گزارشی از کوچکترین چایخانه تهران + فیلم

کاظم مبهوتیان با ریش مرتب شده، شالی قرمز و جلیقه‌ای به رنگ برنز در کوچک‌ترین و قدیمی‌ترین چایخانه تهران به مشتریان خدماتی ثابت و مداوم ارائه می‌‎دهد، اما در ۶۳ سالگی تنها امیدش به خداست تا جانشینی برای او پیدا کند. در کوچه‌ای از بازار بزرگ تهران، بین مغازه لباس‌فروشی و در ورودی مسجد، چایخانه ۱٫۵ مترمربعی او از خیابان اصلی دیده نمی‌شود. مبهوتیان در بین ریختن لیوان‌های چای دم کشیده برای مشتریانش داستان صدساله چایخانه افسانه‌ای حاج علی درویش را با افتخار بازگو می‌کند.
پدر حاج علی مبهوتیان، ملقب به درویشی در همدان متولد شد و در ۱۵ سالگی برای امرار معاش به تهران رفت. او این مغازه را که در سال ۱۲۹۷ توسط حاج حسن (شمشیری) افتتاح شده بود خرید. در اطراف قهوه‌چی در درون چایخانه، فنجان و قوری، جعبه چای و سماور قرارگرفته است. یک رادیوی قدیمی، یک چراغ پارافینی، مجسمه‌های دراویش و نبات‌های چوبی طلایی‌رنگ زعفرانی وجود دارد.بر روی دیوار یک گواهی وزارت گردشگری نصب شده که اطمینان می‌دهد این مکان «بخشی از میراث ناملموس فرهنگ ملی» است. گذشته از چای سیاه سنتی ایرانی، مبهوتیان هر روز از ساعت ۷:۳۰ صبح دم کرده هل، دارچین، نعنا، آویشن و چای ترش نیز آماده می‌کند.
اما چای مورد علاقه او چای مخصوصش است که «چای مهربانی» نامیده می‌شود؛ مخلوطی از نعناع، لیمو و زعفران که به آن رنگ زرد تندی می‌دهد. کسب‌وکار مربوط به چای معمولاً با ثبات است. کارشناسان می‌گویند ایرانیان در سراسر کشور به طور متوسط روزانه ۹ لیوان کوچک چای یا سالانه ۱۰۰ هزار تن چای مصرف می‌کنند.
با توجه به‌اندازه کوچک چایخانه هیچ میزی وجود ندارد، اما مشتریان می‌توانند یک چهارپایه پلاستیکی را بیرون بیاورند و در میان شلوغی بازار بنشینند. مبهوتیان، مالک چایخانه، هنوز مجرد است، بنابراین آیا نگران است که در آینده مغازه محبوبش چه خواهد شد؟ او با اطمینان می‌گوید: اصلاً. خداوند برای من جانشینی خواهد یافت. مکانی مانند این هرگز نمی‌میرد.