چرا بریدن پوست با کاغذ اینقدر دردناک است؟
غرق در خواندن رمانی پلیسی هستید و با هیجان صفحات کتاب را ورق می‌زنید که ناگهان پوست انگشت اشاره خود را می‌برید و درد شدیدی احساس می‌کنید. چرا با اینکه صدمه زیادی به دستتان وارد نمی‌شود، درد زیادی احساس می‌کنید؟ این امر نتیجه‌ی ترکیب حساسیت فراوان دست‌های ما دربرابر درد و دندانه‌داربودن لبه‌های کاغذ است. دست‌ها و انگشتان انسان تعداد زیادی سلول‌ها عصبی به نام گیرنده‌های درد دارند که به سیگنال‌های منتشرشده‌ی سلول‌های آسیب‌دیده پاسخ می‌دهند.
بریدگی‌های ناشی از کاغذ در ابتدا دردگیرنده‌های مکانیکی را تحریک می‌کنند که آسیب سلولی ناشی از فشار و بریدگی و سوراخ‌شدن را احساس می‌کنند. همچنین، بریدگی کاغذ تا حد کمتری گیرنده‌های دردی را فعال می‌کند که به محرک‌های شیمیایی مانند سفیدکننده‌های استفاده‌شده برای سفیدکردن کاغذ حساس هستند. این سلول‌های عصبی ممکن است موجب احساس سوزش در اطراف محل بریدگی با کاغذ شوند.
گیرنده‌های درد فعال‌شده موجی از سیگنال‌های الکتریکی را آزاد می‌کنند که ازطریق دسته‌هایی از رشته‌های عصبی به نخاع می‌روند. سپس، سلول‌های عصبی موجود در نخاع آن سیگنال‌ها را به مغز منتقل می‌کنند. درنهایت، سیگنال‌ها به ناحیه‌ای از قشر چروکیده مغز می‌رسند که مسئول احساساتی مانند لامسه و دما و درد است و قشر حسی‌پیکری نامیده می‌شود.
قشر حسی‌پیکری مانند هدبند روی سطح مغز قرار می‌گیرد و مناطق مختلف آن نمایانگر بخش‌های مختلف بدن است. دست‌ها و انگشت‌های سرشار از سلول‌های حساس به لمس و درد هستند؛ بنابراین، مناطقی از هدبند که به آن‌ها اختصاص داده شده است، درمقایسه‌با مناطق مخصوص بخش‌هایی از بدن مانند تنه که حساسیت کمتری دارند، بسیار بزرگ است. دهان و زبان نیز منطقه‌ی وسیعی از هدبند را اِشغال می‌کنند که به توضیح این مسئله کمک می‌کند که چرا بریده‌شدن زبان حین لیسیدن پاکت نامه بسیار دردناک است.
بااین‌حال، فقط آناتومی نیست که موجب می‌شود بریدگی ناشی از کاغذ به‌طورعجیبی دردناک باشد. خودِ کاغذ نیز به درد و رنج می‌افزاید. اگرچه کاغذ با چشم غیرمسلح صاف به‌نظر می‌رسد، در سطح میکروسکوپی الیاف چوب خشک و فشرده درون کاغذ موجب می‌شود لبه‌های آن کاملاً ناصاف باشد. این بافت ناصاف موجب می‌شود درمقایسه‌با حالتی که بافت صاف باشد، آسیب سلولی گسترده‌تری ایجاد شود.
علاوه‌براین، لبه‌ی دندانه‌دار کاغذ معمولاً فقط دو لایه بالایی پوست (اپیدرم و درم) را می‌بُرد؛ بنابراین، موجب خونریزی کم می‌شود یا اصلاً خونریزی را به‌همراه ندارد. بنابراین، احتمال اینکه بریدگی با خون لخته‌شده پوشیده شود، کاهش پیدا می‌کند. درنتیجه‌ی این امر، رشته‌های عصبی برانگیخته برای مدت طولانی درمعرض عناصر محیطی قرار می‌گیرند و هر زمان که چیزی به آن‌ها بخورد، سیگنال‌های درد را ارسال می‌کنند.
بیشتر بخوانید
منبع : زومیت