اولین تصاویر تاریخی فضا / از خورشید تا یک سیاهچاله
در این گزارش می‌توانید اولین تصاویری که از فضا به ثبت رسیده است و تاریخ ساز شدند را مشاهده کنید.
نیل آرمسترانگ زمانی گفته بود: من فکر می‌کنم ما به این دلیل که طبیعت انسان این است که با چالش‌ها رو به رو شود به ماه سفر می‌کنیم. ما انسان‌ها به همان اندازه که برای مواجهه با چالش‌ها تلاش می‌کنیم، انگیزه داریم تا آنچه را که دیده ایم ثبت کنیم. در دوران اولیه اکتشافات، مانند اکتشافات پلینزی در اقیانوس آرام یا عصر کشتی‌های دریایی اروپایی، انسان‌ها اکتشافات خودشان را از طریق نوشتن داستان یا کشیدن نقاشی ثبت می‌کردند.
اما کاوش در فضا منحصر به فرد بوده است. فضانوردان در طول سفر خودشان به خارج از جو، به دوربین عکاسی برای ثبت وقایع دسترسی داشته اند. با استفاده از این فناوری می‌توان مرز‌های تازه‌ای را کشف کرد و تصاویر حیرت انگیزی را ثبت کرد. در ادامه این گزارش اولین تصاویری را که در گستره بی نهایت فضا ثبت و تاریخ ساز شده اند را مشاهده می‌کنید.
اما کاوش در فضا منحصر به فرد بوده است. فضانوردان در طول سفر خودشان به خارج از جو، به دوربین عکاسی برای ثبت وقایع دسترسی داشته اند. با استفاده از این فناوری می‌توان مرز‌های تازه‌ای را کشف کرد و تصاویر حیرت انگیزی را ثبت کرد. در ادامه این گزارش اولین تصاویری را که در گستره بی نهایت فضا ثبت و تاریخ ساز شده اند را مشاهده می‌کنید.
اولین تصویری که از فضا گرفته شد
در اکتبر ۱۹۴۶، ۱۵ سال قبل از اینکه انسان به صورت حضوری از فضا دیدن کند و کمتر از یک سال پس از پایان جنگ جهانی دوم، تیمی از دانشمندان و سربازان در نیومکزیکو موشک V-۲ را تا فاصله ۱۰۵ کیلومتر (۶۵ مایل) زمین به آسمان پرتاب کردند. این موشک مجهز به دوربین ۳۵ میلی متری بود و هر یک و نیم ثانیه یکبار یک عکس می‌گرفت.
ارتفاع این عکس پنج برابر بیشتر از تصویری بود که پیش از آن ثبت شده بود و هنگامی که عکس‌های موشک V-۲ ظاهر شد، آنچه که روی آن مشاهده می‌شد، به شدت تیم مسئول را تحت تأثیر قرار داد. فرد رولی، سرباز وظیفه‌ای که در تیم چاپ عکس‌ها شرکت داشت، می‌گوید که همگی از این دیدن این تصاویر هیجان زده بودند. این تصاویر نشانگر مناظری بودند که تاکنون هیچ انسانی نتوانسته بود آن‌ها را ببیند. تعداد زیادی از این موشک‌ها در سال‌های آینده نیز به فضا پرتاب شد و بیش از ۱۰۰۰ تصویر زمین از فضا بین سال‌های ۱۹۴۶ تا ۱۹۵۰ ثبت شد، اما تصاویری که در سال ۱۹۴۶ گرفته شد برای همیشه برای انسان‌ها به عنوان اولین تصویر از خارج از سیاره زمین ماندگار شد.
اولین تصویر ثبت شده از خورشید
خورشید یک همراه همیشگی برای زمین و وجود انسان است. درک جزئیات خورشید اغلب دشوار بوده، زیرا حتی نگاه کردن به آن نیز آزار دهنده است و معمولاً مشاهده ویژگی‌هایی مانند تاج و لکه‌های خورشیدی با چشم غیر مسلح دردناک است. اما در سال ۱۸۴۵ و در آغاز دوران عکاسی از فضا، دو فیزیکدان فرانسوی اولین تصویر از خورشید را ثبت کردند. لوئیس فیزو و شیر فوکو این تصویر را روی یک داگرئوتایپ ۱۲.۷ سانتی متری ثبت کردند.
اگرچه مشاهده لکه‌های خورشیدی با چشم غیرمسلح به ۲۸ سال قبل از میلاد مسیح برمی‌گردد، اما این عکس لکه‌های خورشیدی را به وضوح به تصویر کشیده و اجازه ثبت دائمی چرخه‌ها و تغییرات خورشید را به دانشمندان داده است. در واقع تا سال ۱۸۵۸، یک گزارش روزانه از خورشید با استفاده از عکاسی به ثبت می‌رسید. بین سال‌های ۱۸۵۸ تا ۱۸۷۲، بیش از سه هزار تصویر از خورشید به ثبت رسید که توسط وارن د لا رو در رصدخانه کیو انگلستان فهرست بندی شده است. حتی یک خورشیدگرفتگی توسط تیم de la Rue در اسپانیا در سال ۱۸۶۰ ثبت شد. امروزه، علاقه‌مندان هر زمان که مایل باشند، می‌توانند خورشید را از طریق رصدخانه دینامیک خورشیدی ناسا، که تقریباً تصاویر زنده‌ای از خورشید را که از توسط وسایل و طول موج‌های مختلف گرفته شده است، بررسی کنند.
اولین تصویری که از سطح ماه گرفته شد
پس از چندین تلاش ناموفق، اتحاد جماهیر شوروی موفق به فرود یک فضاپیمای بدون سرنشین به نام لونا ۹، روی ماه شد. این فضاپیما در ۳ فوریه ۱۹۶۶ در منطقه‌ای از ماه به نام «اقیانوس طوفان» فرود آمد. لونا ۹ از کیسه هوا برای جلوگیری از آسیب‌ها در هنگام فرود استفاده کرد و مجهز به یک دوربین بود که تاریخ را ثبت کرد.
این دوربین اولین دستگاهی بود که عکسی از سطح یک جرم آسمانی به غیر از زمین را ثبت می‌کرد. انرژی لونا ۹ تنها از طریق باتری تامین می‌شد و سه روز پس از فرود از بین رفت، اما این زمان برای گرفتن و ارسال تصویر پانوراما از ماه کافی بود. اولین تصویری که ارسال شد، حتی قبل از اینکه اتحاد جماهیر شوروی بتواند موفقیت خود را اعلام کند، در انگلستان منتشر شد.
اولین تصویر شفق قطبی و رعد و برق در سیاره‌ای دیگر
دو مورد از درخشان‌ترین و نورانی‌ترین پدیده‌های روی کره زمین برای اولین بار در طول پرواز تاریخی مشتری توسط سفینه فضایی وویجر ۱ در پنجم مارس ۱۹۷۹ بر روی یک جسم آسمانی متفاوت به ثبت رسید. این تصویر افق منحنی همسایه عظیم ما را نشان می‌دهد که توسط شفق قطبی قدرتمند خود سیاره روشن شده است.
در ماموریت وویجر ۱ اولین آتشفشان‌های فعال فرازمینی، سیستم حلقه جوویان و دو قمر جدید مشتری کشف شد. وویجر ۱ در ادامه به دیدار کیوان رفت که پس از این ماموریت لقب دورترین شیء دست ساز بشر را از آن خود کند. در حال حاضر، این فضاپیما تقریبا ۲۱.۹ میلیارد کیلومتر (۱۳.۶ میلیارد مایل) از خورشید فاصله دارد.
اولین تصویر برخورد یک دنباله دار با سیاره
دنباله‌دار شومیکر-لِوی ۹، دنباله داری بود که در مارس ۱۹۹۳ توسط یوجین و کارولین شومیکر و دیوید لوی کشف شد. این گروه از ردیاب‌های باسابقه، پیش از این هم دنباله دار‌های دیگری را کشف کرده بودند، اما دنباله دار شومیکر-لوی شرایط خاصی داشت. پس از زیرنظر گرفتن این جرم آسمانی مبهم برای چند ماه، مشخص شد که این اولین دنباله دار کشف شده است که به دور خورشید نمی‌چرخد و در عوض، به دور سیاره مشتری میگردد.
بیشتر از یک سال بعد، دنباله‌دار شومیکر-لِوی ۹ با سیاره مشتری برخورد کرد. بین ۱۶ ژوئیه تا ۲۲ ژوئیه ۱۹۹۴، این دنباله دار به ۲۱ قطعه مجزا تبدیل شد که به سطح مشتری برخورد کردند. اثرات روشن این برخورد‌ها روی این سیاره به سادگی دیده می‌شد و تا چند ماه پس از برخورد نیز وجود داشت.
اولین تصویر از سیاه چاله
سیاه چاله‌ها پدیده‌هایی آسمانی هستند که به دلیل ماهیت اسرار آمیز و جایگاه آن‌ها در فرهنگ عامه، برای اهالی زمین افسانه‌ای هستند. ثبت تصویر سیاهچاله غیرممکن است، زیرا نور، امواج رادیویی یا هر چیز دیگری نمی‌تواند از افق آن فرار کند؛ بنابراین دقیق‌تر می‌توان گفت که این اولین تصویر از شبح یک سیاه چاله است. سایه‌ای از یک سیاه چاله در مقابل مواد داغ درخشانی که آن‌ها را مصرف می‌کند.
برای ثبت این تصویر تیمی از تلسکوپ‌ها به طور همزمان آغاز به کار کردند. در مجموع، از هشت تلسکوپ از سراسر جهان برای ثبت تصویر از یک سیاهچاله بزرگ (۶/۵ میلیارد بار بزرگتر از خورشید منظومه شمسی) در مرکز کهکشان با فاصله ۵۳ میلیون سال نوری استفاده شد.
اولین تصویر یک بازمانده پس از یک ابرنواختر
ابرنواختر‌ها قوی‌ترین انفجار‌هایی هستند که در فضا به وجود می‌آیند. یک ابرنواختر، حتی در فاصله عظیم کیهانی از ما، می‌تواند آنقدر درخشان و پر نور باشد که در طول روز بتوان به وضوح آن را مشاهده کرد. یکی از این ابرنواختر‌ها که در سال ۱۰۵۴ ثبت شده، تقریبا یک ماه در طول روز قابل مشاهده بود و تقریبا دو سال در شب امکان رویتش وجود داشت.
گاهی اوقات، این انفجار‌ها در پایان چرخه زندگی یک ستاره رخ می‌دهد. ابرنواختر زمانی اتفاق می‌افتد که بیشتر هیدروژن یک ستاره قبل از انفجار آزاد شود. یک دهه پس از انفجار هنگامی که نور ناشی از انفجار کم شد، تلسکوپ فضایی هابل توانست تصویری را برخلاف تصاویر قبلی ثبت کند. این تصویر بازمانده از یک ابرنواختر را نشان می‌دهد.
منبع: باشگاه خبرنگاران جوان
ارسال نظرات
تازه ها