اورست، کوهی مرگبار برای عاشقانش

جسادی که در ارتفاع بسیار زیاد قرار دارند نیز در همانجا زیر قبر سنگی قرار خواهند گرفت تا به آرامش ابدی برسند، در گوشه و کنار مسیر کوهنوردی اورست، قبر‌های سنگی دیده می‌شود که داخل همگی آن‌ها اجساد کوهنوردانی قرار دارد که آرزوی فتح این قله بلند را داشته اند. در این بین، برخی از اجساد را که نمی‌توان دفن کرد یا در قبر سنگی قرار داد، به درون گودال‌های یخی می‌اندازند تا در معرض دید عموم نباشند.

بد نیست بدانید نپال برای صعود به اورست در فصل بهار امسال ۳۸۱ مجوز صادر کرده است. هر مجوز ۱۱ هزار دلار هزینه دارد.

با این مقدمه از شما دعوت می‌کنیم تا با معروف‌ترین قربانی‌های بلندترین قله جهان آشنا شوید؛ کوهنوردانی که رویای فتح اورست را داشتند، اما سرنوشت، رویایی دیگر برایشان در سر داشت.

 

کمپ چهار اورست به «منطقه مرگ» معروف است.

کمپ چهار اورست که به «منطقه مرگ» معروف است، ۸ هزار متر ارتفاع دارد و اکسیژن کمی در آن وجود دارد. به همین خاطر امکان ایست قلبی نیز هست و تلفات زیادی در این محل به وجود می‌آید. اکسیژن موجود در این منطقه، به اندازه یک سوم اکسیژن موجود در سطح دریاست و اکثر کوه نوردان بدون پشتیبانی تنها چند ساعت می‌توانند زنده بمانند.

کشف اجساد جان باختگان در این منطقه و پایین آوردن آن‌ها تقریبا غیرممکن است و برای همین حتی اجساد جان باختگان هم به پایین قله نمی‌رسد.

البته همه کوهنوردان دچار حادثه نمی‌شوند. بعضی از آن‌ها وقتی به خواب می‌روند، سرمای هوا آن‌ها را می‌کشد. تعدادی دیگر بیهوش می‌شوند و یخ می‌زنند. عده‌ای دچار حادثه شده و زخمی می‌شوند. برای همین در محل حادثه رها می‌شوند و آرام آرام دچار سرمازدگی شده و جان خود را از دست می‌دهند.

آمار نشان می‌دهد از هر چهار کوهنورد، یکی از آن‌ها در راه رسیدن به قله جان خود را از دست می‌دهند. امروزه پیشرفت تکنولوژی باعث شده تا شانس زنده ماندن کوهنوردان اورست بیشتر شود. از سال ۲۰۱۱ هر سال نزدیک به هزار کوهنورد تلاش می‌کنند تا به قله اورست برسند که در میان آن‌ها ۱۵ تا ۲۰ نفر جان خود را از دست داده اند.

جورج مالوری – سال ۱۹۲۴

 

یکی از خواندنی‌ترین ماجرا‌های کوهنوردان اورست به جورج مالوری کوهنورد مشهور انگلیسی مربوط می‌شود. او سال ۱۹۲۴ تصمیم گرفت اولین نفری باشد که اورست را فتح می‌کند، اما توفان کوهستان، جان وی را گرفت. جسد مالوری سال ۱۹۹۹ در پی اکتشافات یک گروه تحقیقاتی با همین نام، کشف شد.

ده سال پیش از کشف جسد، چند کوهنورد چینی مدعی شدند با جسدی که به نظر می‌رسید متعلق به یک مرد اروپایی است مواجه شده اند. به گفته آنها، صورت جسد به سمت زمین بود و با توضیحاتی که آن‌ها ارائه کرده بودند کارشناسان تصور می‌کردند جسد متعلق به «اندرو اورین»، یعنی همراه مالوری است.

سال ۱۹۳۳ کوهنوردان مکتشف اورست طناب و تبر کوهنوردی اروین را پیدا کردند و برای همین آن‌ها مطمئن شدند جسدی که کوهنوردان چینی دیده اند متعلق به اروین است، اما وقتی ۶۶ سال بعد جسد مورد نظر کشف شد در کمال ناباوری آزمایشات نشان داد جسد مالوری پیدا شده است. صورت جسد به سمت زمین بود، دست‌ها گشوده و به طرف بالا کشیده شده بود. حالت پوست تقریبا دست نخورده مانده بود، اما رنگ آن به خاطر ۷۰ سال آفتاب گرفتگی، کاملا برنزه شده بود.

پس از آزمایشات و مطالعات گوناگون بر روی جسد، متخصصان نظر دادند که علت مرگ مالوری به احتمال بسیار زیاد جدا شدن طناب از صخره بوده و وجود طناب گره زده دور مچ مالوری این نظریه را ثابت می‌کرد. همچنین روی پیشانی او حفره‌ای به اندازه یک توپ گلف دیده می‌شد و این نشان دهنده آن بود که تکه سنگ بزرگی به پیشانی او اصابت کرده و کوهنورد را زخمی کرده بود. جسد اندرو اروین هیچ وقت پیدا نشد.

سیوانگ پالجور – سال ۱۹۹۶

 

«بوت‌های سبز» نام مشهورترین جسد قله اورست است که متعلق به «سیوانگ پالجور» – کوهنورد هندی – است. جسد او دهم می ۱۹۹۶ از زیر برف و یخ پدیدار شد و، چون بوت‌های سبز رنگی به پا داشت، این لقب را گرفت.

پالجور یکی از اعضای گروه سه نفره از کوهنوردان مشهور هندی بود که قصد داشتند برای اولین بار قله اورست را فتح کنند. متاسفانه آن‌ها بدترین زمان را برای صعود انتخاب کردند. هوا در آن زمان از سال بسیار بد بود به طوری که یکی از مرگبارترین حوادث تاریخ کوهنوردی اورست را رقم زد. وقتی توفان آغاز شد، دمای هوا به زیر صفر رسید. پالجور از دو کوهنورد دیگر جا ماند و برای در امان ماندن از سرمای هوا، غار کوچکی پیدا کرد و در آنجا چمباته زد، غاری که آرامگاه ابدی پالجور شد.

فرانسیس آرسنتیف – سال ۱۹۹۸

 

زن کوهنوردی که در حال کشیدن آخرین نفس هایش بود اشک می‌ریخت و به همراهانش می‌گفت: «لطفا تنهایم نگذارید».

این آخرین کلماتی است که «فرانسیس آرسنتیف» با فریاد به دو کوهنورد همراهش گفت. فرانسیس که همراه شوهرش و یک کوهنورد دیگر دل به خطر زده بودند، از بلندی سقوط کرده و جا مانده بود، آن‌ها در منطقه مرگ بودند، اکسیژن کمی برای نفس کشیدن داشتند و زن بیچاره دقیقا کنار یک دره شیب دار سقوط کرده بود.

اگر هر کوهنورد دیگری خودش را به فرانسیس می‌رساند، مطمئنا مرگ او را نیز تهدید می‌کرد و برای همین نجات او غیرممکن بود. به رغم خطر زیادی که وجود داشت، «ایان وودال» و «کتی اوداد» دو کوهنورد دیگر همراهش، هر طور که بود با سختی فراوان خود را به پایین دره رساندند تا به فرانسیس کمک کنند، اما دیگر خیلی دیر شده بود. ایان و کتی ماسک اکسیژنی که همراه داشتند را به دهان فرانسیس چسباندند تا او نفس بکشد، اما زن بیچاره جان خود را از دست داده بود.

حالا دو کوهنورد می‌بایست خود را به بالای کوه می‌رساندند تا به کمپ برگردند و حادثه را گزارش دهند. به این ترتیب، جسد فرانسیس از سال ۱۹۹۸ در منطقه مرگ رها شد! سرگئی، همسر فرانسیس و کوهنورد دیگری که همراه او بود نیز هیچ وقت به کمپ برنگشتند و آن‌ها نیز ناپدید شدند، تنها وسایلی که از همسر فرانسیس پیدا شد طناب و تبر کوهنوردی او بود.

به گفته کوهنوردان دیگری که در این سفر همراه آن‌ها بودند، این زوج کوهنورد در ابتدای راه با هم بودند، اما به طور کاملا تصادفی از یکدیگر جدا شده و دچار سرنوشتی مشترک شدند. شواهد موجود نشان می‌داد سرگئی با وجود این که می‌دانست ذخیره اکسیژن کافی همراه ندارد به سمت قله پیش رفت تا به همسرش کمک کند، اما میان راه سرمازدگی نیز به او هجوم آورد و وی نتوانست خود را به فرانسیس برساند.

دیوید شارپ – سال ۲۰۰۵

 

 

دیوید شارپ کوهنورد انگلیسی بود که سال ۲۰۰۵ تصمیم گرفت اورست را فتح کند. شارپ عضو یک گروه اکتشافی سازماندهی شده بود. سفر آن‌ها به خوبی برنامه ریزی شده بود، اما در راه به یکباره هوا نامساعد شد و گروه تصمیم به بازگشت گرفت، اما دیوید نظر دیگری داشت و همچنان به راه خود ادامه داد.

دیوید در مسیر خود غار کوچکی پیدا کرد و در آنجا پناه گرفت، او برای رفع خستگی در آنجا دراز کشید و در همانجا جان خود را از دست داد. نکته قابل توجه اینجاست که کوهنوردان بسیاری از کنار دیوید عبور کردند، اما متوجه شرایط وخیم او نشدند.

زمانی که دیوید داخل غار بود، نزدیک به ۴۰ کوهنورد از کنار او عبور کردند، اما چرا هیچ یک از آن‌ها به او توجهی نکردند؟ دیوید بدون اینکه بداند دقیقا در همان غاری استراحت کرد که «کوهنورد چکمه سبز» جان خود را در آنجا از دست داده بود، برای همین خیلی‌ها تصور می‌کردند که دیوید همان چکمه سبز است.

مدتی بعد چند «شرپا» (کارگر باربر محلی) بدن بی رمق دیوید را پیدا کردند که فقط می‌توانست نام و شماره اکتشاف خود را به زبان آورد.

شرپا‌ها سعی کردند به دیوید اکسیژن رسانی کنند و او را به پایین کوهستان بیاورند، اما شرایط دیوید آنقدر وخیم بود که نمی‌توانست روی پاهایش بایستد، برای همین او را به جایی کشاندند که آفتاب بود، به امید این که تا رسیدن کمک، گرمای خورشید او را از مرگ نجات دهد، اما وقتی آن‌ها با کمک برگشتند، دیوید زنده نبود.