انتقام سخت (لحظه شهادت حاج قاسم سلیمانی)

 

 

سلام حاج قاسم سلیمانی، ای اسوه، ‌ای جوانمرد و‌ ای قهرمان تمام داستان‌های واقعی، که دنیا آن‌ها را بر تاریخ وجودش نوشته و رهبر ملتی، این گونه از تو در نمازش می‌گوید و می‌گرید و مردمی که عاشقانه با چشمانی که خون می‌گرید از نبود تو این طور اقیانوسی برپا کرده اند که دنیا تا بحال به خود ندیده؛ اقیانوسی پر از موج‌هایی از جنس انتقام و از غیرت و بزرگی تو سردار؛ اقیانوسی که قرار است ریشه ظلم و ستم را برکند.

شبی که تو به شهادت رسیدی و فردایش در تمام دنیا برای تو عزاداری می‌کردند سهم من فقط قاب شیشه‌ای از اینهمه بزرگی و شکوه بود و بغض‌هایی که هر لحظه امانم را میبرید، مخصوصا وقتی چشمانم به عکس سردار دل‌هایی می‌افتاد که برای امنیت جان من سنگ تمام گذاشت، چه از هشت سال دفاع مقدس و چه همین سال‌های جنگ با وحشی‌ترین گروه تروریستی دنیا (داعش)، برای امنیت جان من، جان فشانی کرد و به شهادت رسید؛ یک سالگی شهادتت مبارک سردار 
سردار احساس می‌کنم، هم من و هم تمام مردم ایران و مخصوصا رهبرمان تنها شدیم، خیلی خیلی تنها، اما محکم و هوشیار شدیم در برابر آمریکایی که فکر می‌کند قوی و قدرتمند است، اما در رویا و خیال

انگار تمام دیوار‌های دنیا بر روی سرم آوار شد، اما من از تو، ‌ای اسوه قدرت و استواری، یاد گرفتم که پا برجا، محکم و قوی بمانم. در برابر تمام غم‌ها و غصه‌ها و هرچیز دیگری؛ شاید من تنها اینگونه نباشم، بلکه یک ایران با من هم عقیده باشند، اما افسوس که غم از دست دادن تو چیز دیگری بود و قلبم را در آتشی به بزرگی دنیا سوزاند، از همان یادداشتی که قبل از شهادتت نوشتی

 

 

یک سال گذشت و من هر وقت که به عکست نگاه میکنم دقیقا همان حس لحظه اطلاع از شهادتت را دارم و بی اراده، اشکی آشنا از گوشه چشمانم جاری می شود.