احیای قلبی ریوی چگونه در فضا انجام می‌شود؟+ فیلم

سامانتا کریستوفورتی (Samantha Cristoforetti)، ساکن فعلی ایستگاه فضایی بین‌المللی، به تازگی فیلمی در صفحه توییتر خود به اشتراک گذاشته است که اطلاعاتی در مورد نحوه انجام احیا قلبی ریوی در فضا ارائه می‌دهد. روی زمین، از وزن بدن خود برای اعمال فشار به قسمت فوقانی بدن فرد بیمار استفاده می‌کنیم؛ اما در فضا، فقدان گرانش انجام این کار را دشوار می‌کند، زیرا اعمال فشار بر قفسه سینه باعث می‌شود فضانورد خود را از شخصی که می‌خواهد نجات دهد دور کند.
کریستوفورتی که در ماه آوریل برای اقامتی شش ماهه به این ایستگاه مداری رسید، چند راه برای حل این مشکل نشان می‌دهد. به نظر می‌رسد اولین روش، روش منحصر به فرد خود این فضانورد ایتالیایی باشد که با وارونه شدن و قرار دادن پا‌ها روی سقف ایستگاه فضایی انجام می‌شود. این کار به او توانایی اعمال فشار به سمت پایین را می‌دهد. البته برای اینکه این روش کار کند، فضانورد باید قد مشخصی داشته باشد.
در روش دوم از یک تسمه در کنار تخت احیای این ایستگاه استفاده می‌شود. فردی که احیا را انجام می‌دهد کمربند را در اطراف بدن خود قرار داده تا در جای خود محکم بماند و بتواند به طور موثر به قفسه سینه فرد بیمار فشار وارد کند. دستکم سه روش دیگر برای انجام احیا قلبی ریوی در شرایط ریزگرانش وجود دارد. برای مثال، روش "Evetts-Russomano" به گونه‌ای است که در آن فرد پا‌های خود دور بیمار قفل می‌کند، بنابراین بدون آن که به عقب هل داده شود به قفسه سینه بیمار فشار وارد می‌کند.
همچنین روش "Bearhug" معکوس وجود دارد که در آن فرد بازو‌های خود را از پشت به دور بیمار می‌پیچد تا اعمال فشار بر سینه را انجام دهد. برای مقابله با شرایطی مانند ایست قلبی، ایستگاه فضایی بین‌المللی مجهز به یک دستگاه شوک الکتریکی خارجی خودکار است که از شوک الکتریکی برای بازگرداندن ضربان قلب فرد به حالت عادی استفاده می‌کند.
تا به امروز، احیا قلبی و ریوی در ایستگاه فضایی بین‌المللی انجام نشده و دستگاه شوک نیز مورد استفاده قرار نگرفته است. با این حال، با وجود مأموریت‌های طولانی مدت به ماه و مریخ و افزایش پرواز‌های مداری غیرنظامی که منجر به رفتن افرادی با سنین و شرایط جسمانی مختلف به فضا می‌شود، احتمال وقوع چنین فوریت‌های پزشکی دور از زمین وجود دارد. با در نظر گرفتن این موضوع، ناسا و شرکای آن، اطمینان حاصل می‌کنند که مراقبت‌های پزشکی اورژانسی بخش قابل توجهی از برنامه‌های آموزشی فضانوردان را تشکیل دهد.