۱۰ کار روزمره‌ که در فضا نمی توان انجام داد!

حقیقت آن است که سفر به فضا، به از خود گذشتگی زیادی نیاز دارد. فضانوردان در فضا تحت فشار قرار دارند؛ بنابراین افرادی که به فضا سفر می‌کنند افرادی از خودگذشته هستند. آن‌ها حتی قادر به انجام کار‌های عادی در فضا نیستند.

علاوه بر خطرات سفر‌های فضایی و مسأله‌ی دوری از خانواده، جاذبه‌ی نزدیک به صفر فضا، شرایطی به وجود می‌آورد که بسیاری از امور روزانه‌ی فضانوردان را با محدودیت رو به رو می‌کند. 

کارهایی که فضانوردان نمی توانند انجام دهند!

فضانوردان نمی‌توانند به همان شکل روی زمین گریه کنند

فضانوردان در فضا هر طور که بخواهند می‌توانند بخندند، اما عمل گریه کردن در فضا بدون وجود نیروی گرانش، شکل کاملاً متفاوتی دارد.

وقتی از کریس هدفیلد، فضانورد کانادایی، در مورد گریه کردن در فضا پرسیدند، او گفت: «از چشم‌ها اشک میاد، ولی قطره‌های اشک مثل یه توپ مایع به هم می‌چسبن. در واقع، موقع گریه کردن چشم‌ها یه کم میسوزن. تو فضا اشک چشم سرازیر نمیشه.»

اشک چشم‌ها در فضا می‌تواند به شکل یک توده‌ی بزرگ درآید و از چشم‌ها جدا شود، مگر اینکه فضانوردان اشک هایشان را با دستمال پاک کنند. به همین دلیل، در فضا می‌توانید اشک هایتان را مثل یک توپ شناور جلوی چشم هایتان ببینید.

مواد غذایی‌ای مثل نان و نوشابه نمی‌توانند بخورند

در فضا، دشواری‌های حمل و خوردن بسیاری از مواد غذایی رایج آنقدر زیاد است که فضانوردان از آن‌ها محروم می‌شوند.

برای مثال، اگر فضانوردان درون فضاپیما تکه‌ای نان بخورند، خرده‌های نان می‌توانند به تجهیزات فضاپیما صدمه بزنند یا تصادفاً وارد بینی فضانوردان شوند. به همین دلیل از دهه‌ی ۱۹۸۰، در سفر‌های فضایی از نان‌های تورتیلا استفاده می‌شود.

در خصوص نوشیدنی‌ها هم مصرف نوشیدنی‌های گازدار در فضا ممنوع است، چون در جاذبه‌ی نزدیک به صفر فضا، گاز درون این نوشیدنی‌ها از آن‌ها جدا نمی‌شود.

نمک و فلفل هم از دیگر مواد غذایی ممنوعه در فضا هستند، چون شناور می‌شوند و ممکن است به تجهیزات فضاپیما صدمه بزنند یا تصادفاً وارد دهان، گوش‌ها یا بینی فضانوردان شوند. خوشبختانه، آژانس فضایی ناسا نوعی نمک و فلفل مایع تولید کرده که فضانوردان می‌توانند از آن‌ها استفاده کنند.

با خودکار‌های معمولی نمی‌توانند بنویسند

خودکار‌های شرکت فیشر پن

استفاده از جوهر درون خودکار تنها با وجود نیروی گرانش امکان پذیر است. به همین دلیل، فضانوردان آمریکایی و روسی در فضا ابتدا از مداد‌های نوکی برای نوشتن استفاده می‌کردند.

اما در سال ۱۹۶۵، شرکت فیشر پِن، نوعی خودکار اختراع کرد که به گونه‌ای طراحی شده بود که با فشار گاز نیتروژن به مخزن جوهر خودکار، جوهر به نوک آن سرازیر می‌شد و به این ترتیب خودکار به صورت سر و ته، در دما‌های شدید یا زیر آب هم قابل استفاده بود. از این خودکار‌ها هنوز هم استفاده می‌شود.

برنامه خواب خود را نمی‌توانند با طلوع و غروب خورشید تنظیم کنند

در ایستگاه فضایی بین‌المللی، فضانوردان در طول هر ۲۴ ساعت، می‌توانند تا ۱۶ بار غروب خورشید را ببینند. به همین دلیل آن‌ها نمی‌توانند ساعت خواب خود را با طلوع و غروب خورشید تنظیم کنند. برای آنکه فضانوردان بتوانند در فضا خواب خود را با این شرایط ویژه تطبیق دهند، قبل از سفر، سخت تحت آموزش قرار ‌
می‌گیرند.

نمی‌توانند از یک حمام گرم لذت ببرند

در فضا، فضانوردان باید تا حد ممکن از همه منابع موجود، به خصوص منابع آب، استفاده کنند، چون آب سنگین و حمل آن هزینه بردار است. فضانوردان در فضا امکان دوش گرفتن ندارند و به جای آن، با اسفنج حمام می‌کنند. آبی که برای این کار استفاده می‌شود از رطوبت هوا، مسواک زدن، شستشوی دست‌ها و دیگر کار‌ها به دست می‌آید.
در ایستگاه فضایی بین المللی، همه آب‌هایی که از رطوبت هوا و فضولات انسانی به دست می‌آیند، تصفیه شده و تبدیل به آب آشامیدنی می‌شوند. علاوه بر این، از آنجایی که روش کارآمدی برای شسشتوی لباس‌ها در فضا وجود ندارد، فضانوردان مجبورند لباس‌های تکراری بپوشند.

نمی‌توانند مزه مواد غذایی را به همان صورت روی زمین حس کنند

در فضا حس چشایی فضانوردان می‌تواند به مرور تحلیل برود، اما بعد از بازگشت به زمین، مزه مواد غذایی را با شدت بیشتری نسبت به قبل حس ‌
می‌کنند.
یک علت احتمالی این مسئله آن است که در فضا، به دلیل نبود گرانش، حرکت مایعات درون بدن شکل دیگری پیدا می‌کند. به همین خاطر، مایعات به جای آنکه به طرف پا‌ها حرکت کنند، به سمت سر می‌روند و می‌توانند مجرا‌های بینی را مسدود کنند. فرضیه دیگری که در مورد علت این مسئله مطرح شده این است که بو‌های شدید درون کابین ایستگاه فضایی بین المللی، قدرت بویایی را از کار می‌اندازد و به دنبال آن حس چشایی هم مختل ‌
می‌شود.

مدفوع کردن در فضا بسیار سخت است

مدفوع کردن در فضا از ادرار کردن هم سخت‌تر است. دستشویی فضاپیما هیچ دری ندارد و فقط با یک پرده از بقیه‌ی قسمت‌ها جدا می‌شود. به علاوه، فضانوردان باید خود را با یک تسمه ببندند تا در فضا شناور نشوند.

نبود جاذبه در فضا می‌تواند مشکلات ناخوشایندی به بار آورد، چون حتی تکه‌های مدفوع انسان هم می‌توانند به پرواز در بیایند.

فضانوردان قادر به شنیدن صدای سوت هم نیستند

زمانی‌که فضانوردان در فضا هستند، می‌توانند در لباس فضایی خود سوت بزنند، صحبت کنند یا حتی فریاد بزنند، اما فضانوردان به هیچ عنوان قادر به شنیدن صدا نیستند.
فضا یک محیط کاملا آرام و بی‌سروصدا است. در واقع صدا به صورت امواج حرکت می‌کند و با سرعت‌های مختلف در هوا، آب یا مواد دیگر حرکت می‌کند، اما از آن‌جایی که در فضا جو وجود ندارد، امواج صوتی حاصل از سوت یک فضانورد نمی‌تواند به گوش فضانورد دیگر برسد؛ بنابراین آن‌ها در ابتدا تصور می‌کردند.

فضانوردان برای برقراری ارتباط از رادیو استفاده می‌کنند. آن‌ها حتی اگر در کنار یکدیگر به صورت شناور قرار گیرند، همچنان باید از رادیو برای شنیدن صدای یکدیگر استفاده کنند. زمانی‌که فضانوردان به ایستگاه فضایی بین‌المللی سفر می‌کنند، ابتدا در یک محیط شبیه‌سازی‌شده قرار می‌گیرند. همین امر به آن‌ها اجازه می‌دهد تا بدون پوشیدن لباس فضایی بتوانند نفس بکشند. همچنین در ایستگاه فضایی بین‌المللی امواج صوتی مانند زمین حرکت می‌کند؛ بنابراین آن‌ها به هر میزان که بخواهند می‌توانند سوت بزنند.

کتری در فضا نمی جوشد

در فضا انجام یک عمل ساده دیگر غیرممکن است - جوشاندن یک کتری. این به دلیل فیزیک فضای باز است. 

خوابیدن با وجود معلق بودن!

به دلیل عدم وجود جاذبه در فضا، خواب فضانوردان به درستی صورت نمی‌گیرد؛ در واقع شاید به صورت میانگین یک فضانورد بتواند به سختی خواب ۳۰ تا ۶۰ دقیقه‌ای در فضا داشته باشد.

مسافران فضا می‌توانند از کیسه خواب‌های مخصوصی برای خوابیدن استفاده کنند. فضانورد‌ها از کیسه خواب‌هایی با بند‌هایی که به کیسه خواب وصل می‌شوند استفاده می‌کنند. بیشتر فضانوردان ترجیح می‌دهند که به صورت معلق به طوری که تعداد کمی طناب آن‌ها را در محیط کابین نگه دارد به خواب روند. مدت زمان خواب در فضا حدوداً مانند زمین است.

منبع:تابناک جوان