سیر تا پیاز ولنتاین؛ جشن در روزی که پدر عاشقان را کشتند!

چهاردهم فوریه به نام روز ولنتاین یا روز عشاق، به عنوان یکی از آداب تاریخی برای ابراز عشق در فرهنگ غربی نامگذاری شده است، روزی که سال به سال بیشتر در دل جوانان و حتی خانواده‌های ایرانی جاباز کرده است. سال‌های نخستینی که "ولنتاین" به تازگی در بین جوانان رواج یافته بود خرید کادو و صحبت درباره آن نوعی تابو محسوب می‌شد، اما اکنون به وضوح شاهد طراحی‌خاص فروشگاه‌ها و رستوران‌ها، ارایه تخفیف‌های ویژه برای این روز و استفاده از رنگ قرمز در دکوراسیون مغازه‌ها هستیم. "ولنتاین" فرهنگ و جشنی غیر بومی است که بیش از ۱۰ سال است توانسته بهانه‌ای برای شادی جوانان کشور در شرایط کمرنگ بودن جشن‌های ملی باشد. این روز در ابتدا به دوستی‌های آزاد خارج از چارچوب خانواده و رابطه‌های ناشناس و پنهان اختصاص داشت، اما به تدریج مورد پذیرش خانواده‌ها هم قرار گرفت.
عروسک خرسی، بسته شکلات، گل رز قرمز و حتی قلب‌های پارچه‌ای و پشمی قرمز رنگ و کوچک از جمله اقلامی است که در روز ولنتاین کادو داده می‌شود. اگرچه روایت‌های گوناگونی از تاریخچه روز "ولنتاین" وجود دارد، اما مشهور‌ترین آن افسانه‌ای رومی درباره یک کشیش به نام "والنتین" است که با وجود منع ازدواج توسط پادشاه، مخفیانه دختران و پسران را به عقد یکدیگر در می‌آورده که نهایت پادشاه دستور قتل او را صادر می‌کند. اینگونه می‌شود که هرساله دختران و پسران جوان این روز را جشن می‌گیرند و به یکدیگر کادو می‌دهند. از سوی دیگر بسیاری چنین جشنی را مظهر سرمایه داری و تجمل گرایی می‌دانند و آن را نهی می‌کنند. البته برخی نیز می‌گویند نظیر چنین جشنی در تاریخ ایران باستان با نام جشن "سپندارمذگان" وجود دارد.
بسیاری از مردم می‌گویند که این مراسم اگرچه وارداتی است، ولی یکی از راه‌هایی است که مردم می‌توانند در آن به شادی بپردازند و به اصطلاح روزی است که جوانان می‌توانند بدون نگرانی از زیر پا گذاشتن برخی از قوانین، به شادی با کسی که دوستش دارند بپردازند. در سال‌های اخیر نه تنها جوانان، بلکه برخی از خانواده‌ها نیز مخالفت جامعه شناسان و مسئولین را با این پدیده، مخالفت با آزادی و شادی جوانان می‌دانند.
این در حالیست که ایران تنها کشوری نیست که این جشن را نامتعارف می‌داند بلکه برخی از کشور‌های دیگر نیز، برگزاری این مراسم را غیرقانونی و ممنوع اعلام کرده اند.

ایالت «بلگورود» در روسیه، روز ولنتاین را به دلیل حفظ فرهنگ ممنوع اعلام کرده است، زیرا مقامات این ایالت اعتقاد دارند برگزاری این جشن باعث از بین رفتن ارزش‌های معنوی و اخلاقی در بین جوان‌ها می‌شود.

البته فقط کشور‌های مسلمان نیستند که روز ولنتاین را ممنوع اعلام کرده‌اند. هندو‌های استان «اوریسا» نیز روز ولنتاین را ممنوع اعلام کردند و افرادی که این روز را جشن بگیرند وادار می‌کنند با یکدیگر ازدواج کنند.

مقامات رسمی اندونزی نیز برگزاری مراسم ولنتاین را ممنوع اعلام کرده و چنین روزی را از اساس انکار کرده‌اند. آن‌ها معتقدند که چنین روزی در هیچ‌کجای فرهنگ اسلامی جایی ندارد. حتی مردم این کشور در چهار شهر برای تحریم این روز دست به تظاهرات زدند تا جوانان را آگاه کنند که ولنتاین یک سنت غربی و مسیحی است.

در مالزی برخی مقامات حکومتی و مذهبی به‌دلیل آنچه که «نامتناسب بودن» این جشن با فرهنگ مسلمانان آن کشور می‌دانند، با به‌راه‌اندازی کمپین ضد ولنتاین تلاش کرده‌اند مردم را از برگزاری مراسم این روز نهی کنند. با این حال همه مردم آن کشور با مواضع ضد ولنتاین حاکمان آن کشور موافق نیستند و برخی برگزاری این جشن را بی‌ضرر می‌دانند.

در عربستان سعودی فروش محصولات مربوط به روز ولنتاین مانند گل رز در سال ۲۰۰۱ و ۲۰۰۸ ممنوع شد و پلیس مذهبی این کشور از مغازه‌داران خواست تا چنین چیز‌هایی را به فروش نرسانند. در گذشته نیز کسانی که می‌خواستند این روز را جشن بگیرند، مجبور بودند گل رز قرمز را از بازار سیاه و با قیمت نجومی خریدار کنند.

مقامات حکومتی و قضایی کشور پاکستان از سال ۲۰۱۷ درباره این روز اعلام موضع کردند و روز ولنتاین را فرهنگی غربی دانسته و آن را مغایر با آداب و فرهنگ پاکستان خواندند و برگزاری هرگونه مراسم و گرامیداشت این روز را ممنوع اعلام کردند. البته در نظرسنجی یکی از سایت‌های محلی پاکستان «داون» بیش از ۸۰ درصد مردم به موضوع ممنوعیت ولنتاین در کشورشان رای مثبت دادند. مردم این کشور معتقدند که تبلیغ ولنتاین حتی در شبکه‌های اجتماعی مخالف آموزه‌های اسلام است و باید از ترویج آن جلوگیری کرد.
علت اصلی رواج جشن‌هایی نظیر ولنتاین در کشور ما این است که به غیر ازعید بزرگی مانند نوروز، به دیگر جشن‌های بومی اهمیت نداده‌ایم. از سوی دیگر تبلیغات جوامع غربی در فضای مجازی با فیلم‌ها و آواز‌ها و تصاویری که برای این مراسمات می‌سازند منجر به گرایش جوانان به این جشن‌ها می‌شوند و این هم از مواردی است که ما در تبلیغ شکوهمند جشن‌های ملی از آن غافل بوده ایم. در این حین با توجه به ترویج و اثر گذاری این مراسم‌ها در بین جوانان بجای به مخالفت پرداختن با آن‌ها باید بررسی کنیم که جوانان بر چه اساسی به سمت جشن‌های غیر بومی گرایش پیدا می‌کنند،متاسفانه ما در رفع کم ترین نیاز جوانان مثل نیاز فیزیولوژیک آن ها مانده ایم و برنامه ای نداریم ، در دوران کنونی دختران و پسران و حتی بسیاری از زوج های ما دچار خلاهای عاطفی هستند اما راهنما و راهکاری برای رفع نیازهایشان ندارند، بنابراین ما باید این نیاز‌ها را پیدا و برایش جایگزین مناسب ایجاد کنیم . با برنامه ریزی مناسب برای گرامیداشت جوانان و اعیاد و جشن های ملی، جشن‌های غیر بومی اینچنین رواج نمی‌یابند. در واقع ما باید به همان میزان که برای روز‌های آیینی و مذهبی در کشور اهمیت قائل می‌شویم، برای روز‌های جشن و شادی ملی و بومی نیز اهمیت قائل شویم تا اینگونه جامعه و جوانان را با خود همراه کنیم و آنان را به سمت شاد زیستن و شادی کردن سالم پیش ببریم.

 

منبع : تابناک جوان