باطن و ملکوت ماه رجب!
اگر انسان آدابِ ماه رجب را رعایت کند، طبیعتاً درهای باطنِ این ماه به رویش گشوده می‌شود.
استاد سید محمدمهدی میرباقری در خصوص آثار و برکات ماه رجب فرمودند:
ماه رجب، ماه شعبان و ماه رمضان، غیر از این ظاهری که دارند و مورد توجه همه ماست، یک باطن و ملکوتی هم دارند؛ و مهم این است که انسان به آن باطن ماه راه پیدا کند؛ راه پیدا کردن به آن باطن راه‌گشا است.
مثلاً در مورد ماه رمضان گفته شده است که درهای بهشت در این ماه باز و درهای جهنم بسته است. در ظاهر، این ماه با ماه‌های دیگر فرقی ندارد، اما حقیقتاً در ماه رمضان درهای بهشت به روی ما باز است و سیر به عالم جنت برای ما آسان‌تر است و درهای جهنم بسته است و شهوات به‌نسبتِ زیادی تعطیل می‌شود.
بنابراین، این ماه‌ها باطنی دارند که ما باید سعی کنیم به این باطن راه پیدا کنیم و این عباداتی که در این ماه‌ها دستور داده می‌شود برای این است که درهای باطنی این ماه‌ها به روی انسان گشوده شود و انسان وارد این ماه‌ها شود.
در روایت معروف ملک داعی، حضرت فرمودند خداوند در آسمان هفتم ملکی گمارده است که از آن تعبیر به ملک دعوت‌کننده شده است، و هر شب از آسمان هفتم ندا می‌دهد. یعنی ما از آسمان هفتم دعوت می‌شویم. گویا سیر ما به‌سوی آن آسمان هفتم _ با هر معنایی که دارد _ در این ماه ممکن است. هر شب این ملک از آسمان هفتم تا صبح ندا می‌دهد و ندا می‌دهد که «طُوبَى لِلذَّاکِرِینَ طُوبَى لِلطَّائِعِین...»؛ این ماه و لحظات آن برای کسانی که اهل ذکر و بندگی در این ماه هستند گوارا باد. بعد، این ملک از جانب خدای متعال نقل می‌کند که «أَنَا جَلِیسُ مَنْ ذَکَرَنِی»؛ خداوند می‌فرماید هر کس در این ماه به یاد من باشد، من همنشین او هستم و اگر اطاعتم کنید من هم خواسته‌های شما را برآورده می‌کنم تا این که می‌فرماید این شهر، رشته‌ای بین من و بندگان من است: «جَعَلْتُ هَذَا الشَّهْرَ حَبْلًا بَیْنِی وَ بَیْنَ عِبَادِی»؛ رشته‌ای بین خود و بندگانم قرار دادم که این ماه رجب است.
ظاهر ماه با بقیه ماه‌ها فرق نمی‌کند. خورشید در همه آن‌ها طلوع و غروب می‌کند. شب‌هایش هم همین‌طور است. ولی باطن این ماه رشته‌ای است که بین خدا و بندگانش کشیده شده است: «فَمَنِ اعْتَصَمَ بِهِ وَصَلَ إِلَیَّ»؛ اگر کسی متوسل و معتصم به این ماه شود به من می‌رسد. بنابراین، باید به باطن این ماه‌ها راه پیدا کنیم و ماه رجب رشته میان بندگان و خدای متعال است.
ماه رجب، ماه شعبان و ماه رمضان، غیر از این ظاهری که دارند و مورد توجه همه ماست، یک باطن و ملکوتی هم دارند؛ و مهم این است که انسان به آن باطن ماه راه پیدا کند؛ راه پیدا کردن به آن باطن راه‌گشا است.
مثلاً در مورد ماه رمضان گفته شده است که درهای بهشت در این ماه باز و درهای جهنم بسته است. در ظاهر، این ماه با ماه‌های دیگر فرقی ندارد، اما حقیقتاً در ماه رمضان درهای بهشت به روی ما باز است و سیر به عالم جنت برای ما آسان‌تر است و درهای جهنم بسته است و شهوات به‌نسبتِ زیادی تعطیل می‌شود.
بنابراین، این ماه‌ها باطنی دارند که ما باید سعی کنیم به این باطن راه پیدا کنیم و این عباداتی که در این ماه‌ها دستور داده می‌شود برای این است که درهای باطنی این ماه‌ها به روی انسان گشوده شود و انسان وارد این ماه‌ها شود.
در روایت معروف ملک داعی، حضرت فرمودند خداوند در آسمان هفتم ملکی گمارده است که از آن تعبیر به ملک دعوت‌کننده شده است، و هر شب از آسمان هفتم ندا می‌دهد. یعنی ما از آسمان هفتم دعوت می‌شویم. گویا سیر ما به‌سوی آن آسمان هفتم _ با هر معنایی که دارد _ در این ماه ممکن است. هر شب این ملک از آسمان هفتم تا صبح ندا می‌دهد و ندا می‌دهد که «طُوبَى لِلذَّاکِرِینَ طُوبَى لِلطَّائِعِین...»؛ این ماه و لحظات آن برای کسانی که اهل ذکر و بندگی در این ماه هستند گوارا باد. بعد، این ملک از جانب خدای متعال نقل می‌کند که «أَنَا جَلِیسُ مَنْ ذَکَرَنِی»؛ خداوند می‌فرماید هر کس در این ماه به یاد من باشد، من همنشین او هستم و اگر اطاعتم کنید من هم خواسته‌های شما را برآورده می‌کنم تا این که می‌فرماید این شهر، رشته‌ای بین من و بندگان من است: «جَعَلْتُ هَذَا الشَّهْرَ حَبْلًا بَیْنِی وَ بَیْنَ عِبَادِی»؛ رشته‌ای بین خود و بندگانم قرار دادم که این ماه رجب است.
ظاهر ماه با بقیه ماه‌ها فرق نمی‌کند. خورشید در همه آن‌ها طلوع و غروب می‌کند. شب‌هایش هم همین‌طور است. ولی باطن این ماه رشته‌ای است که بین خدا و بندگانش کشیده شده است: «فَمَنِ اعْتَصَمَ بِهِ وَصَلَ إِلَیَّ»؛ اگر کسی متوسل و معتصم به این ماه شود به من می‌رسد. بنابراین، باید به باطن این ماه‌ها راه پیدا کنیم و ماه رجب رشته میان بندگان و خدای متعال است.
در روایات آمده است که رجب نهری است در بهشت که چنین و چنان است. یک باطنی است که ما باید به آن باطن برسیم. این، مَجاز هم نیست. ممکن است کسی به ماه رجب راه پیدا کند و از آن نهر به او بخورانند و باب توحید به روی وی باز شود. خداوند در سورۀ «هل أتی» که داستان شفاعت حضرت امیر علیه السلام را نقل می‌کند می‌فرماید: «إِنَّ الْأَبْرارَ یَشْرَبُونَ مِنْ کَأْسٍ کانَ مِزاجُها کافُوراً»؛ ابرار در بهشت از جام‌هایی می‌نوشند که آمیخته با کافور است. کافور چیست؟ «عَیْناً یَشْرَبُ بِها عِبادُ اللَّه»؛ چشمه‌ای است که عباد خدا آن را می‌جوشانند و به ابرار می‌خورانند. هر کسی به اندازۀ خودش می‌نوشد؛ تعبیر این است که از جامی می‌خورند که آمیخته است. نمی‌توان کافور را در جام ریخت بلکه از کافور در آن جامی که به ما می‌دهند می‌ریزند. کافور آن چشمه‌ای است که به دست حضرت امیر می‌جوشد و حضرت از آن چشمه به‌اندازۀ ظرف ابرار و شیعیان به ایشان می‌خورانند.
ماه رجب هم همین‌گونه است. رجب، نهری در بهشت است؛ هر کس به ماه رجب رسید گویا از آن چشمه‌ها به او می‌نوشانند و حقیقتاً با نوشیدن آن در‌ها باز و طهارت حاصل می‌شود. این‌ها مَجاز نیست بلکه حقیقت است، این‌ها حقایقی است که پشت‌پرده این ظواهر است. اگر انسان ظواهر و آداب این ماه را رعایت کند طبیعتاً درهای باطن ماه به رویش گشوده می‌شود، آن‌گاه می‌تواند وارد ضیافت ماه خدا یا ماه رجب شود، به ولایت امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) ورود پیدا کند و به‌واسطه امیرالمؤمنین (علیه السلام) از جام‌های نورانی و طهور بنوشد و به حقیقت، طهارت و وارستگی ماه رجب دست پیدا کند.
آن گشایش‌هایی که در ماه رجب، ماه شعبان و ماه رمضان حاصل می‌شود و حقایقی که در این ماه‌ها در اختیار انسان قرار می‌گیرد، را باید بیشتر در ادعیه این ماه‌ها جستجو کرد. دعا‌ها به ما می‌آموزد که در این ماه از خدا چه چیزی باید خواست. کأنّه در‌ها برای کسب مقاماتی که در این دعا‌ها آمده است گشوده می‌شود. این دعا‌ها به ما نشان می‌دهد که چه اسراری در این ماه‌ها هست.»
ارسال نظرات