صبحی دیگر شروع شد

+بُهت زده به من خیره شد. چیزی که شنیده بود رو باور نمی‌کرد.. آب دهنش رو به زحمت قورت داد. انگار برای حرف زدن عجله داشته باشه با دست، عینکش رو کمی عقب داد و گفت:
_ «این رو جدی نمی‌گی نه؟»
+ «هیچ‌وقت به این قاطعیت در مورد کسی حرف نزدم.»
روش رو برگردوند، سعی کرد خودش رو بی‌تفاوت نشون بده، کوله‌اش رو مرتب کرد و ازم دور شد. نگاهم به امتداد خیابون بود که دوباره برگشت، یه نفس عمیق کشید، دستش رو توی سینه‌اش جمع کرد و گفت:
_ «چطور می‌تونی همچین حرفی بزنی؟» 

روزی خودم را
به کوچه‌باغ ِ یادت‌
می‌آورم
آنجا که از آن
ساده گذشتی
از من

اولین بار اتفاقى در یک جمع دوستانه دیدمش تمامِ هوش از سَرَم پریده بود صحبت که میکرد، محوِ چشمانش بودم تا کلامَش!خداخدا میکردم اتفاقى که سال‌ها منتظرش بودم "او" باشد که برایم افتاده...از خودش گفت و از خودم گفتم...از شلوغى اش گفت و از تنهایى ام...برایم قانون گذاشت.قرار بر این شد که دوستىِ مان"معمولى" باشد بدونِ کوچکترین احساسى!هروقت گوشِ شنوا خواستیم، باشیم براىِ یکدیگر...هربار که میدیدمَش از یارى برایم میگفت که میخواستم سر به تَنَش نباشد!میگفت: دعا کن کمى بیشتر کنارم باشد...کمى قَدرَم را بداند...کمى برایم وقت بگذارد...دعا روىِ زبانم بود ودر دلم خدا خدا میکردم اجابت نشود!
من عاشق او بودم و او در فکر دیگرى...محال‌ترین اتفاق ممکن بود.میدانید.تهِ همه ى دوستى هاى معمولى.بالاخره یک روزیک جاختم میشود به احساس و این تناقض دارد با قانونَش"دوستِ معمولى" کلاهى ست شرعى که سرِ رابطه هایمان میگذاریم

---

بشنوید 
دوستی معمولی نوشته: قاضی نظام. اجرا: بهنام وادیتور : ازادگان