کشف فسیل‌های شگفت انگیز از «قلب مرده» استرالیا! + تصاویر
انتشار تصاویر شگفت انگیز گنجینه‌ای متشکل از ۲۰۰۰ فسیل، زندگی در جنگل بارانی ماقبل تاریخ استرالیا را قبل از تبدیل شدن به بیابان نشان می‌دهد.
دانشمندان دیرینه شناس با بررسی و تصویر برداری مجدد فسیل‌های یافته شده در منطقه بیابانی McGraths در نیو ساوت ولز، تصاویر بی سابقه‌ای را از گذشته مرطوب و بارانی استرالیا به نمایش گذاشتند که می‌تواند ما را در شناخت هرچه بهتر تغییرات آب و هوایی یاری دهد.
گنجینه جدیدی از گیاهان، حشرات، ماهی‌ها و جانوران دیگر در این مجموعه مورد بررسی قرار گرفته است که افقی جدید بر جانوران پیشین این قاره می‌افکند. شناسایی نمونه‌های جدیدی از یک زنبور پارازیتوئید و ماهی‌هایی که حتی محتوای درون شکم آن‌ها نیز قابل مشاهده است، شگفتی‌های دیگری را در این خصوص مطرح کرد.
گنجینه جدیدی از گیاهان، حشرات، ماهی‌ها و جانوران دیگر در این مجموعه مورد بررسی قرار گرفته است که افقی جدید بر جانوران پیشین این قاره می‌افکند. شناسایی نمونه‌های جدیدی از یک زنبور پارازیتوئید و ماهی‌هایی که حتی محتوای درون شکم آن‌ها نیز قابل مشاهده است، شگفتی‌های دیگری را در این خصوص مطرح کرد.
متیو مک کوری، دیرینه شناس مهره داران موسسه تحقیقات موزه سیدنی استرالیا و همکارانش در ۷ ژانویه در Science Advances گزارش دادند که پهنه بیابانی McGraths در نیو ساوت ولز حاوی هزاران نمونه زیبا از فسیل‌های گیاهان گلدار، سرخس، عنکبوت، حشرات و ماهی است که به طرز شگفت انگیزی سالم باقی مانده اند و این برای یک منطقه با چنین سابقه زمین شناسی بسیار عجیب به نظر می‌رسد. این گروه در بررسی این فسیل ها، آن‌ها را با میکروسکوپ‌های الکترونی قدرتمند تصویربرداری کردند که نتایج آن بسیار جذاب بود. این تصاویر بافت‌های نرم این موجودات را با جزئیات شگفت‌انگیزی نشان می‌دهند که از جمله آن می‌توان به ساختار‌های مشبک چشم مگس یا محتویات درون شکم یک ماهی اشاره کرد.
روزی روزگاری استرالیا با جنگل‌های بارانی پوشیده شده بود، اما در طول دوران میوسن، یعنی حدود ۲۳ تا ۵ میلیون سال پیش، زمین و البته این قاره دستخوش تغییرات اقلیمی شد. برای استرالیا، این به معنای خشک شدن بود که باعث شد پهنه جنگلی این قاره به بوته زار‌ها، علفزار‌ها و بیابان‌ها تبدیل شود. پهنه بیابانی McGraths نیز در طول همین گذار، یعنی در فاصله بین ۱۶ تا ۱۱ میلیون سال پیش، شکل گرفت. آنالیز‌های جدید گرده و برگ‌های فسیلی نشان می‌دهد که در آن زمان، این پهنه بخشی از یک جنگل معتدل بود که در اطراف آن یک دریاچه کوچک نیز وجود داشت.
محققان پیشنهاد می‌کنند که فسیل‌ها در لایه‌های ریز گوتیت، یک ماده معدنی هیدروکسید آهن که احتمالاً در اثر گردش آب‌های زیرزمینی اسیدی از میان سنگ‌های بازالت تشکیل شده که آهن آن‌ها شسته شده است، ایجاد شده‌اند. در واقع، با نفوذ آب زیرزمینی به دریاچه، آهن اکسید شده و به صورت ذرات گوتیت رسوب کرد. این رسوبات، ذرات ریز گیاهان، حشرات و سایر موجودات را احتمالاً در زمانی که هنوز زنده بودند، در آب محصور کردند و بعداً جایگزین برخی از ساختار‌های داخلی موجودات شدند. به عبارت دیگر، همین رسوبات گوتیت است که جانوران باستانی استرالیا را در خود پوشانده و برای میلیون‌ها سال بعد به صورت قابل توجهی محفوظ نگه داشته اند.
روزی روزگاری استرالیا با جنگل‌های بارانی پوشیده شده بود، اما در طول دوران میوسن، یعنی حدود ۲۳ تا ۵ میلیون سال پیش، زمین و البته این قاره دستخوش تغییرات اقلیمی شد. برای استرالیا، این به معنای خشک شدن بود که باعث شد پهنه جنگلی این قاره به بوته زار‌ها، علفزار‌ها و بیابان‌ها تبدیل شود. پهنه بیابانی McGraths نیز در طول همین گذار، یعنی در فاصله بین ۱۶ تا ۱۱ میلیون سال پیش، شکل گرفت. آنالیز‌های جدید گرده و برگ‌های فسیلی نشان می‌دهد که در آن زمان، این پهنه بخشی از یک جنگل معتدل بود که در اطراف آن یک دریاچه کوچک نیز وجود داشت.
محققان پیشنهاد می‌کنند که فسیل‌ها در لایه‌های ریز گوتیت، یک ماده معدنی هیدروکسید آهن که احتمالاً در اثر گردش آب‌های زیرزمینی اسیدی از میان سنگ‌های بازالت تشکیل شده که آهن آن‌ها شسته شده است، ایجاد شده‌اند. در واقع، با نفوذ آب زیرزمینی به دریاچه، آهن اکسید شده و به صورت ذرات گوتیت رسوب کرد. این رسوبات، ذرات ریز گیاهان، حشرات و سایر موجودات را احتمالاً در زمانی که هنوز زنده بودند، در آب محصور کردند و بعداً جایگزین برخی از ساختار‌های داخلی موجودات شدند. به عبارت دیگر، همین رسوبات گوتیت است که جانوران باستانی استرالیا را در خود پوشانده و برای میلیون‌ها سال بعد به صورت قابل توجهی محفوظ نگه داشته اند.
بیشتر بخوانید:
مک کوری می‌گوید: «تا زمانی که این فسیل‌ها را مطالعه نکرده بودیم، فکر نمی‌کردیم که شاهد فسیل‌های به خوبی حفظ شده در این نوع سنگ باشیم. به طور معمول، فسیل‌هایی که به خوبی محفوظ مانده اند، تاکنون در سایت‌هایی کشف شده اند که در نوعی گل نرم موجود در کف دریا محصور شده بودند. برای مثال می‌توان به سایت‌هایی همچون شیل برگس کانادا یا منطقه چینگ‌جیانگ چین اشاره کرد که چنین فسیل‌هایی در آن‌ها یافت شده است. با این همه سایت McGraths در استرالیا ثابت کرد که چنین فسیل‌های سالمی را در رسوبات گوتیت هم می‌توان پیدا کرد. در واقع این رسوبات حتی از گل نرم کف دریاها‌های باستانی هم می‌تواند بهتر جانوران را در خود حفظ کند.»
منبع: فرارو
ارسال نظرات
تازه ها