حبابی که ۴۶۵ روز نترکید!
حباب‌های صابون معمولا به دلیل عمر کوتاهشان معروف هستند. اما اکنون دانشمندان فرانسوی راهی کشف کرده‌اند که به کمک آن پایداری این حباب‌ها را تا بیش از یک سال افزایش داده‌اند.
فیزیکدانان دانشگاه لیل فرانسه در پژوهش خود موفق شدند حبابی بسازند که ۴۶۵ روز بدون اینکه بترکد دوام بیاورد.
به گفته این محققان، اضافه کردن غلظت بالایی از ماده «گلیسرول» (ترکیبی که معمولا در بسیاری از غذا‌ها و دارو‌ها استفاده می‌شود) نقش موثری در جلوگیری از فروپاشی اجتناب‌ناپذیر حباب بازی می‌کند.
تبخیر و گریز آب از پوسته حباب دلایل شناخته‌شده‌ای هستند که باعث ترکیدن حباب می‌شوند. اما پژوهشگران می‌گویند استفاده از گلیسرول (که به شدت جاذب رطوبت است)، تبخیر را جبران کرده و همزمان مانع از تخلیه آب از پوسته حباب می‌شود.
هرچند ممکن است این دستاورد برای شماری از افراد بی‌فایده به نظر برسد، با این حال لیف ریستروف استاد علم ریاضی در دانشگاه نیویورک می‌گوید این دستاورد کاربرد‌های عملی بسیاری دارد.
وی که متخصص دینامیک سیالات و علم حباب‌ها است می‌گوید: «شماری از محققان در زمینه‌های پزشکی و تولید محصولات مصرفی همیشه به دنبال آن بوده‌اند تا راه‌هایی برای مبارزه با تبخیر بیابند.»
یک نمونه اهمیت این امر به معنای واقعی کلمه جلوی چشمان ما قرار دارد؛ لایه اشکی که سطح چشم‌ها را پوشانده و هیچ‌وقت تبخیر نمی‌شود. این پدیده حاصل عملکرد مولکول‌های بزرگی به نام لیپید‌ها است که در صورت عدم وجود آن‌ها، غشای مرطوب به سرعت ناپدید شده و چشم‌ها خشک می‌شدند.
دانشمندان تصور می‌کنند که با استفاده از روش‌های مقابله با تبخیر، می‌توان «زره‌ای» برای محافظت از قطرات ریز مرطوب در اسپری‌های دارویی تنفسی ساخت به نحوی که آن‌ها را در هوا ماندگارتر کند.
رکورد‌های جهانی گینس در کتاب خود مجموعه‌ای از رکورد‌های مرتبط با حباب را، همچون بلندترین حباب به طول ۳۲ متر و یا بزرگترین حباب آدامس به قطر نیم متر، ثبت و حفظ می‌کند. با این حال به نظر نمی‌رسد بادوام‌ترین حباب در لیست گینس ثبت شود.
به گفته این محققان، اضافه کردن غلظت بالایی از ماده «گلیسرول» (ترکیبی که معمولا در بسیاری از غذا‌ها و دارو‌ها استفاده می‌شود) نقش موثری در جلوگیری از فروپاشی اجتناب‌ناپذیر حباب بازی می‌کند.
تبخیر و گریز آب از پوسته حباب دلایل شناخته‌شده‌ای هستند که باعث ترکیدن حباب می‌شوند. اما پژوهشگران می‌گویند استفاده از گلیسرول (که به شدت جاذب رطوبت است)، تبخیر را جبران کرده و همزمان مانع از تخلیه آب از پوسته حباب می‌شود.
هرچند ممکن است این دستاورد برای شماری از افراد بی‌فایده به نظر برسد، با این حال لیف ریستروف استاد علم ریاضی در دانشگاه نیویورک می‌گوید این دستاورد کاربرد‌های عملی بسیاری دارد.
وی که متخصص دینامیک سیالات و علم حباب‌ها است می‌گوید: «شماری از محققان در زمینه‌های پزشکی و تولید محصولات مصرفی همیشه به دنبال آن بوده‌اند تا راه‌هایی برای مبارزه با تبخیر بیابند.»
یک نمونه اهمیت این امر به معنای واقعی کلمه جلوی چشمان ما قرار دارد؛ لایه اشکی که سطح چشم‌ها را پوشانده و هیچ‌وقت تبخیر نمی‌شود. این پدیده حاصل عملکرد مولکول‌های بزرگی به نام لیپید‌ها است که در صورت عدم وجود آن‌ها، غشای مرطوب به سرعت ناپدید شده و چشم‌ها خشک می‌شدند.
دانشمندان تصور می‌کنند که با استفاده از روش‌های مقابله با تبخیر، می‌توان «زره‌ای» برای محافظت از قطرات ریز مرطوب در اسپری‌های دارویی تنفسی ساخت به نحوی که آن‌ها را در هوا ماندگارتر کند.
رکورد‌های جهانی گینس در کتاب خود مجموعه‌ای از رکورد‌های مرتبط با حباب را، همچون بلندترین حباب به طول ۳۲ متر و یا بزرگترین حباب آدامس به قطر نیم متر، ثبت و حفظ می‌کند. با این حال به نظر نمی‌رسد بادوام‌ترین حباب در لیست گینس ثبت شود.
ارسال نظرات