خوش به‌حالِ دختر میخک که می‌خندد به ناز

نوروز جان به احترام لحظه عالی مقام شما، جهان زیر و زبر می‌شود. ثانیه‌ها وقتی به شما احترام می‌گذارند، نمی‌میرند، خاک پایتان می‌شوند. خاک نرم ... تجربه می‌کند از خاک به گل نشستن را. به احترام شما نمی‌شود خبر دار ایستاد. به احترام شما باید شیدا شد. باید مست شد؛ و چه عجب از این مستی که شما انگار خود خمر خرابات طهورید. شما که فرودین از شما فر می‌یابد. شما که تاریخ جلالی را اعتبارید. کاش می‌شد در لحظه ورودتان تمام ایران زمین در سکوتی روحانی فرو رود؛ و فقط صدای تیک تاک ساعت‌ها شنیده شود؛ و بعد خبر ناگهان ورودتان را پژواک صدای ناقاره خانه‌ی شاه خراسان در همه جای سرزمین مادری پخش کند. نوروز جان شما که می‌آیید تمام پنجره‌های ایران به باغ گل باز می‌شود؛ و حالا به سوی شما می‌آیم که آغوش گشوده اید. به سوی شما می‌آیم که در فاصله فقط چند ساعتیم آغوش گشوده اید. عطرتان را می‌شناسم. همین نزدیکی هایید. پشت تمام شمشاد‌ها و شکوفه‌هایی که از باد بهاری به رقص آمده اند. در پس بوی هر شاخه شب بو شمایید. بید از شما نعمت جنون می‌یابد. ما برای آمدنتان، برای مراسم افتتاح بهار به دستان پر مهر شما سفره هفت سین گسترده ایم و این جا برای آمدنتان، اسفند دود می‌کنیم. راستی نوروز جان شما چه عطری می‌زنید که حتی اسفند هم بوی بهار می‌گیرد؟

---

---

گاهی دوست داری غافلگیر شوی! مثلا بفهمی یک نفر آن دور دور‌ها آنجایی که فکرش را هم نمیکردی دوستت دارد...

فرید صارمی

---

 

 

امروز به خودت قول بده برای خندیدن بی بهانه باشی، قول بده راحت‌تر از همیشه گره پیشانیت را باز کنی، قول بده از کوچکترین زیبایی‌های زندگی ات بیشترین لذت را ببری، به خودت قول بده امروز را عاشقانه زندگی کنی، با خوش بینی به آن نگاه کنی و از اینکه امروز را هم در چشمانت مجسم دیدی خدایت را شاکر باشی، یادت نرود زندگی یک فرصت بی تکرار است!
امیرآزاد

---

 

---

رخشندهٔ اعتصامی (۲۵ اسفند ۱۲۸۵ – ۱۵ فروردین ۱۳۲۰) معروف به پروین اعتصامی، شاعر ایرانی بود. او از کودکی فارسی، انگلیسی و عربی را نزد پدرش آموخت و از همان کودکی زیر نظر پدرش و استادانی، چون علی‌اکبر دهخدا و محمدتقی بهار سرودن شعر را آغاز کرد. پدر او یوسف اعتصامی آشتیانی، از شاعران و مترجمان دوران خود بود که در شکل‌گیری زندگی هنری پروین و کشف توانایی‌ها، و ذوق و گرایش او به سرودن شعر نقش مهمی داشت. اعتصامی در بیست و هشت سالگی ازدواج کرد، اما به دلیل اختلاف فکری با همسرش، پس از چندی از او جدا شد. او پس از جدایی، برای مدتی در کتابخانهٔ دانشسرای عالی تهران به شغل کتابداری به کار پرداخت. تنها اثر چاپ و منتشر شده از پروین، دیوان اشعار اوست، که دارای ۶۰۶ شعر شامل اشعاری در قالب‌های مثنوی، قطعه و قصیده است. پروین بیشتر به دلیل به کار بردن سبک شعریِ مناظره در شعرهایش معروف است. شعر‌های پروین پیش از چاپ به صورت مجموعه و کتاب، در مجلهٔ بهار و منتخبات آثار از ضیاء هشترودی و امثال و حکم از دهخدا، چاپ می‌شدند. موفقیت اولین چاپ دیوان اشعار او سبب پیدایش زمینه برای چاپ‌های بعدی شعر‌های او شد.پروین اعتصامی از پیروان «جریان تلفیقی» است. مضامین و معانی اشعار پروین، توصیف‌کنندهٔ دلبستگی عمیق وی به پدر، استعداد و شوق فراوان او به آموختن دانش، روحیهٔ ظلم‌ستیزی و مخالفت با ستم و ستمگران و حمایت و ابراز همدلی و همدردی با محرومان و ستم‌دیدگان است. اشعار پروین اغلب از حوادث و اتفاقات شخصی و اجتماعی خالی‌اند. در میان اشعار او، شعری وجود ندارد که با کمک آن بتوان صراحتاً شخص شاعر را شناخت. شعر پروین از دیدگاه طرز بیان مفاهیم و معانی، بیشتر به صورت «مناظره» و «سؤال و جواب» است. در دیوان او بیش از هفتاد نمونه مناظره آمده که وی را از این لحاظ در میان شاعران فارسی برجسته ساخته‌است. این مناظره‌ها نه تنها میان انسان‌ها و جانوران و گیاهان، بلکه میان انواع اشیاء – از قبیل سوزن و نخ – نیز اتفاق می‌افتد. پروین در بیان مقاصد خود از هنر‌های «شخصیت‌بخشی» و «تخیل» و «تمثیل»، با شیوایی کم‌نظیری استفادهٔ بسیار کرده‌است. اعتصامی پیش از چاپ دومین نوبت از دیوان اشعارش، بر اثر بیماری حصبه در سی و پنج سالگی در تهران درگذشت و در حرم فاطمه معصومه، در آرامگاه خانوادگی‌اش، به خاک سپرده شد. زادروز او روز بزرگداشت پروین اعتصامی نام‌گذاری شده‌است.