به گزارش تابناک جوان ، "آرزوی او این بود که سر و جان خود را تقدیم کند. تا خداوند بتواند به او کمک کند تا در زندگی بعدی به عنوان یک موجود روحانی بالاتر تجسم یابد. "
راهب بودایی در تایلند امیدوار بود که به عنوان یک موجود معنوی عالی‌تر دوباره تجسم یابد. بنابراین، او گیوتینی آماده ساخت و سر خود را از بدن جدا کرد.
راهب سرشناس تاماکورن وانگپراچا، به مدت ۵ سال با دقت برنامه‌ریزی خودکوشی خود را انجام داد. وی در شصت و هشتمین سالگرد تولد خود گیوتین خود در کنار مجسمه بودایی ایندرا، که خدایی را نشان می‌دهد که سر خود را در دست دارد، سر خود از بدن جدا کرد.
برادرزاده وانگپراچا آقای بونرود، بیان کرد: جدا کردن سر او از بدن، روشی تحسین برانگیز در مکتب بودا بود. وی در ۱۵ آوریل در معبد وات فو هین، واقع در استان نونگ بوآ لامفو، در شمال شرقی تایلند، بدن و سر بریده دایی خود را کشف کرد.
راهب نامه‌ای را در مورد اقدامات قبل از مرگ خود با سنگ مرمر نوشت.
بونرود در ادامه توضیح داد: "آرزوی او این بود که سر و جان خود را تقدیم خداوند کند؛ بنابراین خداوند می‌تواند به او کمک کند تا در زندگی بعدی به عنوان یک روحانی با درجه‌ای بالاتر از بدن زمینی خود تجسم یابد. "
مکتب بودایی بر ایده تولد دوباره تأکید دارد، یعنی اینکه پس از مرگ یک نفر در این زندگی می‌میرد و دیگری در زندگی بعدی متولد می‌شود.
وانگپراچا تعالیم بودایی را به خوبی می‌شناخت. وی ۱۱ سال به عنوان یک راهب بودایی در معبد تایلند خدمت کرده بود. اخیراً، وی برنامه‌های خود برای ترک سمت راهب و رسیدن به رستگاری به دیگر راهبان گفته بود. اما او هرگز به برنامه‌های خود برای قطع سر و یا اینکه چطور برای این کار گیوتین ساخته بود اشاره نکرد.

 

چنین عملی در بین بودایی‌ها نادر است. وانگپراچا اقدامات خود را با پیروی از یک اصل بودایی به نام "شایستگی رستگاری" توجیه کرد. این بیان می‌کند که قربانی کردن خود می‌تواند در زندگی پس از مرگ برای وی خوش شانسی بیاورد.
دیگر راهبان بودایی نیز با انجام مراسم قربانی خود در تاریخ معاصر خبرساز شده‌اند. زنده سوزاندن خود توسط راهبان بودایی به عنوان ابزاری سیاسی مورد استفاده قرار می‌گرفت. راهب کوانگ دوک معروف، در اعتراض به جنگ ویتنام در سال ۱۹۶۳ در سایگون خود را زنده زنده سوزاند.
با این وجود خودسوزی متفاوت از کاری است که وانگپراچا انجام داد. به آتش کشیدن خود شخص با اعتراض سیاسی خصوصاً در سال‌های اخیر گره خورده است. بریدن سر توسط وانگپراچا ماهیت مذهبی‌تری داشت و متمرکز بر ایده تناسخ و خشنود کردن بودا بود.
با این حال، برای بیشتر بودایی‌ها، کسب لیاقت می‌تواند با صدقه دادن یا دعا حاصل شود. کار‌های خوب مانند این منجر به اعمال خوب می‌شود، بودایی‌ها معتقدند که از این اعمال برای زندگی پس از مرگ سود می‌برند.
با این حال، بسیاری از کسانی که وانگپراچا را می‌شناختند مراسم قربانی وی را تحسین کردند. پس از بررسی جسد وی توسط پلیس، حدود ۳۰۰ نفر برای ادای احترام و آماده‌سازی جنازه راهب برای دفن به معبد وات فو هین، آمدند.
یو، یکی از پیروان او بیان کرد: "او هدف خود را برآورده کرد و به رستگاری رسید. "
ستایشگران وانگپراچا جسد راهب را در یک تابوت و سر او را در تابوت دیگری قرار دادند. سپس، هر دو تابوت را در جنگلی نزدیک سوزاندند.

 

اما سازمان‌های بودایی اعلام کرده‌اند که این عمل وانگپراچا را نمی‌پذیرند.
سخنگوی دفتر ملی بودایی، سیبوگون کائونگام، اقدامات وانگپراچا را امری خصوصی خواند، زیرا وانگپراچا پیش از مرگ راهب بودن خود را ترک کرده بود.
با این حال، کائونگام ادامه داد که آیین‌هایی مانند بریدن سر خود، در کنار جادوی سیاه و جادو‌ها با آموزه‌های بودایی مغایرت دارد. باید از چنین روش‌هایی خودداری شود. کائونگام گفت که مقامات مذهبی دولت در تایلند تلاشی برای توزیع مجدد آموزه‌های صحیح بودایی خواهند کرد.
کائونگام اظهار داشت: "مدیران معبد و رهبران معبد باید شیوه‌های خود را بررسی کرده و از راهبان دیگر در معابد خود مراقبت کنند. این حادثه نشان دهنده غفلت آن‌ها از انجام آموزه‌های صحیح است. "
دفتر ملی مکتب بودا اصرار داشت که بودایی‌ها می‌توانند رستگاری را از راه‌های دیگر بدست آورند. به عنوان مثال، بودایی‌ها می‌توانند صدقه بدهند و یا پرندگان اسیر را آزاد کنند.
آنچه سازمان‌های بودایی می‌خواهند روشنگری کنند این است که هر کسی که به دنبال رستگاری است نباید به عمل افراطی که وانگپراچا انجام داد، دست بزند. برای دستیابی به اعمال شایسته و داشتن زندگی پس از مرگ خوب لازم نیست سر خود را از بدن جدا کنید.
کائونگام در انتها افزود: "ما باید از تکرار چنین حوادث ناخوشایندی جلوگیری کنیم. "