نوجوانان در میان ایموجی‌ها سرگردان!
سپیده نیکرو در یادداشتی به تغییر سبک رفتاری و نوشتاری دانش‌آموزان، پس از بحرانِ کرونا اشاره کرد.
این شاعر و نویسنده‌ی کتاب‌های کودک و نوجوان در این یادداشت که عنوانِ «نوجوانانی سرگردان در میان ایموجی‌ها» را دارد برای ایسنا این‌طور نوشت: «در ایام تنهایی ناشی از قرنطینه کرونا، نوجوانان دچار اختلالاتی در ارتباطات و بیان احساسات شده‌اند.
دوران نوجوانی، در میان تمام دوران‌های حیات آدمی، تنها دورانی‌ست که جمع، بیش از فرد اهمیت می‌یابد و نوجوانان خود را در آینه‌ی دوستان و همسالانشان بازتعریف می‌کنند.
در طول سال‌های گذشته آسیب‌های زیادی به ارتباطات نوجوانان با دوستان و جامعه وارد شد که البته احتمال آن می‌رفت. اما با گذشت مدت زمانی پس از پایان ایام قرنطینه و بازگشایی کوتاه‌مدت مدارس پیش از تعطیلات تابستانی، به نظر می‌رسد عمق و شدت و اثرات مشکلات پیش‌آمده بیش از حد تصور اولیا، معلمان و فعالان حوزه‌ی کودک و نوجوان بود.
بعضی از نوجوانان در این ایام، «چَت کردن» را به‌عنوان راهی برای ارتباط با همسالان برگزیدند و پس از دیدار‌های حضوری با دوستان، همچنان معتقدند که بیان احساسات و مشکلات به‌صورت متنی برایشان راحت‌تر از ارتباط حضوری‌ست. به‌خصوص نقش ایموجی‌های استفاده‌شده در شبکه‌ها و اپلیکیشن‌های ارتباط مجازی در بیان احساسات‌شان، آن‌ها را وادار می‌کند گاهی در مکالمه نیز برای واکنش به دیگران ایموجی مورد نظرشان را توصیف کنند و بیان احساس، برای حل مشکلات بین فردی برایشان بسیار سخت شده‌است.
نوجوانان که پیش از این نیز برای حضور و فعالیت در عرصه‌های حقیقی اجتماع، مکان و جایگاه مناسبی برای خود نمی‌یافتند، پس از کرونا بیشتر احساس می‌کنند از جامعه طرد شده‌اند و کسی آن‌ها را درک نمی‌کند.
نوجوانان ایرانی در حال حاضر، نه فیلمی در سینما دارند و نه تئاتر و فعالیت‌های هنری یا ورزش جمعی مناسب سن‌شان پیدا می‌کنند. روزنامه و مجله‌ی مناسب آن‌ها که از خودشان برای حضور در عرصه‌های ادبی و فرهنگی دعوت کند وجود ندارد و مدارس نیز فعالیت‌های خود را صرف جبران عقب‌ماندگی درسی ناشی از تعطیلی‌های ایام کرونا کرده‌اند.
به نظر می‌رسد در میان این همه فقدان، جای خالی مطالعات آسیب‌شناسانه در خصوص نوجوانان به‌شدت احساس می‌شود و با این میزان از غفلت، ما نسلی از نوجوانان ایرانی را در دامن حسرت‌های بزرگی رها کرده‌ایم که نتیجه‌ای جز از دست دادن ارتباط فرهنگی با این نسل نخواهد داشت. ضمن این‌که اگر به‌موقع به عوارض ناشی از قرنطینه‌ی ایام کرونا توجه نکنیم، ممکن است بخشی از این عوارض جزئی جدانشدنی از شخصیتِ در حالِ شکل‌گیری نوجوانان ایرانی بشود که تغییر آن در سنین بالاتر قطعاً به همین آسانی نخواهد بود.
نوجوانان ایرانی، آینده‌ی ایران هستند و سرمایه‌گذاری برای انجام پژوهش و مطالعه در مورد آن‌ها و ایجاد زیرساخت‌هایی برای فعالیت‌های جمعی آن‌ها در محیط‌های امن، کم‌ترین وظیفه‌ی دولت‌ها، مدارس و مراکز فرهنگی‌ست».
دوران نوجوانی، در میان تمام دوران‌های حیات آدمی، تنها دورانی‌ست که جمع، بیش از فرد اهمیت می‌یابد و نوجوانان خود را در آینه‌ی دوستان و همسالانشان بازتعریف می‌کنند.
در طول سال‌های گذشته آسیب‌های زیادی به ارتباطات نوجوانان با دوستان و جامعه وارد شد که البته احتمال آن می‌رفت. اما با گذشت مدت زمانی پس از پایان ایام قرنطینه و بازگشایی کوتاه‌مدت مدارس پیش از تعطیلات تابستانی، به نظر می‌رسد عمق و شدت و اثرات مشکلات پیش‌آمده بیش از حد تصور اولیا، معلمان و فعالان حوزه‌ی کودک و نوجوان بود.
بعضی از نوجوانان در این ایام، «چَت کردن» را به‌عنوان راهی برای ارتباط با همسالان برگزیدند و پس از دیدار‌های حضوری با دوستان، همچنان معتقدند که بیان احساسات و مشکلات به‌صورت متنی برایشان راحت‌تر از ارتباط حضوری‌ست. به‌خصوص نقش ایموجی‌های استفاده‌شده در شبکه‌ها و اپلیکیشن‌های ارتباط مجازی در بیان احساسات‌شان، آن‌ها را وادار می‌کند گاهی در مکالمه نیز برای واکنش به دیگران ایموجی مورد نظرشان را توصیف کنند و بیان احساس، برای حل مشکلات بین فردی برایشان بسیار سخت شده‌است.
نوجوانان که پیش از این نیز برای حضور و فعالیت در عرصه‌های حقیقی اجتماع، مکان و جایگاه مناسبی برای خود نمی‌یافتند، پس از کرونا بیشتر احساس می‌کنند از جامعه طرد شده‌اند و کسی آن‌ها را درک نمی‌کند.
نوجوانان ایرانی در حال حاضر، نه فیلمی در سینما دارند و نه تئاتر و فعالیت‌های هنری یا ورزش جمعی مناسب سن‌شان پیدا می‌کنند. روزنامه و مجله‌ی مناسب آن‌ها که از خودشان برای حضور در عرصه‌های ادبی و فرهنگی دعوت کند وجود ندارد و مدارس نیز فعالیت‌های خود را صرف جبران عقب‌ماندگی درسی ناشی از تعطیلی‌های ایام کرونا کرده‌اند.
به نظر می‌رسد در میان این همه فقدان، جای خالی مطالعات آسیب‌شناسانه در خصوص نوجوانان به‌شدت احساس می‌شود و با این میزان از غفلت، ما نسلی از نوجوانان ایرانی را در دامن حسرت‌های بزرگی رها کرده‌ایم که نتیجه‌ای جز از دست دادن ارتباط فرهنگی با این نسل نخواهد داشت. ضمن این‌که اگر به‌موقع به عوارض ناشی از قرنطینه‌ی ایام کرونا توجه نکنیم، ممکن است بخشی از این عوارض جزئی جدانشدنی از شخصیتِ در حالِ شکل‌گیری نوجوانان ایرانی بشود که تغییر آن در سنین بالاتر قطعاً به همین آسانی نخواهد بود.
نوجوانان ایرانی، آینده‌ی ایران هستند و سرمایه‌گذاری برای انجام پژوهش و مطالعه در مورد آن‌ها و ایجاد زیرساخت‌هایی برای فعالیت‌های جمعی آن‌ها در محیط‌های امن، کم‌ترین وظیفه‌ی دولت‌ها، مدارس و مراکز فرهنگی‌ست».
منبع: ایسنا
ارسال نظرات
تازه ها