می گن در زمان غزنویان، فردوسی شعر (شعرها) سرود، ولی افاقه نکرد.
بعد هم بهش منسوب کرده اند که گفته:
همانا که شه، نانوا زاده است
بهای ته نان، به من داده است
شعری که به نوایی برساند، یه جوره و همیشه هم کاربرد دارد؛ شعر حقی هم که به نوایی نرساند، جور دیگر.
وقتی چاپلوسی از حد بگذره و در خدمت چند روز بیشتر ماندن بر سر سمت میشه و وزیری که تحمل این خیمه سب بازی رو میده و این نمایش مضحک و تهوع آور رو تحمل میکنه باید همه رو به آرشیو شرم تاریخ سپرد. از چاپلوس خودرو انتظار بیشتری نیست