سورپرایز روز پدر برای پزشک متخصص بخش کرونا

 

دکتر به‌سرعت لباس‌های آلوده را عوض می‌کند و بالباس‌های استریل سعی می‌کند به‌سرعت خودش را بر بالین بیمار بدحال برساند. از آنجایی‌که همیشه با دیدن بیمار بدحال همه جانش به درد می‌آید. عزمش را جزم کرده تا بتواند بیمار را از نظر روحی متعادل کند تا بقیه مراحل درمان را انجام دهد. همین‌که در آسانسور باز می‌شود. به‌یک‌باره نازنین جلوی در ظاهر می‌شود، همه آن‌ها که لحظه دیدن این صحنه را به انتظار نشسته‌اند اشک از چشم‌هایشان جاری می‌شود و صدای کف زدن‌های مکرر فضای سالن را پر می‌کند. اما پدر و دختر انگار یک‌لحظه دیگران را نمی‌بینند یکدل سیر یکدیگر را در آغوش می‌گیرند. دکتر نیک پور چنان چشمانش را برهم می‌فشرد تا همه عشق پدرانه‌اش را با در آغوش گرفتن نازنین به او ابراز کند؛ اما این نازنین است که اشک امانش نمی‌دهد پدر را از روی ماسک و لباس و عینک هزار بار بوسه‌باران می‌کند.

مراسم در حال برگزاری است و همه به دکتر تبریک می‌گویند. نازنین از پدر جدا نمی‌شود و دست او را محکم گرفته است. هرازگاهی زیر لب می‌گوید «بابا بریم خونه؟!»؛ اما وقتی پدر در چند جمله به او می‌گوید: «نازنین جان! تو نازنین منی درسته؟ اما خوب فکر کن همه بیمار‌ها که روی تخت خوابیده‌اند هم نازنین هستند. این را درک می‌کنی؟»

نازنین کمی سکوت می‌کند اشک‌هایش را پاک می‌کند و می‌گوید: «می‌فهمم بابا. تا هر وقتی‌که صلاح دونستید بمونید ما هم دوری شما را تحمل می‌کنیم.» نازنین حرف‌هایش که تمام می‌شود بازهم می‌زند زیر گریه. پرستار‌ها و دانشجو‌های دکتر که شاهد این ماجرا هستند بغضشان را فرو می‌دهند تا بیشتر از این آتش درد فراق پدر و دختر زبانه نکشد.

 

 

دکتر پدر معنوی ما است