علیه یکپارچگی

تصاویر زیادی از لحظاتی که آن مرد شاخدار در ژانویه۲۰۲۱ به همراه تعداد دیگری از هواخواهان ترامپ وارد کنگره شدند مخابره شد.

فوکویاما استراتژیست امریکایی در مقاله‌ی مهم «همین یک روز...» آن را نمایش انحطاط الگوی امریکایی خواند. زیرا نشان داد«حاکمیت قدرت اجماع‌سازی داخلی را برای تصمیمات مهمش از دست داده» فوکویاما تاکید می‌کند «بزرگترین ضعف امروز امریکا ناشی از شکاف داخلی است.»این متن کاری به آن حادثه و عوارضش ندارد. بلکه تلاشش اینست که مفهوم «چسب‌» در جامعه را معرفی کند. چسب همان چیزی است که فوکویاما می‌نویسد «امریکا داری قدرت اقتصادی و نظامی عظیمی است. اما اگر باور امریکایی‌ها به لیبرالیسم از بین برود قدرت بهره از آن دو هم از بین خواهد رفت.» در واقع همه نگرانی فوکویاما توجه دادن جامعۀ امریکایی به چیزی است که اگر باور به آن ضعیف شود امریکا حتی توان استفاده از عناصر قدرتش را هم نخواهد داشت؛درحالیکه اکونومیست یکی از ده موضوع مهم سال بعد را امریکای از هم گسسته اعلام کرده است.در جامعه‌شناسی این چسب را «یکپارچگی اجتماعی» می‌دانند. جامعۀ یکپارچه می‌تواند به سمت هدفش پیش برود. وقتی این چسب ضعیف باشد جامعه هم در آستانۀ تجزیه و ناتوان برای رسیدن به اهدافش ‌شود.

به همین دلیل است برای موفقیت پروژه آشوب و تجزیه در ایران لازمست چسب‌های یکپارچگی از بین برود. تحرکات مسلحانه پژاک و جیش‌الظلم و... در مناطق مرزی، اقدامات خیابانی کانون‌های شورشی منافقین زمانی موفق می‌شود که قبل از آن،علیه این چسب‌های یکپارچگی اقداماتی صورت گیرد. از اینجا به بعد بخشی از رفتارهای ایام آشوب روشن می‌شود:

۱. نیویورک‌تایمز دروغ بیماری و فوت رهبری را قبل از آغاز ماجراها مطرح می‌کند و تمام اعتبار رسانه‌ای خود را خرج می‌کند. چرا که قدرت نظام خودش یک چسب بزرگ اجتماعی است.پس اگر احساس فقدان قدرت شکل بگیرد؛نظم اجتماعی در مقابل #آشوب شکننده‌ می‌شود.

۲.و۳. سرود ملی و پرچم دو عنصر مهم همدلی و نوعدوستی است. پس پرچم باید آتش بگیرد و سرود خوانده نشود.

۴. به رهبری اهانت شد.رهبری آن جایگاهی است که قدرت بسیج‌کنندگی مردم را دارد. رهبری بود که گفت #خرمشهر باید آزاد شود و شدو... به همین دلیل تمرکز و تلاش آشوب این بود که جدا از رابطه مردم با دیوانسالاری و دولت،اول رابطه‌ای را از بین ببرد که به تعبیر شهیدمطهری تولید محبت در جامعه می‌کند: رابطه «امام‌امت». این همان چیزی است که ضدانقلاب به آن رشک می‌برد و بیخود نیست که فلان بازیگر هتاک پناه برده به اجنبی در عین حال که توهینهایش قطع نمی‌شود از گسستگی ضدانقلاب ناامیدانه می‌نالد.