شاخص
امید به زندگی ارتباط تنگاتنگی با بهبود وضعیت
بهداشتی و درمانی دارد. از این رو این شاخص یکی از شاخصهای سنجش پیشرفت و توسعه کشورها معرفی شده است. در سال ۹۷ شاخص امید به زندگی در کشور ۷۶.۲ بوده است.
شاخص دسترسی جمعیت به خدمات بهداشتی درمانی حدود ۱۰۰ درصد اعلام شده که دلایل آن کارایی به شبکههای بهداشتی درمانی و گسترش آن در اقصی نقاط کشور است.
بیشتر بخوانید:
طبق مستندات سازمان برنامه و بودجه، شاخص امید به زندگی در بدو تولد از ۷۰.۴ سال در سال ۱۳۸۴ به ۷ سال در سال ۱۳۹۰ و به ۷۴ سال در سال ۱۳۹۳ و به ۷۵.۵ سال در سال ۱۳۹۴، ۷۵.۶ در سال ۱۳۹۵ و ۷۵.۷ در سال ۱۳۹۶ رسیده است، در سال ۱۳۹۷ شاخص امید زندگی در کشور ۷۶.۲ سال بوده است.
مهمترین علل افزایش امید به زندگی در سالهای اخیر کاهش مرگ و میر کودکان زیر پنج سال، افزایش دسترسی مردم به خدمات بهداشتی، افزایش سطح سواد و ایجاد تسهیلات در مناطق روستایی است.