۱۵ مرداد ۱۴۰۰ - ۲۰:۰۰

خاطره خواندنی عباس معروفی از حجت الاسلام سیدابراهیم رئیسی

عباس معروفی یکی از نویسندگان مشهور کشور و مدیر مجله ادبی گردون است که در نخستین سال‌های دهه ۷۰ توقیف آن بازتاب فراوانی در محافل داخلی و خارجی داشت. نوشتار زیر بخشی از گفت‌وگوی او با نشریه ادبی الفبا در شرح ماجرای دیدار او با سیدابراهیم رئیسی است.
کد خبر: ۴۲۷۵۹
تعداد نظرات: ۸ نظر
عباس معروفی حجت الاسلام رئیسی
«سرانجام روز ۱۹ آذر ۱۳۷۰، بازجویم حکم توقیف موقت گردون را به دستم داد. از آنجا مستقیماً به اداره مطبوعات ارشاد رفتم و آقای مدیر کل گفت که کاری از دستش ساخته نیست. بعد به شرکت تعاونی مطبوعات رفتم و برای اولین بار با محسن سازگارا، مدیرعامل شرکت تعاونی مطبوعات آشنا شدم. او آن روز خیلی با من حرف زد و گفت که باید تلاش کنیم تا این حکم را بشکنیم. از یک سو او می‌دوید، از سویی حمید مصدق و از سوی دیگر خودم. یکی از غم‌انگیزترین دوره‌های زندگی من همین ۱۸ ماه تعطیلی گردون بود که همه رفت‌وآمدها، تلفن‌ها و ارتباط‌هایم قطع شد. یکباره احساس کردم چقدر تنها شده‌ام. نمی‌دانستم چه خاکی به سرم بریزم. تنها سیمین بهبهانی هر روز به من تلفن می‌زد و دلداری‌ام می‌داد. نامه‌نگاری، ملاقات، دیدار و گفتگو هیچ‌کدام فایده‌ای نداشت تا اینکه قاضی پرونده‌ام در دادستانی انقلاب حکم مرا اعلام کرد: «اعدام».
فروشکستم. حالا جز نگرانی از حکم اعدامی که قاضی‌ام داده بود، وزارت ارشاد هم کن‌فیکون شده بود. خاتمی رفته بود. در همان زمان داشتم رمان «سال بلوا» را می‌نوشتم و این جمله جایی خودنمایی می‌کرد: «ما ملت انتظاریم!» و در انتظار سرنوشت گردون می‌سوختم. حکم اعدام را برداشتم و به طرف سازگارا راه افتادم. چند روز بعد او به من خبر داد که روز‌های سه‌شنبه حجت‌الاسلام ابراهیم رئیسی، دادستان انقلاب، بار عام دارد و قرار شد که من از ساعت شش صبح سه‌شنبه آنجا باشم. این سه‌شنبه رفتن‌ها، چهار بار طول کشید و نوبت به من نرسید، بار پنجم، ساعت ۱۲ من توانستم آقای رئیسی را ببینم. در هر دیدار پنج نفر می‌توانستند به ترتیب شماره، وارد اتاق دادستان انقلاب شوند. نفر اول که آخوند پیری بود، به دادستان جوان و خوش‌تیپ انقلاب گفت اگر اجازه داشته باشد، بماند و به عنوان آخرین نفر با او خصوصی حرف بزند، اما رئیسی قبول نکرد. گفت: بفرمائید! خودم را معرفی کردم، رئیسی کمی نگاهم کرد،
با لبخند گفت: «همون عباس معروفی معروف؟»
«بله همون کرکس شاهنشاهی! همون غول بی شاخ و دم که هر روز کیهان می‌نویسه»
«شما بمونید. نفر بعدی؟»
سه نفر بعدی هم مطلبشان را گفتند و رفتند. دادستان انقلاب گفت: «خب آقای معروفی، چه می‌کنید؟»
«رمان می‌نویسم، کتاب چاپ می‌کنم، ادیتوری می‌کنم، هر کار که بشه، چون دفترم بازه، اما شما انتشار گردون رو توقیف کردین.»
«خب فکر می‌کنی چرا توقیف شده؟»
«همکاران شما از من می‌پرسن چه جوری و با چه پولی این مجله رنگارنگ را منتشر می‌کنم؟»
«این سوال من هم هست.»
«مجله روی پای خودش ایستاده، ۲۲ هزار تیراژ داره.»
«چند سالته؟»
«سی‌وسه.»
«این چیز‌هایی که درباره شما در روزنامه‌ها می‌نویسن، من فکر کردم بالای ۶۰ سال رو داری.»
آن‌وقت در کامپیوتر پرونده‌ام را نگاه کرد وگفت: «عجیبه! خیلی عجیبه! لک توی پرونده‌ات نیست.»
گفتم: «می‌دونم. من حتی سمپات کسی یا چیزی نبوده‌ام.»
با حیرت خیره‌ام شد: «حتی خانم‌بازی هم نکرده‌ای؟»
گفتم: «نه! من زن و سه تا دختر دارم.»
به پشتی صندلی‌اش تکیه داد با لبخند نگاهم کرد. یک لحظه فکر کردم عجب آخوند خوش‌سیما و خوش‌تیپی است.
گفت: «پریشب در قم منزل یکی از علما، آقای فاضل میبدی بودم. قسمتی از کتاب «سمفونی مردگان» شما را خوندم. می‌خواستم ازش بگیرم، دیدم براش امضا کردی. بهم نداد. دلم می‌خواد بخونمش.»
اتفاقاً نسخه‌ای از چاپ سوم رمان در کیفم بود. گذاشتم روی میز. دست به جیب برد که پولش را بپردازد.
گفتم: «قابلی نداره.»
گفت: «نه این میز، میز خطرناکیه. میز قضا و قدر!» و خندید: «باید پولشو بپردازم، شما هم باید بگیری.» ۳۰۰ تومان را روی میز گذاشت و گفت: «تعجب می‌کنم! چرا این قدر راجع به شما بد می‌نویسن؟امکانش هست فوری کلیه گردون‌ها رو به من برسونید تا شخصاً مطالعه کنم و تصمیم بگیرم؟»
گفتم: «با کمال میل. فردا براتون میارم.»
گفت: «نه! فردادیره. همین حالا!»
و تلفن روی میزش را طرف من گذاشت: «زنگ بزن بیارن فوری!»
و بعد خواست که ناهار بمانم. تشکر کردم، یک دوره گردون از شماره ۱ تا ۲۰ را به دستش دادم و خداحافظی کردم. حدود یک هفته بعد، پرونده من از دادستانی انقلاب «عدم صلاحیت» خورد و به دادگستری ارجاع داده شد. در این دوره که خاتمی هم در آخرین روز‌های وزارت ارشاد، هیأت‌منصفه را تشکیل داده بود، باعث شد گردون در دادگاه تبرئه شود. در تاریخ ۱۶۷ ساله مطبوعات ایران من نخستین مدیر مجله‌ای بودم که با حضور هیأت‌منصفه محاکمه و تبرئه شدم.
کیهان در تیتر اولش نوشت: «تشکیل هیات‌منصفه برای نجات یک مجله ضد انقلاب!»
ارسال نظرات
انتشار نظرات حاوی توهین، افترا و نوشته شده با حروف (فینگلیش) ممکن نیست.
نظرات مخاطبان
انتشار یافته: ۸
در انتظار بررسی: ۰
ناشناس
|
Poland
|
۰۹:۲۰ - ۱۴۰۰/۰۵/۱۶
این خاطره بیش از آنکه بر ارج رئیسی بیفزاید سندی است بر محکومیت دستگاه قضایی که قاضیی حکم اعدام میدهد و دیگری تبرئه خدا میداند چه جانهایی به خاطر پارتی نداشتن به ناحق گرفته شده
علیرضا
عالی گفتی برادر عالییییی
ناشناس
اگر,واقعا مطلب همین بوده باشه که گفتی . شانس اوردی رفتی و شانس اوردی تونستی تو بری و شانس اوردی رییسی ازت خوشش اومد. وگرنه الان قطعه... بهشت زهرا بودی. دیدی چقدر شانس و نه قانون مهمه ؟!
سارا
|
Iran (Islamic Republic of)
|
۰۹:۲۴ - ۱۴۰۰/۰۵/۱۶
رییسی اقاس
ناشناس
|
Iran (Islamic Republic of)
|
۱۰:۰۳ - ۱۴۰۰/۰۵/۱۶
تا حالا کسی بخاطر کار فرهنگی اعدام نشده ولی واقعا برخی نشریات کارشان مجرمانه است و با تهمت و دروغ و شایعه کشور را بهم می ریزند و جوانان مردم را به کشتن میدهند.
ناشناس
|
Iran (Islamic Republic of)
|
۱۳:۴۶ - ۱۴۰۰/۰۵/۱۶
وقتی عادل و صالح باشی چپ و راست نداره هرکسی با وجدان باشه از خوبیت تعریف میکنه
و البته واقعا اینهارو ادم باید ببینه تا ابعاد کار بزرگ تحول سیستم قضایی مشخص بشه
فیاض
|
Iran (Islamic Republic of)
|
۲۲:۵۹ - ۱۴۰۰/۰۵/۱۶
رئیسی ، به امید خدا رجائی دوم خواهد بود ، امید ما بعد از خدا ...
رضا
|
Iran (Islamic Republic of)
|
۱۰:۴۸ - ۱۴۰۰/۰۵/۱۷
قطره ای از عدالت علوی در رفتار سید بزرگوار
گزارش خطا
تازه ها