تاثیر گوش دادن به موسیقی حین ورزش

در ۱۰ سال گذشته تحقیقات زیادی روی نقش موسیقی در ورزش صورت گرفته و به روشنی معلوم گردیده که چرا برای خیلی از افراد ورزش کردن بدون موزیک تقریباً غیرممکن است؛ موزیک می‌تواند هنگام فعالیت ورزشی، ذهن و بدن را تغییر دهد. موسیقی حواس ما را از درد و خستگی پرت کرده، روحیه را تقویت می‌کند، استقامت را بالا می‌برد، تلاش‌تان را ناخودآگاهانه‌تر می‌کند و حتی می‌تواند عملکرد متابولیسمی را افزایش دهد. وقتی به موسیقی گوش می‌دهیم می‌توانیم مسافت بیشتری را بدویم یا رکاب بزنیم و سریع‌تر از حد معمول شنا کنیم و اغلب این کار را بدون این‌که بدانیم انجام می‌دهیم. می‌توان این‌طور گفت که: موسیقی نوعی داروی قانونی و مجاز برای دوپینگ است.
انتخاب مؤثرترین موزیک برای تمرین، به‌سادگی جمع‌کردن یک سری از آهنگ‌های تند و با انرژی نیست. هنگام انتخاب موسیقی مناسب ورزشی باید خاطرات، احساسات و تمام چیز‌هایی را که آهنگ‌های گوناگون آن‌ها را برانگیخته می‌کنند، مد نظر داشت. برای بعضی‌ها هم‌ذات پنداری کردن با وضعیت احساسی و نگرش خواننده، تعیین‌کننده میزان انگیزه‌ای است که احساس می‌کنند و در برخی موارد، ریتم ملودی پنهان شاید به اندازه فراز و نشیب خود ترانه اهمیت نداشته باشد. در سال‌های اخیر بعضی از دانشمندان و کمپانی‌ها، شیوه‌های جدیدی را امتحان کرده‌اند تا به ورزشکاران را از طریق گوش‌هایشان انگیزه بدهند، مثلاً اپلیکیشن‌ها یا ابزار‌هایی که موسیقی را براساس ضربان قلب فرد ورزشکار انتخاب نماید.

تحقیقاتی که در سال ۱۹۱۱ درباره تاثیر متقابل موسیقی و ورزش صورت گرفته بود، نشان داده بود که وقتی یک گروه موسیقی برای یک گروه از رکاب زن‌ها می‌ن واخت، آن‌ها سریع‌تر پدال می‌زدند. از آن سال به بعد، روانشناسان حدوداً صد پژوهش در مورد چگونگی تغییر عملکرد افراد در فعالیت‌های بدنی گوناگون توسط موسیقی انجام دادند و به نتایج روشنی رسیدند.
دوتا از مهم‌ترین ویژگی‌های موزیک ورزشی، ضرب (یا سرعت) و چیزی است که روانشناسان به آن واکنش ریتم می‌گویند؛ که کم و بیش به این بر می‌گردد که یک آهنگ تا چه حد شما را وادار به جنبش می‌کند. بیشتر افراد به‌طور غریزی، حرکات و حالات‌شان را با موسیقی هماهنگ می‌کنند، سرشان را تکان می‌دهند، با انگشت ضرب می‌گیرند و یا به‌رقص می‌آیند. این‌که چه‌نوع موزیکی این تمایلات غریزی را به‌هیجان می‌آورد، بسته به نوع فرهنگ‌ها و تیپ شخصیتی افراد دارد. ولی به‌طور کلی، آهنگ‌های تند با ضربات قوی برانگیزاننده هستند، بنابراین پلی‌لیست بیشتر افراد از این نوع آهنگ‌ها پرشده، مثل راک و پاپ و هیپ هاپ.
بعضی از روانشناسان عقیده دارند افراد دارای یک پسند و خواست درونی برای ریتم‌هایی در فرکانس ۲ هرتز هستند، که معادل ۱۲۰ ضربه در دقیقه (یا دو ضربه در ثانیه) می‌باشد. در این پژوهش‌ها وقتی از افراد خواسته شد تا با انگشت‌شان ریتم بگیرند یا قدم بردارند، آن‌ها ناخودآگاه ۲ بار در ثانیه ضرب برداشته بودند. تجزیه و تحلیلی که روی بیش از ۷۴۰۰۰ آهنگ معروف تولید شده بین سال‌های ۱۹۶۰ و ۱۹۹۰، صورت گرفت نشان داد ریتم ِ ۱۲۰ ضربه در دقیقه یا همان ۲ ضربه در ثانیه، متداول‌ترین ریتم بوده است. اما بیشتر افراد روی تردمیل موسیقی‌هایی با ریتم ۱۶۰ ضربه دردقیقه را ترجیح می‌دهند. اپلیکیشن‌هایی مانند Songza و jog.fm به اشخاص کمک می‌کنند تا شتاب و سرعت موزیک تمرین‌شان را با سرعت دوی‌شان هماهنگ نمایند، مثلاً برای یک مسافت هفت دقیقه‌ای، آهنگی با ۱۸۰ ضربه در دقیقه را پیشنهاد می‌دهند. اما جدیدترین پژوهش‌ها نشان می‌دهند بیشترین تأثیر با موسیقی‌هایی با ۱۴۵ ضربه در دقیقه روی می‌دهند؛ ظاهراً ریتم بالاتر، منجر به انگیزه‌بخشی بیشتر نمی‌شود. شاید خیلی‌ها احساس نکنند که لازم است، دقیقاً با موزیک‌شان بدوند یا حرکت کنند، اما واقعیت این است که همگامی و همخوانی با موزیک به بدن کمک می‌کند تا از انرژی‌اش استفاده‌ی مفیدتری بکند. وقتی بدن هماهنگ با ضربات آهنگ حرکت می‌کند، یعنی از کلید‌های تنظیم‌ساز بیرونی (موزیک) کمک می‌گیرد و بنابراین مجبور نیست برای هماهنگ‌سازی و تعدیل حرکات تلاش خاصی انجام دهد. در آزمایشات انجام شده، وقتی افراد با موزیک رکاب می‌زدند، ۷ درصد اکسیژن کمتر مصرف کردند. موزیک می‌تواند به‌عنوان یک مترونوم عمل کرده و به فرد کمک کند سرعت یکنواخت را حفظ کرده، خطایش را کم کند و انرژی کمتری صرف نماید.

تحقیقات جدید نه‌تن‌ها مشخص کرده که چه نوع موسیقی برای تمرین بهترین است بلکه معلوم نموده که موسیقی چطور افراد را تشویق به ورزش کردن می‌کند؛ حواس‌پرت کردن یکی از این توجیهات است. بدن انسان مدام در حال کنترل خودش است. بعد از مدتی ورزش کردن، خستگی جسمی شروع می‌شود که البته زمان آن در هر فرد متفاوت است.
بدن، علائم خستگی زیاد را شناسایی می‌کند مثلاً بالا رفتن میزان اسیدلاکتیک در عضلات، ضربان تند قلب، تعریق زیاد و … و طبق این علائم تصمیم می‌گیرد نیاز به استراحت را اعلام کند. موسیقی با بازخورد روانی نسبت به این توجه هشیارانه مغز مبارزه می‌کند. همچنین موسیقی معمولاً دریافت و درک افراد از میزان تلاش خودشان را تغییر می‌دهد: انگار با گوش‌دادن و توجه به موسیقی هیجان‌انگیزی که پخش می‌شود، بهتر می‌توانیم ۱۰ مایل بدویم یا تکرار چند حرکت سخت را بالا ببریم. موسیقی با حفظ احساسات قدرتمند در افراد، مقاومت‌شان را بالا می‌برد. معمولاً گوش‌دادن به موسیقی یک تجربه‌ی واقعا لذت‌بخش است و آهنگ‌های ویژه‌ای می‌توانند موانع ذهنی را که در شرایط زندگی روزمره افراد حاکم هستند کنار بزنند. اگر با احساسات و نگرش خواننده هم‌ذات پنداری کنید، آن آهنگ بیشتر و بیشتر انگیزه‌بخش خواهد شد.

 

منبع : محیانیوز