نامه پرویز پرستویی به رئیس جمهور درباره چه بود؟

پرویز پرستویی با انتشار نامه ای انتقادی خطاب به حسن روحانی، از شرایط کنونی جامعه در ماه های آخر ریاست جمهوری گفت.

 

برای اثبات این حرفها در این روزهای آخر ریاستتان یک سفر همراه ما میهمان باشید، با لباس شخصی، شک ندارم که اصلا شمارا نمی شناسند، چرا؟ چون برق ندارند که تلویزیون داشته باشند. بیایید و از نزدیک ببینید که چه کارهایی می توانستید بکنید و نکردید ویا بگوشتان نرسیده...

 «جناب آقای رئیس جمهور
دیگه ماه های آخر ریاست شماست
در این حدود ۸ سال هرچه کردید و نکردید برهمه ملت ایران روشن و شفاف است. اما با قاطعیت میتوانم بگویم که دو کار را نکردید.

یک: برای مردم فقیر و نیازمند در حاشیه شهرهای تهران و استان هاو کشورمان هیچ کاری نکردید.

این را با سند و استدلال می‌گویم، در این یکساله شیوع کرونا که همیشه در هیئت دولت با فاصله و رعایت پروتکل ها می نشینید و برنامه های آنلاین می گذارید، بنده و گروهمان ، قهرمانان یا بهتر بگویم پهلوانان کشور و جهان با کمک های مردمی سفرهای دوره ای گذاشته ایم .

برای توزیع ارزاق، ساختن درمانگاه ،ساختن خانه برای کپرنشینان، ساختن مدرسه ،پروتز برای دست های قطع شده توسط گاندوها...

ازخراسان جنوبی و شمالی و سیستان و بلوچستان واستان گلستان و مازندران و گیلان و کردستان و خوزستان و دزفول آذربایجان و میشه گفت کل کشور را دور زدیم و میزنیم.

آنچه مشاهده کردیم، فقر مطلق ،بی خانمانی و بیکاری ،بی آبی ،بی هویتی (فاقدشناسنامه،کارت ملی،یارانه)نداشتن مسکن،درمانگاه ،مدرسه وتغذیه بیداد میکند.

برای اثبات این حرفها در این روزهای آخر ریاستتان یک سفر همراه ما میهمان باشید ،با لباس شخصی ،شک ندارم که اصلا شمارا نمی شناسند، چرا؟ چون برق ندارند که تلویزیون داشته باشند. بیایید و از نزدیک ببینید که چه کارهایی میتوانستید بکنید و نکردید ویا بگوشتان نرسیده...

دو: در این دو دوره یک بار سراغ هنرمندان که اکثرا نقش مهمی در انتخاب شما داشتند را نگرفتید. و در این سال‌ها بخاطر حمایت ازشما مدام مورد شماتت قرارگرفتند! یکسال است سینما ها و تئاتر ها بخاطر کرونای لعنتی تعطیل است.
آیا میدانید که اهالی هنرمندان نجیب این کشور چگونه روزگار می گذرانند؟ بعید میدانم. هنرمندان کسانی نیستند که برای نیازشان بتوانند دست به طرف کسی دراز کنند.

من خوب میدانم که اکثر هنرمندان تئاتر و سینما روزگار تلخ و سختی را می گذرانند،اکثرا فاقد مسکن هستند و لنگ اجاره خانه و سفره های خالی و صورت خود را با سیلی سرخ نگه می‌دارند، که البته اینروزها با سیلی هم نمی‌شود صورت را سرخ نگه داشت !چرا؟چون خونی زیر پوست نیست که سرخ شود.

بیایید یک سفر دوره ای در این روزهای آخر که مسئولیت دارید باهم به جاهایی که عرض کردم داشته باشیم . بیایید سری به اهالی فرهنگ و هنر بزنید دیگر این فرصت پیش نخواهد آمد .

اینها که گفتم از درد بود و اطلاع رسانی میدانم که نمی‌دانید. و یا نشنیده اید .بیایید ببینید که چقدر مردم خوب و شریف و دوست داشتنی داریم .

بیایید با رعایت پروتکل ها
بیایید و نگران نباشید ،شما را نمی شناسند»