مسعود فراستی در نقد فیلم سینمایی «
مرد بازنده» گفت: دو دقیقه اول فیلم را وقتی فیلمساز را در نظر بگیریم، دلم آدم میسوزد. کارگردان فیلمسازی است که جلو نخواهد رفت. فیلم همان دو دقیقه اول تمام میشود با این شیوه معرفی دو شخصیت اصلی فیلم. دوربین پشت سر بی معناست. وقتی باید اکت بازیگر را ببینیم دوربین همچنان پشت سر آن هاست.
این شروع یک داستان پلیسی به ما نمیدهد. مشکل اصلی کار فیلمنامه است. این مشکل اصلی
مهدویان است. کارگردانی و بازیها در فیلم فاجعه است. کارگردانی حتی یک تعلیق کوچک را هم نمیتواند بسازد. در همان پلان اول یک الله میبینم که به آینه نصب شده. این خوبه به شرط آنکه شخصیتها اهل آن باشند؛ که نیستند. شخصیت اصلی ساخته نمیشود و ریا کار میماند. فیلمهای متعددی وجود دارد که قهرمان انها بازنده است، اما قهرمان سمپات میشود. فیلم سعی نی کند از این ویژگی را داشته باشد، اما نمیتواند. شخصیت اول حتی بازنده هم نیست. شخصیت اصلی دو اکت فاعلانه دارد که باور پذیر نمیشود.
فیلم کمدی ناخواسته هم دارد. از اول فیلم دندان شخصیت اول درد میکند. انگار
فیلمساز شنیده است که قهرمان باید یک نقص انسانی داشته باشد و دندان درد برای او گداشته است. دندان درد کار نمیکند و مخاطب برایش بی اهمیت میشود. ترس از محیط بسته درفیلم ساخته نمیشود، ولی قهرمان ادعای آن را دارد و درمان این ترس هم کمدی میشود.
منبع : برترین ها