نهادهایی که در طول چهل سال فعالیت خود، به جز افزوده شدن کامپیوتر و تبلت یا تغییر دستگاه های چاپشان تغییر محسوسی در عملکرد آنها نمی توانیم بیابیم. کلیشه و قالب همیشگی نهادهای فرهنگی جمهوری اسلامی برای القاء پیام هایشان به مخاطبین (که گاهی تنه به حقنه کردن می زند) معمولا مواردی ثابت و قابل حدس است. در هر مناسبت کافی است چند بنر حاوی نوشته هایی که سعی می کنند ادبی جلوه کنند در خصوص مناسبت مربوطه به همراه جملاتی از امام و رهبری (ولو این جملات کاملا عادی و معمولی باشند) و مقداری عکس و شعر به مقداری که بودجه مان اجازه می دهد چاپ کرده و بر در و دیوار ساختمان ها و شهر بچسبانیم تا رسالت خود را در این زمینه انجام دهیم و پس از آن هم در قالب جداولی که شامل حجم فعالیت و نُرم قیمت آن است بیلان کاری را ارائه دهیم تا مسئولان مافوق نیز رضایتشان جلب شود.
هر ساله با نزدیک شدن به ایام سالگرد رحلت امام خمینی(ره) و به دنبال آن سالگرد قیام 15 خرداد هم عینا همین فرمول تکرار می شود. در و دیوار شهر مملو از تصاوی و شعارهایر تکراری امام خمینی(ره) است که زیر آنها لوگوی شهرداری ، موسسه حفظ و نشر آثار امام یا ستاد بزرگداشت سالگرد آن بزرگوار درج شده تا همه مردم بدانند کدام نهاد برایشان این خدمات ارزنده(!) را به ارمغان آورده است.
اما در میان این هزینه هایی که سالانه از بودجه عمومی ظاهرا برای «بزرگداشت» امام صرف می شود گویا یک چیز از اساس فراموش شده است و آن هم «بزرگ داشتن» معمار کبیر انقلاب اسلامی در سال های پس از وفات ایشان است. وجه مشترک تبلیغات سالانه در ایام نیمه خرداد، بی توجهی نسبتا قابل توجه دست اندرکاران این امر به سوژه اصلی خود یعنی مردم است. مردم در تبلیغات نفتی و بیلان محور اصلی ترین عنصر نادیده انگاشته اند. حجم انبوهی از تبلیغات بدون توجه به این که آیا اثر مثبتی بر مردم دارد یا نه توسط دستگاه های مختلف پمپاژ می شود و البته برای این که محل صرف بودجه ها مشخص باشد بیلان های مختلف «کمّی» به نهادهای بالادستی هر ارگان ارائه می شود و به این ترتیب همه چیز تا سال بعد و تکرار همین روند بایگانی می شود.
شاید ادعایی بزرگ باشد اما باید گفت که این تبلیغات رفته رفته در حال تبدیل شدن به یک خطر و ضدتبلیغ هستند. عموم مردم از کنار این تبلیغات بی تفاوت عبور می کنند و شاید تنها چیزی که به ذهنشان نیاید همین فکر کردن به نهضت رهایی بخش اسلامی و بزرگ پرچمدار آن یعنی خمینی(رحمت الله علیه) است.
تبلیغات ارگانی به شدت از شعارزدگی (آن هم شعارهای به روز نشده ) رنج می برند. به شکل عجیبی از محتوا خالی اند و جز تشریفاتی کم محتوا برای شخصیتی که هیچ میانه ای با این تشریفات نداشت؛ تقریبا سخت می توان از این تبلیغات چیزی از نهضت امام، دیدگاه هایشان و سیره عملی امام در جانفشانی برای مستضعفین و ایستادن در برابر استبداد و استکبار فهمید.
وضع به قدری خراب است که علیرغم این همه هزینه و وقت از پول مردم برای بزرگداشتن امام خمینی(ره)، رهبر معظم انقلاب باید نگران تحریف شخصیت ایشان باشند و خود در سخنرانی سالگرد ارتحال امام، ویژگی های شخصیتی ایشان را جهت یادآوری به مردم و جلوگیری از تحریف امام، بازگو کنند!
در خصوص قیام 15 خرداد، وضع به شدت بدتر است. علیرغم اینکه یک روز از سال در تعظیم آن روز تعطیل رسمی است تقریبا کمتر کسی از مردم (به ویژه نسل جوان) می داند دقیقا در این روز چه اتفاقی افتاده و چرا اینقدر اهمیت دارد که باید یک روز برای این مناسبت تا همیشه عزای عمومی باشد؟
برای صحت سنجی این ادعا کافی است به همراه مسئولین فرهنگی متولی خرج کرد این بودجه ها به میان مردم برویم و به صورت رندوم سوالاتی در مورد امام خمینی و قیام 15 خرداد کنیم؛ احتمالا نتیجه برای مسئولین قابل تامل باشد البته اگر ماجرا را به تبلیغات دشمن و استکبار جهانی و عهدشکنی آمریکا در برجام و مساله موشکی کره شمالی و .... ارتباط ندهند!
بنظر می رسد جدای از عملکرد نهادهای نظارت کننده بر خرج کرد بیت المال در دستگاه های مختلف، مردم به طور اعم و فعالین فرهنگی و اساتید ارتباطات و رسانه به طور اخص باید به شکلی جدی فکری برای هدر رفت بودجه و از آن مهمتر اعتماد عمومی در ایام رحلت امام(قدس سره) کنند.
تبدیل شدن داغ بزرگ مردم در خرداد 68 به یک مناسبت تشریفاتی و تلخ تر از آن تبدیل شدن «ارتحال» به «تعطیلی توریستی » اتفاقی دردناک است که مسئولین فرهنگی دخیل در بزرگداشت این ایام باید برای آن بازخواست شوند و البته اگر هنوز به آرمان امام خمینی(ره) باور دارند از صندلی های بعضا موروثی و مادام العمر خود کنار روند و کار را به افرادی که دغدغه و سواد ارتباط با افکار عمومی دارند بسپارند.
علیرضا ملوندی /روزنامه نگار