوید هر افسانه‌ای که در آن یک مرده می‌تواند زنده‌ها را از طریق روح یا بدن احیا شده‌اش عذاب دهد، بخشی از فولکلور "خون آشام" است: «این ایده که مرده می‌تواند به معنای واقعی کلمه از قبر برخیزد یا اینکه مرده، به معنای معنوی، می‌تواند زنده‌ای را فراتر از مرگ آزار دهد، چیزی است که اساساً تقریباً در هر فرهنگ وجود دارد و منشأ بسیار بسیار قدیمی دارد.»