روایت هنرمند ایرانی از اشک ریختن خارجی‌ها در کنسرتش
نوازنده شناخته شده ساز تنبور درباره کنسرت‌های آنلاین خود و بازخوردهایی که از اجراهای بداهه‌نوازی‌اش می‌گیرد صحبت کرد.
رضا علی آبادی، نوازنده تنبور در ششمین سری از کنسرت‌های آنلاین «ماه و نوا» حضور داشته است و اجرای او سه شنبه ۱۲ مردادماه پخش شد.در همین راستا تصمیم گرفتیم با این هنرمند درباره نخستین تجربه اجرای آنلاینش که به صورت تک نفره و بداهه نوازی تنبور برگزار شد، صحبتی داشته باشیم.او در ابتدا درباه تجربه برگزاری کنسرت آنلاین می‌گوید: این تجربه برای من بسیار سخت بود؛ زیرا در ۱۰ سال اخیر بار‌ها در تالار وحدت و رودکی در حضور مخاطبان به روی صحنه رفته بودم. از آنجایی که همیشه جریان کنسرت‌هایم به صورت بداهه نوازی بوده است، حس و جریانی که باید را از تماشاچی‌ها دریافت می‌کردم و آن حس را از طریق صدای سازم به آن‌ها بازمی‌گرداندم.
این هنرمند درباره علت سخت بودن کنسرت آنلاین توضیح می‌دهد: خالی بودن سالن به این صورت بود که گویا انرژی تنها در مسیر رفت بود. به طور کلی این اجرا به علت جای خالی تماشاگران یکی از سخت‌ترین کنسرت‌های من به لحاظ احساسی بود.«آیا می‌توان گفت که یکی از دلایل سخت بودن این کنسرت برای شما، تک نفره بودن اجرا بوده است؟ زیرا گاهی در اجراهای گروهی آنلاین انتقال انرژی حداقل در بین نوازندگان صورت می‌گیرد و خلا نبود مخاطب را تا حدی پر می‌کنند!»
علی آبادی تصریح می‌کند: بله با این امر موافق هستم. دو سال گذشته هم که اجرایی به صورت تک نفره و بداهه نوازی داشتم؛ چون تماشاگران در سالن حضور داشتند، خلائی احساس نمی‌کردم، ولی در این اجرا به علت اینکه تنها خودم بودم، بار روانی خیلی بیشتری برایم ایجاد شد.
این هنرمند درباره علت سخت بودن کنسرت آنلاین توضیح می‌دهد: خالی بودن سالن به این صورت بود که گویا انرژی تنها در مسیر رفت بود. به طور کلی این اجرا به علت جای خالی تماشاگران یکی از سخت‌ترین کنسرت‌های من به لحاظ احساسی بود.«آیا می‌توان گفت که یکی از دلایل سخت بودن این کنسرت برای شما، تک نفره بودن اجرا بوده است؟ زیرا گاهی در اجراهای گروهی آنلاین انتقال انرژی حداقل در بین نوازندگان صورت می‌گیرد و خلا نبود مخاطب را تا حدی پر می‌کنند!»
علی آبادی تصریح می‌کند: بله با این امر موافق هستم. دو سال گذشته هم که اجرایی به صورت تک نفره و بداهه نوازی داشتم؛ چون تماشاگران در سالن حضور داشتند، خلائی احساس نمی‌کردم، ولی در این اجرا به علت اینکه تنها خودم بودم، بار روانی خیلی بیشتری برایم ایجاد شد.
چرا بداهه نوازی و اجراهای تک نفره؟
همچنین از او سوال می‌کنیم که چرا کلیه اجراهایش را به صورت تک نفره و بداهه نوازی به روی صحنه می‌برد؟ اظهار می‌کند: از سال ۸۸ که در مقابل ۲۰۰۰ نفر کنسرت بداهه نوازی تنبور و دف را در کاخ سعدآباد به روی صحنه بردیم، گویی جرقه داستان بداهه نوازی در ذهن من خورد و به این نتیجه رسیدم که شاید توانایی خلق در لحظه را داشته باشم. البته این مسئله پس از اجرا در کاخ سعدآباد برای دو سال متوقف شد، تا زمانی که یک کنسرت دو نوازی تنبور و کوبه‌ای در سالن رودکی داشتم که با استقبال مخاطبان رو به رو شد. پس از حضور در این اجرا به این نتیجه رسیدم که شاید در این نوع از اجرا‌ها که به صورت بداهه نوازی برگزار می‌شوند بتوانم موفق‌تر از کنسرت‌های گروهی و ارکسترال عمل کنم.
این نوازنده ادامه می‌دهد: در همین راستا برای مدتی اجرا‌هایی دو نوازی به صورت ترکیب تنبور و عود، تنبور و کوبه‌ای، تنبور و کمانچه و ... برگزار می‌کردم. این اتفاق به نقطه‌ای رسید که به آن علاقه‌مند شدم و خود را در این جریان می‌دیدم تا حدی که گاهی خودم بیشتر از تماشاچی‌ها از اجرا لذت می‌بردم. این جریان ادامه داشت تا جایی که در سال ۹۷ تصمیم گرفتم از اجرای دو نفره کار را سخت‌تر کنم و به اجراهای تک نفره بپردازم و این کار را کردم. در این اجرا‌ها برگه‌هایی به مخاطبان می‌دادم و از آن‌ها می‌خواستم که احساس خود را برای من بنویسند. خیلی از آن نامه‌ها را هنوز دارم که پر از انرژی و حال و هوای خوب هستند؛ به عنوان مثال فردای یکی از اجراهایم سه خانم نامه‌ای به بنیاد رودکی فرستاده بودند که در آن نوشته بودند ماشین خود را در پارکینگ بنیاد جا گذاشته و پیاده تا خانه رفته بودند.
علی آبادی تصریح می‌کند: برگزاری کنسرت‌های ۱۰ سال اخیر، بازخوردهایی که از مردم گرفته‌ام و حس و حالی که آن‌ها از بعد اجرا به صورت مکتوب به دستم رسانده‌اند، به من کمک کرد که در این اجرا بدانم چه باید انجام دهم. موسیقی ما، سطحی یا عامه پسند نیست بلکه جدی است. این موسیقی اگر به درستی اجرا شود می‌تواند روی آن‌ها تأثیرگذار باشد. بار‌ها پیش آمده افرادی که در کنسرت‌هایم حضور پیدا کرده‌اند اصلا این نوع از موسیقی را نمی‌شناختند، ولی با آن ارتباط برقرار می‌کردند. مثلا دو سال گذشته دو نفر که ایرانی نبودند در کنسرتم حضور داشتند و بعد از اجرا به من گفتند که پس از لمس جریان انرژی که در سالن بود ناخودآگاه اشک می‌ریختند، بدون اینکه حتی بدانند سازی که نواخته می‌شود چیست.
این نوازنده ادامه می‌دهد: در همین راستا برای مدتی اجرا‌هایی دو نوازی به صورت ترکیب تنبور و عود، تنبور و کوبه‌ای، تنبور و کمانچه و ... برگزار می‌کردم. این اتفاق به نقطه‌ای رسید که به آن علاقه‌مند شدم و خود را در این جریان می‌دیدم تا حدی که گاهی خودم بیشتر از تماشاچی‌ها از اجرا لذت می‌بردم. این جریان ادامه داشت تا جایی که در سال ۹۷ تصمیم گرفتم از اجرای دو نفره کار را سخت‌تر کنم و به اجراهای تک نفره بپردازم و این کار را کردم. در این اجرا‌ها برگه‌هایی به مخاطبان می‌دادم و از آن‌ها می‌خواستم که احساس خود را برای من بنویسند. خیلی از آن نامه‌ها را هنوز دارم که پر از انرژی و حال و هوای خوب هستند؛ به عنوان مثال فردای یکی از اجراهایم سه خانم نامه‌ای به بنیاد رودکی فرستاده بودند که در آن نوشته بودند ماشین خود را در پارکینگ بنیاد جا گذاشته و پیاده تا خانه رفته بودند.
علی آبادی تصریح می‌کند: برگزاری کنسرت‌های ۱۰ سال اخیر، بازخوردهایی که از مردم گرفته‌ام و حس و حالی که آن‌ها از بعد اجرا به صورت مکتوب به دستم رسانده‌اند، به من کمک کرد که در این اجرا بدانم چه باید انجام دهم. موسیقی ما، سطحی یا عامه پسند نیست بلکه جدی است. این موسیقی اگر به درستی اجرا شود می‌تواند روی آن‌ها تأثیرگذار باشد. بار‌ها پیش آمده افرادی که در کنسرت‌هایم حضور پیدا کرده‌اند اصلا این نوع از موسیقی را نمی‌شناختند، ولی با آن ارتباط برقرار می‌کردند. مثلا دو سال گذشته دو نفر که ایرانی نبودند در کنسرتم حضور داشتند و بعد از اجرا به من گفتند که پس از لمس جریان انرژی که در سالن بود ناخودآگاه اشک می‌ریختند، بدون اینکه حتی بدانند سازی که نواخته می‌شود چیست.
ارسال نظرات
تازه ها