از بازی های آسیایی طلبکارم
سپیده توکلی متولد 11 اسفند 1367 است که در رشته دوومیدانی فعالیت می‌کند. این بانوی ورزشکار کشورمان رکورددار رشته‌های هفتگانه، پنجگانه و پرش ارتفاع است و به دختر پرنده ایران شهرت دارد. باثبات ترین دوندده زن ایران در تمام این سالها که به رغم همه ناملایمات و مشکلات خسته نشده و هنوز ادامه می دهد و به مدال چنگ می زند. گویی این مخالفت ها و مشکلات رو را برای رسیدن به هدفش و موفقیت های بیشتر مصمم تر می کند.
سپیده توکلی در یک گفتگوی تفصیلی درباره همه چیز صحبت کرد؛ از دوومیدانی گرفته تا اهداف و برنامه‌هایش البته مسیر دشوار پیش رو و مخالفت ها و ناملایمات.
گفت‌وگویی را با این ورزشکار انجام دادیم که در زیر می‌خوانید:
فارس: به دختر پرنده ایران هستی، چه کسی این لقب را به شما داده و چه زمانی؟
اینکه چه کسی دقیقا این لقب را به من داده نمی‌دانم، شاید خبرنگاران بوده‌اند. من چون پرش ارتفاع کار می‌کردم و در بازیهای آسیایی 2014 اینچئون رکورد پرش ارتفاع ایران را زدم از آن زمان این لقب مطرح شد.
فارس: قبلا این لقب به کسی داده شده بود؟
خیر فکر نمی‌کنم. فقط این لقب را درباره من مطرح کرده‌اند.
فارس: مدالهای زیادی در مسابقات مختلف کسب کرده‌ای، بهترین مدال مربوط به چه سالی و چه مسابقاتی بود؟
بهترین مدالی که کسب کردم مربوط به سال 2018 بود که در مسابقات داخل سالن آسیا موفق شدم در یک مسابقه یک طلا و یک نقره بگیرم و 2 رکوردشکنی هم داشته باشم. مدال طلای پنجگانه و مدال نقره پرش ارتفاع را در این دوره از مسابقات به دست آوردم. تنها ایرانی بودم که در بخش مردان و زنان در این مسابقات 2 مدال گرفتم.
فارس: چطور شد دوومیدانی و پرش ارتفاع را انتخاب کردی؟ چون قبلا والیبال را هم به طور حرفه‌ای دنبال می‌کردی...
من رشته‌های زیادی را کار کرده‌ام. در رشته والیبال 3 سال در سوپرلیگ بودم اما از بین والیبال، تکواندو و دوومیدانی تصمیم گرفتم دوومیدانی را ادامه دهم. والیبال یک رشته تیمی بود و من دوست داشتم ورزشی را دنبال کنم که انفرادی باشد. دوومیدانی چون رکوردی بود با خودم گفتم می‌توانم رکوردی را به ثبت برسانم که مدت‌ها به نام من بماند. در رشته والیبال ممکن است بهترین بازیکن را انتخاب کنند اما سال بعد ممکن است این عنوان به بازیکن دیگری داده شود. همین طور جلو برویم دیگر از قبلی‌ها اسمی باقی نمی‌ماند. دوومیدانی رکوردی است و تا زمانی کسی آن را رکورد را نزند، نام ما به عنوان رکورددار ایران ثبت می‌شود. این رشته با روحیات من سازگارتر بود. هر کاری می‌کردم روی دوش خودم بود و لازم نبود ببینم عملکرد دیگران به چه صورت است به همین دلیل تصمیم گرفتم دوومیدانی را ادامه دهم. تکواندو را هم دوست داشتم اما پدر و مادرم خیلی راضی نبودند.
فارس: به خاطر خشن بودن این رشته؟
می‌گفتند آسیب‌پذیری این رشته زیاد است.
فارس: اگر به عقب برگردی، دوباره دوومیدانی را انتخاب می‌کنی؟
100 درصد دوومیدانی را انتخاب می‌کنم اما راه و روشی که در این 13-14 سال داشتم راه متفاوتی را طی می‌کردم. گاهی اوقات به این فکر می‌کنم اگر تکواندو را انتخاب می‌کردم می‌توانستم مدالهای بیشتر و باارزش‌تری را بگیرم مثلا در مسابقات جهانی و یا المپیک.
فارس: به تغییر راه و روشت اشاره کردی، مثلا چه تغییراتی می‌دادی؟
شاید به گونه‌ای دیگر تصمیم می‌گرفتم مثلا اینکه دقیقا چه ماده‌ای تمرین کنم و اینکه در ایران تمرین کنم یا خودم مربی خارجی بگیرم. یکسری مشکلات هست و آن طور که باید و شاید به ما نمی‌رسیدند. یک دوره زمانی خیلی طولانی را طی کردیم تا به یک رکوردی برسیم. فکر می‌کنم اگر آن رسیدگی به من می‌شد یا خودم هزینه می‌کردم و در کشور دیگری تمرین می‌کردم شاید به جای اینکه الان به رکورد 1.84 برسم، 6 سال پیش به این رکورد می‌رسیدم. اگر به گذشته برگردم، بهتر می‌توانم پیشرفت کنم.
فارس: سال 96 با مربی‌ات ازدواج کردی، چقدر حضور همسرت برای طی کردن راه موفقیت به شما کمک کرده است؟
ایمان مربی تخصصی من نبود اما در بازه زمانی که مربی نداشتم به من کمک کرد، تمرین کنم. الان هم که مربی ندارم همسرم دوباره همین کار را می‌کند. ما سالها با هم هم تیمی بودیم و همدیگر را می‌شناختیم. اینکه من یک ازدواج ورزشی کردم و از جنس خودم است، اینکه غیر از ورزشی بودن هم رشته من است باعث شده تمام سختی‌هایی که طی کرده‌ام را به خوبی بداند و درک می‌کند. او خیلی به من کمک می‌کند. زمانی که خیلی خسته می‌شوم یا از هر جهت فشار روی من است کمک می‌کند آرام شوم. به نظر او در موفقیت من خیلی موثر بوده است.
فارس: با سختی‌های زیادی راهی بازیهای آسیایی 2018 جاکارتا شدی و دنبال طلبت از بازیهای آسیایی اینچئون بودی. به این طلبت رسیدی؟
در بازیهای آسیایی اینچئون در ماده هفتگانه شرکت کرده بودم. روز اول خیلی خوب طی شد و در همان مسابقات رکورد پرش ارتفاع ایران را زدم. روز دوم به خاطر شرایط جوی و بارندگی ماده پرش طول را خطا کردم و 3 پرشم را از دست دادم به همین دلیل نتوانستم امتیاز این ماده را کسب کنم. اگر این اتفاق نمی‌افتاد، 100 درصد مدال می‌گرفتم. برای جاکارتا خیلی تلاش کردم این مدال را جبران کنم. همه تمرکزم را روی پرش ارتفاع گذاشتم.
سال خوبی را شروع کردم؛ فروردین ماه یک متر و 81 پریدم. در اردیبهشت رکورد ایران را زدم و یک متر و 84 پریدم اما متاسفانه اواخر خرداد از ناحیه دیسک کمر آسیب دیدم. یک ماه تمام فقط فیزیوتراپی می‌کردم و می‌خوابیدم. حتی نمی‌توانستم بنشینم. این اتفاق سیستم تمرینی مرا بهم ریخت و بدنم افت کرد. خیلی سعی کردم دوباره برگردم به همین دلیل دوباره شروع کردم اما سختی‌های جلوی راهم بود چون بارها رکوردگیری و انتخابی گذاشتند و من نتوانستم به آنچه می‌خواهم برسم. به خاطر آسیب‌دیدگی که داشتم، فشار مضاعفی به من وارد شد و مربی‌ام با من اعزام نشد. از طرفی اعزام‌مان به این مسابقات مشخص نبود. همه اینها تاثیر زیادی روی ورزشکار می‌گذارد. اگر ورزشکار می‌خواهد در یک میدان بزرگ رقابت کند یک تیم باید حامی او باشد اما شرایط من طوری شده بود که گویی یک تیم به جای اینکه حامی من باشد، روبه‌روی من بود. شاید از نظر بدنی خیلی آماده بودم اما شرایط روحی که داشتم اجازه نداد به نتیجه دلخواه برسم.
فارس: طلبت هم ماند؟
متاسفانه بله.
فارس: برنامه‌ات برای سال 98 چیست؟
اردیبهشت ماه مسابقات آسیایی قطر را پیش رو داریم انتخابی آن از فروردین شروع می‌شود. امیدوارم در آنجا بهترین اتفاق بیفتد و بتوانم نتیجه‌ای را که می‌خواهم بگیرم.
فارس: اگر بخواهی بهترین و بدترین خاطره دوره ورزش را بگویی، چه خاطره‌ای است؟
بدترین خاطره‌ام مربوط به بازیهای آسیایی 2014 اینچئون است که مدالم خیلی راحت از دست رفت. در شرایطی که بدنم خیلی آماده بودم و خیلی خوب مسابقه داده بودم
نخستین مسابقه‌ای که در غرب آسیا به میزبانی سوریه برگزار شد، بهترین خاطره‌ام است. در این مسابقات پدر و مادرم حضور داشتند و من توانستم 2 مدال طلا بگیرم. اینکه در کشوری غریب نخستین مدال برون‌مرزی‌ام را می‌گرفتم برام خیلی شیرین بود. یکی از بهترین خاطراتم مربوط به مسابقات آسیایی داخل سالن است که با میزبانی ایران توانستم 2 مدال بگیرم آن در شرایطی که خانواده و دوستانم حضور داشتند.
فارس: سال 97 برایت چطور گذشت؟
در این سال تا شهریور درگیر بازیهای آسیایی بودم. خیلی تحت فشار بودم و سال سختی داشتم. همزمان با ورزش درس می‌خوانم و دفاع دکترایم را داشتم که آن هم سخت بود. در مجموع سال سخت و پرتلاشی داشتم اما نمی‌توانم بگویم بد بود.
فارس: چه رشته‌ای می‌خواندی؟
مدیریت ورزشی.
فارس: وقفه دو ساله در دوومیدانی داشتی...
سال 95 کمی بدنم افت کرد و اما سال 96 دوباره برگشتم.
فارس: چند سوال غیر ورزشی هم از شما بپرسیم... اگر بگویند شبیه کدام "سین" هفت سین هستید چه می‌گویی؟
سبزه. به خاطر شادابی و طراوت آن.
فارس: برای آشپزی وقت داری؟
وقت دارم اما خیلی آشپزی نمی‌کنم. اصلا آشپزی را دوست ندارم چون وقتی سر تمرین هستم به زور به خانه می‌رسم و نمی‌توانم آشپزی کنم. بیشتر با همسرم کارها را انجام می‌دهیم.
فارس: اهل فیلم و کتاب هستی؟
فیلم خیلی زیاد نگاه می‌کنم. کتاب هم در حد خواندن کتاب‌های درسی.
فارس: آخرین فیلمی که دیدی چه بود؟
گرین بوک. یکی از بهترین فیلم‌هایی بود که تا به حال دیده بودم.
فارس: اگر بخواهی یک کشور را از نزدیک ببینی و سفر کنی، کدام کشور را انتخاب می‌کنی؟
روسیه و شهر سن‌پترزبورگ.
فارس: پول چقدر برایت مهم است؟
برای من خیلی مهم نیست اما برای زندگی خیلی لازم است.
فارس: مسائل مالی یکی از دغدغه‌های ورزشکاران است...
بله ما همیشه این مشکل را داریم. در تمرینات ما همیشه مشکل مالی هست. یکسری رسیدگی‌هایی می‌خواهیم که فدراسیون هم به خاطر مشکلات مالی نمی‌تواند با آن کنار بیاید. البته ما همیشه تلاش‌مان را کرده‌ایم و خیلی به مسائل حاشیه‌ای کاری نداریم. 3 سال است حقوق ما قطع شده و هزینه‌ای هم بابت مکمل به ما پرداخت نمی‌شود.
فارس: باشگاهی چطور؟
بله من در تیم دانشگاه آزاد هستم که 4 سال است قهرمانیم. قراردادمان نسبت به دیگر تیم‌های دوومیدانی خیلی بالاست اما اگر بگوییم در کل خیلی بالاست نه اینطور نیست.
فارس: اگر قرار باشد شما به یک جزیره بروی و فقط بتوانی یک نفر را به خودت ببری، آن یک نفر کیست؟
همسرم.
فارس: اگر فرصت تصحیح یک اشتباه داشته باشی، کدام اشتباه را جبران می‌کنی؟
سوال سختی است. خیلی اشتباه ندارم (باخنده). شاید در روند رشد دوومیدانی باشد.
فارس: یک دعا بکن...
دعا می‌کنم همیشه همه پدر و مادرها سالم باشند و سایه‌شان بالای سر ما باشد.
فارس: صحبت پایانی؟
امیدوارم سال 98 برای همه مردم سال خوبی باشد. فشار از نظر اقتصادی روی مردم هست و امیدوارم این فشار کمتر شود تا همه با خوشی و راحت زندگی کنند.
فارس