اولین نوروز با نامزد محترم!

نگرانم، نه رویم می‌شود که به او بگویم ما چه رسم و رسوماتی داریم و نه می‌توانم جواب خانواده ام را بدهم. یادم می‌آید زمان عقد کردگی خواهرم این موضوعات حاشیه‌های زیادی برای او درست می‌کرد. حالا هم نگرانم که این طور حاشیه‌ها برای ما هم دردسر شود. بگذارید طور دیگر برای تان تعریف کنم. من یک خانواده کاملا سنتی دارم. مراسم ازدواج برای ما پر است از باید و نباید‌های تعریف نشده! چیز‌هایی مثل قباله پیچ و خلعتی و شب چله‌ای و... که جای خود را دارد. ما رسم داریم حتی اعیاد کوچک هم به عروس و داماد کادو بدهیم. حال عید نوروز که جای خود را دارد. از طرفی خانواده من رسم دارند تا وقتی دختری عقد کرد، هنگام عید، همسرش برای او خرید انجام دهد. حال من مانده ام که چگونه به همسرم بگویم که امسال شما باید برای من لباس و لوازم دیگر بخرید و از طرفی وقتی عید برای دیدنم می‌آیید یک هدیه مناسب مانند طلا هم همراه خودتان بیاورید. ازطرفی همه داماد‌ها در خانواده ما این کار را انجام می‌دهند.
اما همسر من دانشجوست و نمی‌تواند این قدر هزینه کند. نمی‌دانم چگونه به خانواده خودم بگویم که دور برخی از آداب و رسوم را فاکتور بگیرند. نگرانم و دلشوره دارم و این موضوع بر روابط من و همسرم تاثیر گذاشته است. شرح حالی که خواندید، یک داستان نیست. واقعیت و احساس یک دختر خانم در دوران عقد کردگی است و نگرانی‌هایی که این فرصت خوب برای شناخت را از او گرفته. او بجای آنکه این ایام به فکر آینده‌ای باشد که باید باهم بسازند، درگیر حرف‌ها و اداب و رسومی است که هیچ پشتوانه منطقی ندارد. هدیه قرار است الفت و مهربانی را زیاد کند، باید خود جوش باشد و مثل مشق‌های اجباری دوران مدرسه، فرد را کسل نکند. حال در فرهنگ ما برخی از هدایای دوران نامزدی و عقد کردگی مانند جریمه‌های طولانی است که باید از یک کلمه صد بار می‌نوشتیم! در چنین شرایطی هدیه می‌تواند درست کارکردی بر خلاف آنچه بخاطر آن ساخته شد، داشته باشد. مثل آب دریا که بر تشنگی می‌افزاید، چون شور است و کار‌هایی این چنینی هم بر اختلافات اضافه می‌کنند، چون شورش را در می‌آورد.
هدیه دادن گاهی با توقعات کاذب و تجملات بی‌شماری همراه می‌شود و بعد از مدتی کم کم جنبه‌ی وظیفه پیدا می‌کند. از همه این‌ها مهم تر، در میان دلهره‌های مالی دختر و پسر که در دوران عقد مرسوم است، هدیه دادن می‌تواند یک بار به بار‌های مالی این دوران اضافه کند.
اما واقعا باید با این نوع آداب و رسوم چگونه رفتار کنیم؟ در قدم اول بهتر است جوان‌تر‌ها بجای آنکه خودشان را بسپارند به دست اینگونه حرف‌ها در فضایی مناسب با خانواده‌های شان صحبت کنند. بگویند که نمی‌خواهند کاری را صرفا، چون همه انجام می‌دهند انجام دهند. با یک فرهنگ سازی درست بسیاری از این مشکلات حل می‌شود. بحث اینکه آیا خرج و مخارج دختر در زمان عقد بر گردن همسرش هست یا پدرش هم بستگی به فرهنگ خانواده‌ها دارد و هیچ قانونی در ایران وجود ندارد که بعد از دوران عقد پسر باید پول تو جیبی و مخارج دختر را تامین کند، اما آن‌ها همسر هم هستند و اگر پسری چنین کاری انجام دهد، دور از ذهن نیست، اما نباید یک تکلف دست و پا گیر شود.
فرهنگ سازی برای خانواده‌ها که می‌تواند از طریق رسانه‌ها انجام شود به جای خود، اما مهم‌ترین فرهنگ سازی بر عهده‌ای خود جوانان است. اینطور رفتار‌ها مثل یک موج می‌تواند در یک خانواده ایجاد شود. مهریه‌ای سبک، جهاز‌های در حد ضرورت و. اما ما درست برعکس رفتار می‌کنیم. هر سال به موج تشریفات زیر یک سقف رفتن می‌افزاییم و نتیجه اش خوشبخت‌تر شدن دختران و پسران مان نیست!
بهتر است هدایای دوران عقد بجای طلا‌های گران قیمت، هدایای زیبایی باشد که می‌تواند یک یادگاری ماندگار شود. مثلا زیور الات نقره که هم قیمت کمتری دارد و هم زیباست و لازم نیست برای همه توضیح داده شود که نقره است یا طلا! البته این در شرایطی است که واقعا دختر و پسر نتوانند خیلی ساده بگویند که نمی‌خواهند طبق عرف اشتباه عمل کنند. در این شرایط می‌شود با حفظ ظاهر کاری کنند که از نظر مالی هم دچار مشکل نشوند.
مهم این است که در آغاز راه شراکت برای یک عمر زندگی در عین حال که حرمت بزرگ‌تر‌ها حفظ می‌شود، اما سنت‌های دست و پا گیر نتواند شادی‌ها را از بین ببرد. شادی‌هایی مثل اولین عید نوروز کنار هم بودن!

 

منبع : تبیان