افزایش خطر ابتلا به افسردگی و کاهش حس بویایی در سالمندی
محققان شواهد جدیدی از ارتباط بین کاهش حس بویایی و خطر ابتلا به افسردگی در سنین بالاتر پیدا کردند.
این بیماری که به عنوان هیپوسمی یا در عمیق‌ترین حالت آن، آنوسمی شناخته می‌شود، با بیماری آلزایمر در افراد مسن مرتبط است.
«ویدیا کامات»، دانشیار روانپزشکی و علوم رفتاری در دانشگاه جان هاپکینز در بالتیمور، می‌گوید: «حس بویایی ضعیف می‌تواند یک علامت هشدار اولیه از بیماری‌های تخریب‌کننده عصبی مانند بیماری آلزایمر و بیماری پارکینسون و همچنین خطر مرگ و میر باشد.»
او در ادامه افزود: «علاوه بر این، این مطالعه عواملی را که ممکن است بر رابطه بین بویایی و افسردگی تأثیر بگذارد، از جمله ضعف شناختی و التهاب، بررسی می‌کند.»
در این مطالعه، محققان بیش از ۲۱۰۰ سالمند را در طول هشت سال با استفاده از داده‌های مطالعه سلامت و پیری دنبال کردند.
این افراد مسن سالم و در سنین ۷۰ تا ۷۳ سال بودند که دوره مطالعه در سال ۱۹۹۷ آغاز شد. هر کدام از آنها در راه رفتن یک چهارم مایل، بالا رفتن از ۱۰ پله و انجام فعالیت‌های عادی مشکلی نداشتند.
ببشتر بخوانید:
آیا اختلال بویایی نشانه پارکینسون است؟
چطور شاد باشیم؟ ۲۸ راه ساده
درمان افسردگی بدون دارو در خانه با ۸ راهکار
شرکت کنندگان هر سال به صورت حضوری و هر شش ماه یکبار از طریق تلفن مورد ارزیابی قرار گرفتند.
بویایی اولین بار در سال ۱۹۹۹ اندازه گیری شد، زمانی که ۴۸ درصد از شرکت کنندگان حس بویایی طبیعی داشتند. اما ۲۸٪ کاهش حس بویایی و ۲۴٪ از دست دادن عمیق حس بویایی داشتند.
حدود ۲۵ درصد از شرکت کنندگان در طول دوره پیگیری علائم افسردگی قابل توجهی داشتند.
نویسندگان دریافتند افرادی که بویایی آنها کاهش یافته بود، در معرض افزایش خطر ابتلاء به علائم افسردگی قابل توجه بودند.
کامات گفت: «این مطالعه نشان می‌دهد که ممکن است یک علامت هشدار برای افسردگی در اواخر عمر باشد.»
حس بویایی فرد از طریق نورون‌های بویایی که در بینی قرار دارند کار می‌کند. اینها یک گیرنده بو دارند که مولکول‌های آزاد شده توسط مواد را گرفته و سپس آنها را به مغز می‌فرستد.
این بو در پیاز بویایی مغز پردازش می‌شود، که دانشمندان فکر می‌کنند با آمیگدال، هیپوکامپ و دیگر ساختارهای مغزی که حافظه، تصمیم‌گیری و پاسخ‌های احساسی را تنظیم و فعال می‌کنند، تعامل نزدیک دارد.
به گفته نویسندگان، بویایی و افسردگی ممکن است از طریق هر دو مسیر بیولوژیکی و رفتاری، مانند تغییر سطح سروتونین و کاهش عملکرد اجتماعی، مرتبط باشند.
محققان قصد دارند این مطالعه را در گروه‌های بیشتری از افراد مسن ادامه دهند.