خاطره متفاوت رضا کیانیان از دیدار با مراجع

رضا کیانیان بازیگر سینما و تلویزیون در گفت‌وگوی تلفنی با برنامه رادیویی «پرانتزباز» درباره ضرورت بازنگری در مدیریت فرهنگی کشور گفت: ما به عنوان هنرمند همیشه سیاست‌های کلی یعنی قانون را پذیرفته‌ایم و رعایت کرد‌ه‌ایم. ولی این که نظارت‌های فراقانونی وجود دارد و توسط شورا‌هایی انجام می‌شود که نظر شخصی‌شان را ملاک قرار می‌دهند، کار درستی نیست.
وی افزود: حاکمیت خط قرمز‌هایی دارد؛ همان‌هایی که از قبل نوشته شده است و به صورت قانون در آمده و ما باید به عنوان هنرمند ـ مثل هر شغل دیگری ـ از خط قرمز‌ها عبور نکنیم، همین‌طور که تا حالا عبور نکرده‌ایم. اما با وجود شورا‌های نظارتی، پای سلیقه شخصی و گروهی به میان می‌آید، یک فیلمی را یک نفر توقیف می‌کند، او می‌رود و نفر دیگر رفع توقیف می‌کند.
این بازیگر گفت: اکنون ارتباط سینما و تئاتر با حاکمیت یک ارتباط ناکامل است. چون اگر سینما، تئاتر و موسیقی با سرمایه خصوصی فعالیت می‌کند، پس نظارت دولتی یعنی چه؟ بله، نظارت حاکمیتی در حد نظارت بر اجرای قانون معنی می‌دهد، یعنی وزارت ارشاد کافی است، ولی حضور شورا‌ها ضرورتی ندارد.

کیانیان با گلایه از عملکرد کمیسیون فرهنگی مجلس شورای اسلامی که تصور اشتباهی از فرهنگ و هنر دارد، گفت: اعضای کمیسیون فرهنگی در ذهنشان فرهنگ را تبلیغات سنتی تصور می‌کنند؛ مثل منبر و مداحی. در همین مورد با چند نفر از آیات عظام حرف زدم و واکنش مثبت هم گرفتم. به آ‌ن‌ها گفتم من هم منبر می‌روم و چند میلیون نفر پای منبر من می‌نشینند! با تعجب پرسیدند چندین میلیون نفر؟ مگر کجا منبر می‌روید؟ جواب دادم در سینما و تلویزیون و تئاتر. منبر شما سنتی، ولی منبر من مدرن است. وقتی سریالی بازی می‌کنم، اعضای بیت شما هم پای منبر من می‌نشینند.
این هنرمند با انتقاد از شیوه مصرف بودجه‌های فرهنگی گفت: باید ما را به رسمیت بشناسند و وقتی یک فیلم یا سریال پخش می‌شود، بدانند که تبلیغ بدی‌ها نیست و بلکه تبلیغ خوبی‌ها، نیکی‌ها و تمام مسائلی است که باید گفته شود. این وظیفه خانه سینما و ارگان‌های صنفی ماست که این نگرش را ترمیم و بازسازی کنند. ما قوانین را می‌دانیم و طبق آن رفتار می‌کنیم. ما باید ثابت کنیم هستیم و آدم‌های خوبی هم هستیم. مستقل بودن را انتخاب کنیم و حقمان را طلب کنیم، نه اینکه درخواست کنیم.
کیانیان در پایان گفت: از دوران دبیرستان وقتی حرف از تئاتر که می‌شد، می‌گفتند حمایت دولتی نداریم. اکنون ۷۰ ساله شده‌ام و هنوز همین ماجرا ادامه دارد.