آقای خامنه‌ای به من گفتند: سانسور نکن‌ها..

آناج: برای ضبط مصاحبه‌ای تلویزیونی، همراه دوستان در مراغه، مهمان استاد کریمی شدیم. با مناعت طبع پذیرفتند و در منزل، میزبانمان شدند. بخشی از آن گفتگو از شبکه استانی پخش شد، اما بخش دیگر در ادامه می‌آید.

برنامه کاری روزانه استاد کریمی چطور میگذرد؟

 نصف روز به مغازه می‌روم، نصف روز در خانه استراحت می‌کنم؛ بیشتر اوقات، بچه‌ها به مغازه می‌روند. پیر شده‌ام.

من دییردیم بابا مندن حذر ایلر قوجالیق
ایندی گوررم منه کم‌کم اثر ایلر قوجالیق
آغزیمین گوزلریمین بورنومون آخدیقجا سویو
خلق ایچینده منی افکنده‌سر ایلر قوجالیق
من ایدیم مثل شمامه گلن ایلردی منی
آدامی بیر سارالان کول به سر ایلر قوجالیق
سن کریمی قوجالدیقجا هنرون تازه‌لنر
سوزلرون اولسا چوغوندور شکر ایلر قوجالیق

ابراز خرسندی استاد شهریار در دیدار‌های کریمی

استاد: خدا بیامرز شهریار به من گفته بود تو را به مادرم فاطمه زهرا (س) هر وقت به تبریز آمدی حتما بیا به من سر بزن؛ تو را که می‌بینم یک سال نشئه می‌شوم. می‌رفتم برایش شعر می‌خواندم؛ می‌خندید می‌گفت آخه مومن، تو عروس بوده‌ای؟ مادر شوهر بوده‌ای؟ این حرف‌ها را از کجا پیدا می‌کنی مینویسی؟ میگفتم استاد از برکت دعای خیر شماست. خیلی خوشحال می‌شدند. در آخرین دیدارمان از صداوسیما آمده بودند فیلم می‌گرفتند. خدابیامرز تنها بود، هیچ‌کس پیششان نبود. نگاهی به من کرد و گفت کریمی فقط به تو می‌توانم بگویم پاشو برای این‌ها پنج تا چایی بریز بیاور.

خدابیامرز مظلومانه زندگی کرد. زندگی‌اش خیلی خوش نبود. آقای رضا پاشازاده مقاله نویس فروغ آزادی هر پنج - شش ماه یکبار با همسرش میرفتند خانه شهریار را رفت و روب می‌کردند، خودش را هم به حمام می‌برد؛ ایشان خیلی زحمت شهریار را کشید. یک بار نقل می‌کرد و می‌گفت شهریار را بردم حمام، خانه‌اش را رفت و روب کردیم بعد از اینکه تمام شد، گفت «رضا چنان دلتنگم...» گفتم استاد ماشین مقابل در است برویم بگردیم گفت باشد، یک پوست کوچک داشت انداختیم به صندلی و نشاندمشان در ماشین. گفتم استاد کجا برویم گفت برو به شاهگلی. رفتیم شاهگلی تازه وارد شده بودیم دیدیم دختر‌های دانشگاه متوجه حضور استاد شدند و او را دوره کردند. استاد گفت پاشا مرا بردار از اینجا ببر خفه شدم.

برداشتم بردم یک جای دور و خلوت. گفتم استاد چه چیزی دلتان می‌خواهد تهیه کنم؟ گفت هر چه بگویم برایم تهیه می‌کنی؟ گفتم حتما استاد. گفت جگر کباب بگیر. آمدم اول شاهگلی که چند جگرپز داشت؛ از آنجا چند سیخ با سنگک تازه گرفتم آوردم. گفت پسر مگر من... هستم، این همه را چگونه بخورم؟ گفتم استاد شما هر قدر خواستید بخورید، بقیه را خودم می‌خورم. تازه چند لقمه خورده بودند که یکی از شاعران درپیت پیدا شد گفت به‌به، استاد اینجا هستند، استفاده می‌کنیم از حضورشان. گفتم بیا برو پی کارت، اصلا حوصله ندارند. گفت چه می‌گویی؟ بگذار از استاد استفاده کنیم. گفت استاد یک غزل سروده‌ام. استاد گفت بخوان ببینم. خیلی هم غمگین نشسته بودند. خواند؛ پرسید چطور بود؟ استاد گفت خوب بود. گفت استاد یک تصمیم گرفته‌ام؛ استاد پرسید چه تصمیمی؟ گفت تصمیم گرفته‌ام قرآن را به ترکی ترجمه کنم. استاد گفت: ... میخوری با پدرت؛ رضا مرا از اینجا بردار ببر.

جلسه در استانداری بود. سی‌وپنج نفر شاعر مهمانشان بودیم و مرحوم شهریار هم در قید حیات بودند؛ شعر‌ها خوانده شد. من که خواندم جماعت خیلی خندیدند. رهبری خودشان هم خندیدند و از مرحوم شهریار پرسیدند ما یک کریمی داشتیم رنگارنگ را نوشته بود، ایشان هستند؟ تخلص کریمی دیگری هم از قبل وجود داشت. شهریار گفت بله خودش است. بعدا یک نوشته گذاشتند مقابل ایشان که آقا شام شما در طبقه بالا آماده است.

آقا پرسیدند این شاعران در کجا شام خواهند خورد؟ گفتند همین جا؛ آقا فرمود من هم همین جا با این‌ها شام میخورم. شام را همانجا با ما خورند، سپس مجلس خصوصی شروع شد؛ لطایف خوانده شد... رهبری فرمود کریمی سانسور نکن ها، من سلیقه تو را خوب می‌شناسم؛ چون بعضی کلمات در شعرم بود که خجالت میکشدیم بخوانم، ولی فرمودند سانسور نکن من تو را خوب میشناسم.

 

 کدام شعر را خواندید؟

طنزسرائی برای رزمندگان، فضای جبهه را آماده می‌کرد

طنز با هجو متفاوت است

 

۶۵ سفرنامه از استاد