چطور است قید لیگ برتر را بزنیم؟

به گزارش تابناک جوان،روزنامه اعتماد نوشت: «تقریباً دو ماه است که لیگ برتر فوتبال ایران به پایان رسیده و مجبور نیستیم هر هفته هشت بازی لیگ برتر را دنبال کنیم تا معلوم‌مان شود کدام تیم صدرنشین می‌شود و کدام تیم قعرنشین. البته این اجبار، جبری است دامنگیر فوتبال‌دوستان ایران؛ جمعیتی که از قضا بسیار پرشمار است و دست کم نیمی از مردم ایران را شامل می‌شود. خاموش بودن چراغ لیگ برتر شاید به سود فوتبال ایران نباشد ولی قطعاً به سود آرامش افکار عمومی جامعه ایران است. این که مجبور نیستیم هر هفته، یا هر دو هفته یک بار شاهد فحاشی و خشونت فراگیر لیگ برتر باشیم، نوعی سلامت روانی و آسایش ذهنی را نصیب ما می‌کند.

از تنش‌های بیهوده مابین بازیکنان، مدیران و مربیان و داوران و بیانیه‌های شدید و غلیظ باشگاه‌ها گرفته تا فحاشی تماشاگرانی که شر و شور کمتری دارند و اوباشگری تماشاگرانی که سر پرشوری دارند و اهل شیشه شکستن و صندلی پرت کردن و حرکات و اقداماتی از این قبیل‌اند، همه و همه در خدمت تولید آلودگی روانی‌اند. واقعاً از این همه تنش و تشتت، کدام بدحالی خوشحال می‌شود؟ آدم خوش‌وقت وقتی که در معرض اتمسفر آلوده لیگ برتر قرار می‌گیرد، وقتش ناخوش می‌شود.

فوتبال ورزشی است آمیخته به لذت و نفرت. همه جای دنیا همین آش و همین کاسه است. مشکل لیگ برتر فوتبال ایران این است که کفه نفرتش بر کفه لذتش می‌چربد. فضای عصبی و پرتنش لیگ برتر، علت نفرت‌زدگی اتمسفر لیگ برتر است و به همین دلیل کم پیش می‌آید که این لیگ نه چندان باکیفیت، آب در آسیاب آرامش روانی جامعه ایران بریزد. فدراسیون فوتبال هم به خوبی واقف است که پتانسیل تنش‌زایی اجتماعی لیگ برتر ایران تا چه حد بالاست و به همین دلیل شروطی را برای برگزاری فصل آتی لیگ برتر مطرح کرده است؛ شرط‌هایی نظیر نصب دوربین در همه جایگاه‌ها، بلیت‌فروشی الکترونیکی، شماره‌دار شدن همه صندلی‌های ورزشگاه‌ها و غیره، معطوف به تحقق رفتار مسئولانه در تماشاگرانی است که با استفاده از امتیاز گمنامی، آب در آسیاب شرارت می‌ریزند و بر آلودگی‌های فوتبال ایران می‌افزایند.

حالا اگر در قبال این وضع نابسامان هر هفته شاهد بازی‌هایی باکیفیت بودیم، شاید می‌شد از بلاتکلیف بودن فصل آتی لیگ برتر ناراحت باشیم. مثلاً لیگ فوتبال آرژانتین هم چندان بسامان و بی‌تنش نیست ولی فوتبالدوستان آرژانتینی معمولاً هر هفته شاهد بازی‌هایی دیدنی و مهیج‌اند. در فوتبال آرژانتین اگر هم آشوبی در کار باشد، لذت تماشای فوتبال هم جاری است و به‌همین دلیل سوپرلیگا در آرژانتین یکسره در خدمت تولید بدحالی نیست اما در لیگ برتر فوتبال ایران، نه فقط از لذت تماشای فوتبال خبر چندانی نیست، بلکه حتی به نظر می‌رسد از لذت فوتبال بازی کردن هم خبری نیست. واقعاً وقتی به حرکات و سکنات و مصاحبه‌ها و موضع‌گیری‌های بازیکنان لیگ برتر نگاه می‌کنید، احساس می‌کنید آنها از فوتبال بازی کردن‌شان لذت می‌برند؟ بعید است اکثر ناظران چنین احساسی داشته باشند.

مخلص کلام اینکه، حال که لیگ برتر به پایان رسیده و آغاز مجددش منوط به تحقق شرط‌های فدراسیون فوتبال است، چه بهتر که همه فکری به حال برگزاری بی‌تنش لیگ برتر بکنیم بلکه در فصل آتی، فوتبال ایران عرصه‌ای باشد برای افزودن به لذت زندگی. قرار نیست سهم ما ایرانیان از فوتبال عمدتاً خشم و نفرت باشد. فوتبال نهایتاً یک «بازی» است و اگر قرار باشد غالباً در خدمت تولید انواع و اقسام آلودگی‌های روانی باشد، عدمش به ز وجود. اصلاً چه اشکالی دارد که یک سال لیگ برتر برگزار نشود؟ در این صورت، همه جامعه فوتبال ماست‌های‌شان را کیسه می‌کنند؛ از بازیکنان و مربیان و مدیران گرفته تا تماشاگران. اگر عاشقان پرخاشگر و نه‌چندان مؤدب فوتبال ببینند که ممکن است بساط لیگ برتر جمع شود، هیچ بعید نیست که عاقلانی شوند ناپرخاشگر و مؤدب. بی‌ادب تنها نه خود را داشت بد

بلکه آتش در همه آفاق زد.»