اسرار ترسناک درباره منظومه شمسی / ماجرای اسکلت دایناسور‌ روی ماه!

تولید آثار سینمایی و تلویزیونی در ژانر ترسناک و علمی - تخیلی رو به رشد است که از جهاتی گواهی برای ترس بشریت از راز‌های ناشناخته جهان است. مانند «مانیفست سرنوشت» که مهاجران آمریکایی را به سمت غرب سوق داد، نیاز به کشف این موارد ناشناخته در جامعه مدرن نیز به شدت احساس می‌شود.
فضای بیرونی زمین و منظومه شمسی یکی از مواردی است که بشر درباره آن کنجکاو است و سعی دارد حقایق بیشتری را از آن کشف کند. در اینجا قصد داریم حقایقی از منظومه شمسی را به شما معرفی کنیم که احتمالا تاکنون چیزی در مورد آن‌ها نشنیده اید.

از سال ۱۹۷۲ هیچ خدمه‌ای بر روی ماه فرود نیامده است، اما خوشبختانه می‌توان از فناوری‌هایی مانند تلسکوپ نظارت بر ماه و مدارگرد شناسایی ماه ناسا استفاده کرد. این مدارگرد از سال ۲۰۰۹ به دور ماه می‌چرخد و داده‌هایی را به زمین می‌فرستد. طبق مشاهدات دانشمندان استخوان‌های واقعی دایناسور‌ها روی ماه پیدا شده بود که به نظر می‌رسد به دلیل برخورد شهاب سنگ با زمین و پرتاب شدن آن‌ها به خارج از جو زمین و در نهایت رسیدن آن‌ها به سطح ماه بوده است. کره ماه، هیچ اتمسفری برای ایجاد باد و فرسایش استخوان دایناسور‌ها ندارد و بنابراین آن‌ها در شرایط ایده آل خود باقی مانده اند.

باید بدانید که پلوتون در واقع یک سیاره کوتوله است. همینطور جالب است بدانید در منظومه شمسی تعداد بسیار بیشتری از هشت سیاره و یک سیاره کوتوله وجود دارد. در منظومه شمسی چهار سیاره کوتوله رسمی وجود دارد که نام آن‌ها به ترتیب «سرس»، «هائومیا»، «ماکی ماکی» و «اریس» است. انسان‌ها از وجود سیاه کوتوله سرس از دهه ۱۸۰۰ اطلاع داشته اند. «ماکی ماکی» نیز قمر مخصوص خود را دارد و جالب‌تر اینکه سیاره کوتوله «هائومیا» دو قمر برای خود دارد.

یکی از مهم‌ترین اتفاقاتی که به تشکیل شدن سیاره ما منجر شد، صفحات تکتونیکی هستند که همیشه در حال تغییر هستند. فرآیندی که حدود ۳.۳ تا ۳.۵ میلیارد سال پیش آغاز و باعث ایجاد کوه‌ها، جزایر، آتشفشان‌ها، دریچه‌های دریایی و ... شد. در واقع می‌توان این فرآیند‌ها را یکی از چندین دلیل وجود حیات در روی زمین دانست. در سال ۲۰۱۶ اطلاعات فضاپیما‌های سطح عطارد نشان داد که عطارد به دلیل همین فرآیند‌های زمین ساختی در حال کوچک شدن است. به این معنی که شکل گیری آن در ۴.۶ میلیارد سال از زمان شکل گیری منظومه شمسی، به پایان نرسیده است.

هر بچه‌ای پیش از آنکه وارد بزرگسالی شود رویای فضانورد شدن را در سر می‌پروراند. اما به لطف ناسا و رسانه‌های اجتماعی، بیشتر از قبل می‌توانیم با وضعیتی که فضانوردان در فضا تجربه می‌کنند آشنا شویم. برخی اتفاقات مانند اشک ریختن در فضا و شناور شدن در کابین‌ها واقعا عجیب به نظر می‌رسند. سازگاری با گرانش صفر در بهترین حالت دشوار و در بدترین حالت ناتوان کننده است. به خصوص در شرایطی که فضانوردان بخواهند بعد از انجام یک ماموریت طولانی مدت به زمین بازگردند. فضانورد‌ها به دلیل نبود جاذبه زیاد از پا‌های خود استفاده نمی‌کنند. بدون اصطکاک راه رفتن، دویدن و سایر فعالیت‌ها، پوست کف پای فضانورد‌ها را به مرور زمان نرم کرده و از بین می‌رود. به همین خاطر آن‌ها چندین روز پشت سر هم جوراب‌های خود را عوض نمی‌کنند. چرا که اگر در درآوردن جوراب مراقب نباشند، پوست پای مرده در همه جا پخش می‌شود.

در اینجا قصد نداریم در مورد اینکه چقدر از نظر فنی به سفر کردن در فضا نزدیک هستیم صحبت کنیم. ما در مورد فضای بسیار کمی که بین زمینی که روی آن قدم می‌زنیم و مرزی که فضا آغاز می‌شود صحبت می‌کنیم که به خط کارمان معروف است. اگر بتوانید سوار اتومبیل خود شوید و با سرعت ۶۰ مایل در ساعت به صورت عمودی رانندگی کنید، تنها در یک ساعت می‌توانید خود را به فضا برسانید. در واقع از جایی که اکنون ایستاده اید، تنها ۶۲ مایل با خط کارمان فاصله دارید. رکورددار فعلی بالاترین پرش فضایی، دست فلیکس باوم‌گارتنر است که طی پروژه‌ای به نام ردبول استراتوس از ارتفاع ۳۹ هزار متری به سوی زمین پرید. بردن او به نزدیکی جو ۹۰ دقیقه طول کشید، اما به لطف جاذبه، او در عرض ۳ دقیقه و ۴۸ ثانیه به نزدیکی سطح زمین رسید.

هرکسی که از طوفان‌های بزرگ جان سالم به در برده باشد می‌تواند گواهی دهد که این نوع طوفان‌ها چقدر قدرتمند است. با این حال، بدترین طوفانی که تا به حال روی زمین رخ داده در مقایسه با نقطه قرمز بزرگ سیاره عظیم مشتری یک بازی بچگانه است. حدود دو تا سه کره زمین به طور کامل می‌تواند درون طوفان این نقطه قرمز قرار گیرد. باد‌های این طوفان به طور متوسط با ۲۷۰ مایل بر ساعت می‌وزد، اما در اطراف لبه‌های بیضی شکل آن می‌تواند تا ۴۲۵ مایل در ساعت نیز برسد. در نظر داشته باشید که قوی‌ترین طوفان‌های ثبت شده بر روی زمین تنها ۲۰۰ مایل در ساعت سرعت داشته و تعداد آن‌ها انگشت شمار بوده است.

میانگین دما در سیاره زهره حدود ۸۶۰ درجه فارنهایت است و باران اسید سولفوریک در این سیاره می‌بارد. قطعا نیازی نیست که انسان‌ها به این سیاره سفر کنند، اما نکته ترسناک این است که زهره به دلیل اثر گلخانه‌ای به این وضعیت افتاده است. احتمال داده می‌شود که زهره حدود ۳ میلیارد سال تا ۷۵۰ میلیون سال پیش در شرایط قابل سکونت بوده باشد. مشکلاتی مانند ذوب شدن یخچال‌های قطبی روی زمین در مقایسه با دریا‌های زهره که به طور کامل جوشیده اند مشابه به نظر می‌رسد.

انسان‌ها متولد می‌شوند، رشد می‌کنند، پیر می‌شوند و سپس می‌میرند. این‌ها حقایق ساده‌ای هستند. جهان ما نیز از نظر تئوری ۱۳.۷۷ میلیارد سال عمر دارد و دانشمندان تخمین می‌زنند که منظومه شمسی ما حدود ۴.۶ میلیارد سال قدمت داشته باشد. آن‌ها فکر می‌کنند منظومه شمسی فقط ۵ میلیارد سال دیگر در این گوشه از فضا باقی خواهد ماند. پس می‌توان گفت که منظومه شمسی در میانسالی خود قرار دارد.

خورشید که نور انرژی بخش و نجات دهنده زمین است، شاید روزی باعث مرگ ما شود. هنگامی که هیدروژن لازم برای همجوشی هسته‌ای تمام شود، هسته آن کوچک شده و برعکس، از بیرون به ستاره‌ای متورم تبدیل می‌شود. این رشد تا آنجا گسترش می‌یابد که زمین ما را به طور کامل فرا می‌گیرد و قبل از آن، گرما و تابش خارج شده، همه چیز روی زمین را به طور کامل می‌سوزاند. خورشید هرچیزی که در کل منظومه شمسی وجود دارد را می‌سوزاند. تنها در این صورت است که خورشید تبدیل به کوتوله سفید می‌شود و دیگر نور نمی‌تاباند. در این زمان، منظومه شمسی که زمانی پر جنب و جوش بود مثل اکثر نقاط فضا به مکانی سرد، آرام و مرده تبدیل می‌شود.

 

منبع: باشگاه خبرنگاران جوان