پرواز از قفس

درست میشنوی این صدای قرآن است
و نعش خسته ی من روی دوش مردان است*

رسیده موقع پرواز از این قفس، که جهان
برای عاشق تنها همیشه زندان است

بهار عاشقی ما خزان شد و حالا
پس از بهار و خزان نوبت زمستان است

تو را به دست که بسپارمت پس از رفتن؟
اگرچه می روم اما دلم پریشان است

در این دقایق آخر بیا سکوت کنیم
و گرنه حرف برای زدن فراوان است

خوشا به حال کسی که به سمت عشق نرفت
که رفتن و نرسیدن غمش دو چندان است

به خط عشق نویسید بر مزارم «آه»
که جانگداز ترین واژه آهِ انسان است


*حسن مطلع غزل از آقای امیر حسین اثنی عشری است

حمیدرضا یوسفی‌فر-24 ساله-اصفهان

بیشتر بخوانید:

کرم هایی که توی سرم می خزند